Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 3

P.O.V. Joshua
Als ik klaar ben met school, loop ik rustig naar mijn kluisje toe. Als ik een tik op mijn schouder voel, draai ik me weer geschrokken om. Ik kijk recht in het gezicht van Boris. "Hey" zegt hij glimlachend. "Hoi?" zeg ik, meer vragend. Ik kijk om me heen of er mensen staan te kijken. "Ik wilde vragen of je iets wilde doen vandaag" zegt hij. "Met mij?" Vraag ik verbaast. "Ja. Ik schaam me ervoor dat ik je nooit heb opgemerkt. Ik zou je willen leren kennen" "Ik kan wel" zeg ik twijfelend. "Ben je op de fiets?" Ik knik. "We kunnen wel even naar mijn huis gaan" zegt hij. "Is goed" zeg ik dan maar.

Ik doe snel alles in mijn kluisje wat ik niet nodig heb en loop dan rustig achter Boris aan. We stappen allebei op onze fiets en dan fietsen we samen naar zijn huis toe. Onderweg zeggen we niks en is het best wel ongemakkelijk. Aangekomen bij zijn huis, kijk ik mijn ogen uit.

Het is zo mooi! Het is misschien gewoon een twee-onder-een-kapwoning, maar voor mij is dit gewoon een villa.

"Kom maar naar binnen. Wil je iets drinken?" "Doe maar een glas water" Hij knikt en loopt dan naar de keuken. In de woonkamer hangen allemaal foto's van Boris, nog een meisje en waarschijnlijk zijn ouders. Waarom moeten die van mij nou weer dood zijn? Als ik deze foto's zie, komt er een kleine glimlach op mijn gezicht. "Dat is m'n kleine zusje. Schattig hè" Ik knik en neem het glas van hem aan.

We lopen naar zijn kamer, waar we op zijn bed gaan zitten. "Gamen?" Vraagt hij. "Is goed" Hij start zijn PS4 op en scrolt door alle games heen. Ik heb dit nog nooit gedaan, want ik mocht nooit elektronische dingen hebben. Dan zou ik vierkante ogen krijgen. Ik weet nu dat dat natuurlijk niet kan, maar vroeger geloofde ik alles wat mijn vader zei.

Hij stopt bij een game en kijkt me vragend aan. "Doe maar" Hij knikt en zet hem aan.

Dit helpt eigenlijk echt niet voor mijn gevoelens. Het wordt alleen maar sterker. Ik voel me op mijn gemak bij hem. Ik vergeet alles om me heen, om het zo maar te zeggen.

"Boris?" Vraag ik zacht. "Hhm" Mompelt hij terwijl hij me vragend aankijkt. "Zijn we nu vrienden, of is dit eenmalig?" Vraag ik twijfelend. "Ik wil wel vrienden met je zijn. Je bent aardig, dus waarom niet" zegt hij schouderophalend. Ik knik glimlachend.

Tijdens het gamen, dat trouwens dramatisch gaat, gaat mijn telefoon af en ik schrik zo erg dat ik een soort sprongetje maak in de lucht. Ik heb geen flitsende iPhone, maar een kleine Nokia zonder touchscreen. Ik moet geen geld verspillen aan 'nutteloze' dingen. Ik wil zo snel mogelijk mijn eigen huisje hebben.

Ik zie dat Ashley me belt. Ik neem snel op.

Ik: "Het. Wat is er?"
Ashley: "Je bent nog niet in het terug. Waar blijf je"
Ik: "Uhm... Ik ben bij een vriend?"
Ashley: "Leuk! Blijf zo lang je wilt. Ik meld je ziek bij werk"
Ik: "Dankjewel"
Ashley: "Geen probleem Josh. Tot morgen, als ik je niet meer zie"
Ik: "Doei"
Ashley: "Doei"

Ik hang op en Boris kijkt me nog al ongemakkelijk aan. "Sorry" zeg ik zacht terwijl ik mijn telefoon weer in mijn zak doe. "Maakt niks uit. Moet je naar huis van je moeder?" Vraagt hij. Ik slik en kijk moeilijk voor me uit. "Nee. Ik mag blijven" Zeg ik zo stevig mogelijk. Ik wil geen medelijden van mensen, ik kan me prima redden.

Boris staat op en gaat voor me staan. Hij kijkt recht in mijn ogen, maar ik wend snel mijn blik af. "Gaat het echt wel? Op school ben je ook altijd zo afwezig" Ik knik. "Ik kan zien als mensen liegen Joshua. Je kan het heus wel vertellen" zegt hij zacht. Ik kijk hem aan en schud mijn hoofd. "Het gaat echt wel"

Boris legt een hand op mijn schouder, waardoor ik een stap naar achteren zet. Door de aanrakingen voel ik de vlinders in mijn buik, maar het bange en verdrietige gevoel neemt de overhand. Ik voel de tranen opkomen. "I-ik moet gaan"

Ik open de deur en ren naar beneden. Ik hoor Boris nog mijn naam roepen, maar ik negeer het. Ik spring op mijn fiets en fiets naar het weeshuis. De tranen beginnen over mijn wangen heen te stromen.

Als ik eindelijk in mijn kamer ben, laat ik me op mijn bed vallen. Ik pak het fotolijstje van mijn kastje af en kijk er de hele tijd naar. Ik besluit om het avondeten over te slaan en te gaan slapen. Ik douche nog even snel en daarna kruip ik onder mijn dekbed.