kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 33

(POV Dylan)

Ik heb Kate eindelijk weer. Ze komt hier niet meer onderuit. Ze zal hiervoor gestraft worden! Wat zal haar straf worden? Ik wil niet dat ze het zelfde als de andere meiden heeft. Dat is een te kleine straf. Kate moet een zwaardere hebben. Ze krijgt het zwaar, dat is het enige wat ik weet.

Ik ga van haar af en sleur haar over mijn houder mee. Ik had moeten weten dat ze hier was.

Vroeger toen mijn ouders hier nog woonden kwam ik altijd hier. Ik heb er een huisje van gemaakt om in de kunnen leven. Toen mijn ouders zeiden dat we gingen verhuizen naar Nederland moest ik het hier opgeven. Ik had moeten weten dat Kate dit zou vinden! Ik slaak een geërgerde kreet en loop snel door. Het verbaast me dat Kate zich niet verzet.

( POV Nathan )

Ik wist dat Dylan ons kon vinden. Waarom ik niks tegen Kate zei? Nou omdat ik wist dat ze kwamen. Ons plan verliep zoals het moest. Kate zou mij gevangen houden. Ze was slim om mijn telefoon te breken. We hadden voor de zekerheid ook nog een chip in mijn kleding genaaid. En nu hebben we haar! Aan de ene kant vind ik het wel zielig voor Kate. Haar leven was net weer een beetje de goede richting op gegaan. Het deel van mijn plan was om haar te verleiden en zorgen dat ze mij vertrouwde. Dat plan is zeker gelukt dus konden hun ingrijpen. Ik had ze verteld dat Kate altijd op haar hoede is. Ik wist wel hoe je hier kon ontsnappen. Dylan heeft een plattegrond gemaakt, waaraan ik kon zien waar er mogelijke uitgangen waren. Via die route zou Dylan komen en daarna Kate en Jo gevangen nemen. Kate gaat het niet makkelijk krijgen straks, dat weet ik wel zeker.

(POV Kate)

wat zouden ze nu met mij gaan doen. Waarom verzet ik mij hier niet tegen? Ik heb hier niet op gerekend, dus ook geen plan. Hoelang was dit al aan de gang? Ik zie dat Nathan los word gelaten en met een grijns mee loopt.

"Jij wist dit!" Sis ik kwaad naar Nathan. Zij grijns word groter. "Ja prinses ik wist dit, probleem mee?" Vraagt hij onschuldig. "Ja nogal!" Roep ik gefrustreerd. Ik word altijd zo boos van deze gastjes! kunnen ze nooit is normaal gaan doen en stoppen met andere levens verwoesten!

"Ach arme jij." Zegt Nathan met een nep- pruillipje. Ik sla gefrustreerd op de rug van Dylan. Ik hoor een pijnlijke kreun achter mij komen van Dylan. Een klein glimlachje siert mij lippen. Dus hij kan niet tegen een stootje? Ik sla nog een keer, maar dit keer harden. Ik word neer gezet op  de grond en tegen een boom aangeduwd.

"Hou verdomme op! Luister voor een keer en loop gewoon mee! Jij bent af en toe echt niet om uit te staan!" Schreeuwt Dylan naar mij. "Af en toe? Dus ik ben ook wel uit te staan? Interessant." Ik knik goed keurend. Dylan slaat gefrustreerd zijn vuist net naast mijn hoofd. 

"Verdomme jij bent echt hinderlijk!" Ik sla geërgerd mijn armen over elkaar en went mijn blik af naar Jo, die mij afwachtend aan kijkt met een vleugje angst. Waarom is ze bang? Als het goed is doen ze haar niks. Ze willen mij en om Jo dan bang te maken heeft geen nut.

"Kijk me aan als ik tegen je praat!" Ik luister niet en blijf nog steeds ergens anders heen kijken. "Volgens mij praat je niet, maar schreeuw je." Met die zin verhef ik mijn stem om het bozer over te laten komen. Mijn kaak wordt hard handig vast gepakt en naar hem toe geduwd. "Ik zei kijk me aan als ik tegen je praat!" Ik haal mijn schouder op ter teken van wat-boeit-mij-dit. Voor ik het weet hoor ik een harde klap en voel ik mijn wang branden. Hij heeft me geslagen! Hoe durft hij wel niet?

Ik trek mijn knie op en kom in zijn edele delen terecht. Hij valt kermend van de pijn op de grond. Ik kijk hem alleen maar gevoelloos aan. Als hij het zo wilt spelen doe ik het ook. Iedereen kijk mij versast aan. Ik leun nonchalant tegen de boom aan. 

"Wat!" Zeg ik kil tegen de mensen die mij aankijken. Iedereen went zijn blik af en kijkt wat rond. Ik kijk Dylan aan die nog steeds op de grond ligt. "Wie is hier nou slap." Zeg ik bespottend. Dylan gaat weer recht staan en kijkt mij dringend aan. Hij zegt niks en sleurt mij mee. Ik doe niks en loop gewoon mee. 'Ze kunnen mij niks maken! ' Dat zinnetje tolt steeds rond in mijn hoofd. Na een tijdje lopen zie ik het gebouw weer staan.

Hallo oud leven, hier ben ik weer.