Saplantı

Y İ R M İ S E K İ Z İ N C İ B Ö L Ü M /Part 2

           SAPLANTI - 28. BÖLÜM / Part 2

"Kocacımm" diye sevinçle konuştuğunda gözlerimin önü bir anda karardı. Ateş ağzını açmış tam birşey söyleyecekken o, Ateş'e doğru ilerledi. Ellerini açıp Ateş'e sarılacaktı ki Ateş onu itti.

"Ne saçmalıyorsun lan sen!" diye bağırdığında kadın üzünce Ateş'e baktı.

"Aşkım neden böyle yapıyorsun. Beni özlemedin mi?" dediğinde ellerim iyice titremeye başladı.

Kadın dönüp bana baktığında bende ona öyle bir baktım ki gözlerini hızla gözlerimden çekti.

Tam ben atağa geçip, kadından hesap soracaktım ki Ateş benden önce davranarak, kadının kolundan tutup kapıya doğru çekiştirdi.

"Ebru saçmalama defol git. Seni o hastaneden nasıl bıraktılar bilmiyorum ama bir daha karşıma çıkarsan bu sefer kendini yine o hastanede bulursun, hemde bir daha oradan hiç çıkmamak üzere" diyip kadını kapı dışarı attı. Suratına da kapıyı kapatı.

Demin duyduklarım karşısında ne yapacağımı bilemiyordum. Ateş'in hastane lafından sonra ne düşüneceğimi şaşırmıştım.

Ateş bana doğru yaklaşıp ellerimi tuttu. Ellerimi, ellerinden çekmeye çalıştım ama bir türlü bırakmadı

" Güzelim düşündüğün gibi değil. Kadının psikolojik sorunları var. Beni dinle lütfen!" diyince hiç birşey demedim.

O sıra yine gözlerimin önü karardı. Aynı zamandan başım da dönmeye başladı. Hafif bir yalpaladığımda düşmeyeyim diye hızla Ateş'e tutundum.

"Miray, güzelim iyi misin?" diye endişeyle sordu.

"Başım döndü sadece." dediğimde hızla beni kucağına aldı. Yavaşça salona yürüyüp beni kanepenin tekine oturttu. Hemen mutfağa gidip bir bardak su alıp yanıma geldi

Getirdiği sudan bir kaç yudum alıp geri ona verdim. Tam ayağı kalkmıştım ki başıma giren ağrıyla olduğum yere geri oturdum. Etraf resmen dönüyordu.

Bakışlarım yavaş yavaş sönükleşmeye başlamıştı. Ateş'e baktığımda ne yapacağını bilmez halde bana bakıyordu.

Ona tam iyi olduğumu söyleyecekken daha fazla dayanamayıp gözlerimi kapattım.

*

Tanıdık gelen sesle yavaşça gözlerimi açtım. Karanlık ortamdan dolayı ilk başta nerede olduğumu kestiremedim ama daha sonra odamda, yatağımda olduğumu anlayınca yerimden yavaşça kalktım.

Ayaklarımı yataktan sallandırıp oturur pozisyona geçtikten sonra en son olanlar sanki unuttuğum bir anımmış gibi aklıma hücum etti.

Ateş'e hesap soracağım aklıma dank ettiğinde hızla yerimden kılkıp odanın kapısını açtım. Koridora çıktığımda burası da karanlıktı. Biraz ilerlediğimde Ateş'in odasının ışığının yanık olduğunu gördüğümde yavaşça kapıya yaklaştım. Ateş yüksek sesle muhtemelen telefonla konuşuyordu.

Benim uyanmamı da onun bu yüksek sesi sağlamıştı zaten.

Direk odaya girmek için elimi kapının kulpuna uzatmıştım ki Ateş'in keskin sesiyle elim öylece havada kaldı.

"Bakın Salih Bey, kızınız hastaneden çıkar çıkmaz benim telefonuma mesaj atmaya başladı. Çıktığının ertesi günü kapıma geldi. Sevdiğim kadının karşısında yalancı duruma düştüm. Kızınızın psikolojik sorunları yüzünden sevdiğimi kaybedemem." ateş bir süre sessiz kalıp karşı tarafı dinledikten sonra tekrar cevap verdi.