Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Voordat je begint met lezen + proloog

Hey hey 🙋🏼‍♀️

Leuk dat je op dit boek hebt geklikt😋
Dit is het eerste boek dat ik over dit onderwerp schrijf en zo. Mijn boeken zijn geschreven uit alle inspiratie die ik heb, dus het is niet realistisch!🙈

Veel plezier met lezen!!!!

Xxx Eline
———————————————————————

P.O.V. Joshua
Ik word wakker en heb enorme hoofdpijn. Ik merk gelijk dat ik niet in mijn eigen bed lig en dat het niet in orde is. Ik kijk oriënterend rond en dan zie ik het... Ik lig met riemen vast gebonden aan een soort tafel, in mijn boxers. Ik raak in paniek en probeer mezelf los te krijgen, wat natuurlijk niet lukt. De deur van de kamer gaat open en daar staat de meest hatelijke persoon ooit, mijn vader. Hij loopt met een vieze grijns naar binnen gelopen. "Zo, ben je eindelijk wakker" Ik reageer niet en kijk hem alleen maar bang aan. "Ik kan je niet meer laten leven zonder pijn, want dat verdien je niet, en daarom" Hij haalt een ijzeren stang tevoorschijn. Ik zie dat het uiteinden ervan is verhit. "Vader, doe het niet!" "Jij hebt niks te zeggen!" Zegt hij boos voordat hij het tegen mijn zij aan houdt.

Ik gil het uit van de pijn en de tranen stromen over mijn wangen heen. "Deze was voor je moeder. En deze" Hij houdt het nu tegen mijn andere zij aan, alleen dan wat hoger, wat nog pijnlijker is. Ik gil nog harder, maar mijn vader blijkt het niet te horen. "Deze is voor het vreselijke kind zijn" Hij haalt het de stand weg en loopt nog zonder iets te zeggen de kamer uit. Na een paar minuten kan ik niet meer en val ik weg.

Ik word wakker door allemaal gerommel en voetstappen. Ik word bang en begin zwaar en oppervlakkig adem te halen. De deur gaat open en ik knijp mijn ogen dicht. "Ik heb hem gevonden!" Hoor ik een vrouwelijke stem roepen. Ik houd mijn ogen nog steeds stevig dicht. "Rustig maar. Je bent veilig nu" Ze haalt voorzichtig alle riemen weg en laat me rechtop zitten. Het doet vreselijk veel pijn, maar ik negeer het. "Je komt met ons mee, oké" "Waar is vader?" Vraag ik bang. "We hebben hem neergeschoten. Het spijt me" zegt ze op een neutrale toon. Ik knik, een beetje opgelucht. Ik stap voorzichtig van het 'bed' af en probeer te lopen. De tranen springen al in mijn ogen door de pijn. "Wacht" zeg ik zacht. De vrouw stopt met lopen en kijkt om. "Oh shit. Het is erger dan ik dacht. Sorry." Ze pakt haar telefoon en begint iemand te bellen, terwijl ze mij ondersteunt.

"De ambulance komt er nu aan" Ik knik zacht. Even later komen de ambulancebroeders binnen en leggen me voorzichtig op het bed neer.

Aangekomen bij het ziekenhuis rijden ze me naar een kamer toe waar ze me beginnen te onderzoeken. "We gaan je zo goed mogelijk verzorgen, maar het blijven lelijke littekens. Dat kunnen we jammer genoeg niet weg halen" Ik knik alleen maar wat. "Bedankt" "Geen dank jongen"

————————————————————————
Dit is dan de proloog!
Ik hoop dat jullie nog gezond zijn en veel plezier met lezen in deze saaie quarantaine tijden😘

Xxx Eline