Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 18

P.O.V. Joshua
Ik zie dat Boris zijn hoofd van schaamte naar beneden laat hangen. Ik snap niet waarom hij zich schaamt. Hij heeft niks fout gedaan. Ik was juist degene die weg rende. Misschien moet ik hem kussen, om te laten zien dat ik om hem geef. En het voelde stiekem wel goed die drie seconden. Ik draai mijn hoofd langzaam naar Boris toe en ga iets dichter bij hem zitten. Ik voel mijn hart tekeer gaan, maar negeer het. Boris kijkt op en kijkt mij aan. Ik kijk twijfelend naar zijn lippen. Hij doet hetzelfde bij mij en langzaam komen onze hoofden dichter bij elkaar. Na een korte tijd voel ik Boris' lippen op die van mij.

Ik heb geen idee wat ik moet doen en daarom volg ik Boris. Hij legt zijn handen op mijn wangen en trekt zich dan langzaam terug. Hij laat zijn voorhoofd tegen die van mijn aanleunen. "Je hoeft geen sorry te zeggen. Het was ook mijn fout. Ik had naar je moeten luisteren" mompel ik. "We waren allebei fout, dus we kunnen het laten liggen. Zullen we het nog een keer opnieuw doen?" Vraagt hij. Ik knik. Hij glimlacht naar me met zijn mooie witte tanden.

"Wil je misschien helpen met het inpakken van mijn tas?" Vraag ik. "Natuurlijk" We staan op van het bed en dan pakken we verder mijn tas in. "Moet je niet op school zijn?" Vraagt Boris. "Nee, ik wordt vandaag opgehaald door Johanna, dus Ashley heeft me voor vandaag ziek gemeld, zodat ik alle tijd heb om in te pakken"

————

"Zijn dit je ouders?" Vraagt Boris aan mij, terwijl hij de foto vast heeft. Ik knik. "Mag ik vragen wat er met ze is gebeurd?"

Ik krijg een flashback van de twee ergste dagen van mijn leven.

~12 jaar geleden~
"Papa?" Vraag ik. "Wat is er Joshua?" Vraagt hij verdrietig. "Waarom is mama weg?" "Ze gaan even kijken wat er met mama aan de hand is" zegt papa. Ik knik goedkeurend en ga op papa's schoot zitten... ..."Meneer Groenberg, ik moet helaas mededelen dat uw vrouw het niet heeft gered. We hebben er alles aan gedaan deze weken, maar het heeft niet mogen baten" Ik kijk papa vragend aan. "Wat zegt die man?" Ik kijk naar mijn verdrietige papa. "Mama is dood" zegt hij. "Wordt ze niet meer wakker?" Papa schudt zijn hoofd en ik begin heel hard te huilen.

~1 jaar geleden~
Ik gil het uit van de pijn en de tranen stromen over mijn wangen heen. "Deze was voor je moeder. En deze" Hij houdt het nu tegen mijn andere zij aan, alleen dan wat hoger, wat nog pijnlijker is. Ik gil nog harder, maar mijn vader blijkt het niet te horen. "Deze is voor het vreselijke kind zijn" Hij haalt het de stand weg en loopt nog zonder iets te zeggen de kamer uit. Na een paar minuten kan ik niet meer en val ik weg.

Ik voel een hand op mijn schouder en schrik op. "Gaat het wel?" Vraagt Boris. Ik haal mijn schouders op en kijk hem moeilijk aan. Ik voel een traan langzaam langs mijn wang vloeien en ik veeg hem snel weg. Boris ziet het en trekt mij in een knuffel. Zo blijven we voor een korte tijd staan. Ik sluit genietend mijn ogen en hoop dat dit moment nooit voorbij is.

Als we klaar zijn met het inpakken van mijn tas, gaan we op mijn bed zitten. Boris slaat een arm om mij heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. "Hoe gaan we het doen op school?" Vraag ik zacht. "Wat vind jij het fijnst?" Vraagt hij terug. Ik haal mijn schouders op. "Het ligt eraan of jouw vrienden het goedkeuren, want ik wil niet dat je mij boven hen kiest. Mij ken je nog maar heel kort en je kent hen al heel lang" zeg ik. "Ik ga tussen geen van beiden kiezen. Ik vind jou leuk en daar moeten ze maar mee dealen" zegt hij. Ik krijg een kleine glimlach op mijn gezicht.

We praten over van alles en nog wat, totdat de deur van de kamer open gaat.

Ik zie het hoofd van Johanna de hoek omkomen en ik glimlach naar haar. Ze doet de deur verder open en komt binnen. "Ben je klaar?" Ik kijk nog een keer goed om mij heen en knik. "Helemaal" Ik sta op en Boris volgt mijn voorbeeld. Ik stel Boris voor aan Johanna, die mij met een lichte grijns aankijkt. Ik krijg een lichte blos op mijn wangen en kijk naar beneden. Ik pak mijn twee tassen van de grond en loop dan de kamer uit waar veel afschuwelijke dingen zijn gebeurd. Als we bij de auto van Johanna staan, zeg ik Boris gedag. Ik weet niet zo goed hoe, dus geef ik hem maar gewoon een knuffel. Beetje ongemakkelijk wel... Voordat hij wegloopt, geeft hij me een snelle kus op mijn wang, waardoor mijn wangen, alweer, een blos krijgen.