Saplantı

Y E D İ N C İ B Ö L Ü M

                                    SAPLANTI - 7. BÖLÜM

Bölüm Şarkısı : Merve Özbey - Vuracak

Miray'dan

Karanlık!

Zihnim karanlık bir sis bulutu içindeydi. Ucu bucağı görülmeyen bir karanlık.

Tek görebildiğim karanlıktı. Sanki gözlerim kör olmuştu.

Konuşamıyordum da. Dilim lal olmuştu sanki. Tek anlaya bildiğim ise karanlık!

Ucu bucağı olmayan bir karanlıkta bir ışık belirdi birden. Minicik, ufak bir ışık.

Yürüdüm yürüdüm yürüdüm. Ne kadar yürüdüm bilmiyorum. Ne ben yaklaştım o ışık kümesine ne o ışık yaklaştı bana. Nasıl bir yoldu bu. Git git bitmiyordu.

Durdum.

Pes etmiştim. Olduğum yerde durdum. Kıpırdamadım.

Elimde bir sıcaklık hissedince kafamı ellerime indirdim. Hiç birşey yoktu. Ama biri sanki elimi tutuyor gibiydi.

Zihnimde bir ses yankılandı. Böyle bulanık bir ses.

"Özür Dilerim" Tanıdık bir ses zihnimi ele geçirdi. Kim di bu senin sahibi. Zihnim aynı kelimeyi tekrar etmeye başladı. "Özür Dilerim, Özür Dilerim, Özür dilerim."

Tanıdık sesin sahibi geldi birden gözlerimin önüne gelmeye başladı.

Önce gece karası gözleri geldi. Sonra sert çehresi. En sonda siyah dağınık saçları.

"Ateş!"

Zihnim bu isimle depremler yaşadı sanki. İçinde bulunduğum karanlık sis bulutu çatırdamaya başladı. Uzakta ki ışık kümesi şimdi daha çok belli oluyordu sanki.

Koştum! Işığa doğru koştum.

Bu sefer ulaştım da ışığa. Yine bir ses daha duyuldu zihnimde. Ama bu sefer daha net, daha keskin.

"Çok özür dilerim senin bu hale gelmendeki bütün sorumlusu benim. Çok özür dilerim. Seni yanıma almasaydım böyle olmazdı. Ama artık dayanamıyordum. Sensizliğe dayanam Miray. Sensiz benim yaşamama bile gerek yok. Lütfen aç gözlerini güzelim. Lütfen göreyim o taptığım gözlerini"

Kurduğu cümleyle bu sefer karanlık sis bulutu çatladı. Işık kümesi sayesinde o çatlaklardan ışıklar yükselmeye başladı.

Ne demişti. "Lütfen göreyim o taptığım gözlerini."
Bu kadar mı çok istiyordu gözlerimi açmamı.

Zorladım. Gözlerimi açmaya zorladım.

Başardım da. Işık kümesi büyüdü büyüdü kocaman oldu. Gözlerim kamaştı ilk başta. Kırpıştırdım gözlerimi. Duruma alışmaya çalıştım.

Işığa alışan gözlerimle etrafı süzdüm. Bir hastane odasında olduğumu anlamam uzun sürmedi. Gözlerimi saçlarıma kafasını gömmüş adama çevirdim bu sefer.

Benim ona baktığımı hissetmiş gibi bir anda kafasını kaldırdı. Mavi gözlerim onun siyahlarıyla çarpışınca bu sefer yağmurlar yağıp, şimşekler çakmadı. Bu sefer yağmurdan sonra ki gökkuşağı oluştu gözlerimizde.

Ateş'in gözlerinde sevinç duygusunu görmüştüm. Kollarını bana sarıp sıkıca sarıldı. Ağzından "Çok şükür" nidaları dökülüyordu.