Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 16

P.O.V. Birgitta
De telefoon gaat af en ik neem op.

Ik: "Hallo, met Birgitta Molens"
Onbekend: "Goedenavond. U spreekt met het Johannes Ziekenhuis. Uw zoon is vanavond binnengebracht met een heftige alcoholvergiftiging. U wordt verzocht zo spoedig mogelijk te komen."
Ik: "Ik kom er meteen aan!"

Ik hang op en de tranen lopen over mijn wangen. Wat heb je jezelf aangedaan jongen...

"Lize! Kom! We moeten gaan!" Roep ik. Ik hoor de kleine voetstappen van mijn dochter de trap afkomen. "Wat is er mama?" Vraagt ze bang, omdat ze mijn tranen ziet. "We gaan even naar het ziekenhuis" zeg ik moeilijk. Ze trekt, zonder nog iets te zeggen, haar jas en schoenen aan en pakt mijn hand vast. We gaan allebei in de auto zitten en dan rijd ik naar het ziekenhuis.

Ik ren, met Lize naast mij, naar binnen. Ik vraag aan de balie naar Boris. "Ze zijn op dit moment bezig om zijn maag leeg te pompen. U kunt in de wachtkamer wachten" Ik knik.

Na een tijdje komt er een vrouw naar Lize en mij toegelopen. "Bent u mevrouw Molens?" Vraagt de vrouw. Ik knik. "Hier zijn de bezittingen van uw zoon. U kunt zo bij hem komen kijken. De dokter haalt u dan op" Ik knik. "Bedankt"

Ik kijk op zijn telefoon en zie een paar gemiste oproepen van Joshua. Ik kijk Lize aan die verward om zich heen kijkt. "Zullen we even naar de speelkamer gaan?" Vraag ik. Ze knikt blij. Ik neem haar mee naar de speelkamer en vraag aan een zuster of ze even op haar wil passen. Ze knikt en ik bedank haar. Ik loop terug naar de wachtkamer waar ik Joshua terug bel.

Joshua: "Je neemt eindelijk op! Het spijt me zo erg dat ik was weg gerend! Ik bedoelde-"
Ik: "Ik ben Boris niet. Hij ligt in het ziekenhuis" zeg ik.

Het is een tijdje stil en dan hoor ik hem snikken. Hierdoor voel ik de tranen ook weer vloeien.

Joshua: "Wat is er gebeurd? Het is toch niet mijn schuld, hè" zegt hij.
Ik: "Kom maar snel langs. Dan leg ik het uit. Natuurlijk is het niet jouw schuld Joshua" zeg ik geruststellend.
Joshua: "Oké. Ik kom er nu aan"
Ik: "Tot zo"
Joshua: "Doei"

————

Joshua komt de wachtkamer binnen gerend en meteen zie ik dat hij niet oké is. Hij ziet er moe, paniekerig en bang uit. Ik loop naar hem toe en neem hem in mijn armen. Ik merk dat zijn ademhaling veel te snel gaat. "Ssst, het komt wel goed met hem. Hij is sterk" stel ik hem gerust. Hij snikt alleen maar. Ik blijf met mijn hand over zijn rug wrijven. Als hij iets gekalmeerd is, trekt hij zich terug en veegt hij zijn tranen weg.

"Wat is er gebeurt?" Vraagt hij, als we allebei op een stoel gaan zitten. "Ik werd een paar uur geleden gebeld dat hij een alcoholvergiftiging is opgelopen. Zijn maag wordt nu leeg gepompt. Is er wat gebeurd waardoor hij dit heeft gedaan?" Vraag ik. "Ik werd weer heel onzeker en toen ben ik heel hard weg gerend omdat ik niet wist wat ik moest doen. Het spijt me" zegt hij zacht. "Dat is niet jouw schuld. Hij had ook naar huis kunnen komen om er over te praten en jammer genoeg heeft hij deze uitweg gekozen." Zeg ik. Hij knikt.

Na een paar minuutjes komt de dokter binnen. "Uw zoon is stabiel en het komt weer helemaal goed. Wilt u naar hem toe?" Ik knik. "Loopt u maar mee" Ik sta op en wenk Joshua dat hij ook mee moet lopen. We lopen met z'n drieën naar zijn kamer. Het is dichtbij de speelkamer, gelukkig. Dan kan ik zo even naar Lize toe. "Hij ziet er wel heel bleek uit, dus niet schrikken" waarschuwt hij ons. Joshua en ik knikken. De dokter loopt weg en Joshua en ik lopen naar binnen. Ik schrik een beetje van hoe hij eruit ziet. Hij is inderdaad heel erg bleek en hij heeft een buis in zijn mond hangen. Ik zie dat Joshua zijn hand voor zijn mond slaat en langzaam naar Boris toe loopt. Ik pak twee stoelen en zet die aan beide kanten van het bed neer. Ik pak Boris' hand vast en geef er een kus op. Ik wrijf even met mijn hand over zijn wang heen.

"Ik ga even naar Lize toe" zeg ik tegen Joshua. Hij knikt en kijkt bezorgd naar Boris. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Die twee komen er nog wel uit...

————————————————————————
Heyy
Een iets korter hoofdstuk dan normaal, maar ik had hier niet zoveel inspiratie meer voor🙈

Xxx Eline