Lost, Lose (Loose Trilogy #1)

Chapter 32

Chapter 32: The Most Beautiful Thing

Bakit kahit ilang beses kong itanggi? Bakit kahit ilang beses kong ilayo ang sarili sa kaniya? Patuloy lamang kaming nagtatagpo...

And now, staring up close to him. Made my heart flutter in a beat. Just by staring at him, knowing that he's beside me. Fulfilled the empty space of my heart.

Isang linggo ang lumipas matapos ang pagkikita namin ni Ethane. It seemed like nothing happened. Akala ko, ang paraan ng pagputol ng koneksyon ko sa kaniya ay makagagaan sa loob ko. Pero nagkamali ako ng hinala.

He's busy writing on a piece of paper. Hindi ko lang masyadong pinagtuunan ng pansin 'yon, kasi masyado akong nadala sa itsura niya. He looks so good when he looks dedicated to do something. Especially, his love in writing poems. Pansin ko kasi kung gaano kumunot ang noo niya, at minsan napapangiti kapag sumusulyap sa akin.

"Is there something wrong?" Umiling ako na may ngiti sa kaniya.

Nanatili akong nakatitig sa mukha niya, his face was literally glowing. No wonder why there are a lot of people admiring him, not just because of his intelligence but his face as well.

Humalumbaba siya at pinatitigan na rin ako. "Then what are you thinking?" He softly asks, he even smiles a bit while staring back at me.

Ginagantihan niya yata ang matagal na paninitig ko sa kaniya.

"Am I bothering you?" Muli akong umiling sa kaniya. "Hindi mo pa kasi ginagawa assignment mo." Tinuro niya ang binder kong hanggang ngayon ay blanko at walang sulat.

Napasimangot tuloy ako. We're here at the library to make our assignment. Bigla na lang kasi niya ako hinatak, though pinaalam naman niya ako kina Juni na pumayag din naman!

Napabalik tuloy ako sa assignment ko.

"Can we take a picture?" Umangat ang paningin ko sa kaniya.

Tinaasan ko siya ng kilay at humalukipkip.

"Bakit? Papa-picture ka sa idol mo?" Walang pag-aalinlangan siyang tumango.

I bit the inside of my cheeks to stop myself from smiling.

Lumipat siya ng upuan, dahil magkatapat kami. Umupo siya sa tabi ko at hinanda ang selpon niya para kumuha ng litrato.

"Bakit naman need natin magpicture?"

"Pa-print ko."

"Bakit?"

"So I can be motivated every day."

Lumingon siya sa akin na may malamlam na mga mata. I stared at those eyes that were full of love.

This. This is what I've always longed for. Those eyes somehow complete the empty space.

He slowly formed a smile. It looked genuine. It feels heartwarming.

"Let's take a pic na?" He gently ask. Tumango ako sa kaniya.

He put the phone above the table. Hindi na humupa pa ang ngiting nakasilay sa kaniyang mukha.

I awkwardly smiled at the photo.

"I like you." But my smile fades and changes into a surprise one.

Rumagasa ang tibok ng puso ko.

As if my heart doesn't know about what he just stated.

"Smile na priority."

Umirap ako sa kawalan, at sinubukang umaktong normal kahit pa ang puso ko'y nagwawala na sa loob ko.