Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 29

P.O.V. Joshua
Ik word langzaam wakker en kijk op mijn telefoon. 6:45u... Ik zucht diep en draai me terug om, om te proberen weer in slaap te vallen.

————

Ik word weer wakker, maar nu door een paar vingers die mijn buik strelen. Ik open langzaam mijn ogen en kijk naar het gezicht van Boris die geconcentreerd de omtrek van allebei mijn littekens langsgaat. "Wie heeft het gedaan?" Fluistert hij, zo zacht dat ik het bijna niet hoorde.

"Mijn vader" fluister ik terug. Boris kijkt me geschokt aan. "Je vader?" Ik knik. "Waarom?" Ik zucht diep en pak Boris' hand vast, zodat hij mijn littekens niet meer aanraakt.

Ik schaam me er nog steeds voor...

En toen kwam het hele verhaal er in één keer uit...

"Ik woonde samen met allebei mijn ouders gelukkig tot mijn 5e. Toen mijn moeder overleed aan kanker, ging mijn vader helemaal door het lint en ging hij het verkeerde pad op. Hij heeft mij sindsdien wijsgemaakt dat het mijn schuld was dat mijn moeder dood was gegaan. Mijn vader bleef vaak weg en dronk liters sterke drank in een week. Hij mishandelde me en ik moest alle klusjes in huis doen. Vorig jaar, bijna twee jaar, geleden werd ik wakker op een soort tafel. Ik was vastgebonden en had alleen maar mijn boxers aan. Hij heeft me toen twee brandmerken gegeven. Één omdat ik de schuld was van mijn moeders dood en één omdat ik een slechte zoon was. De politie kwam even later binnenvallen en heeft mijn vader toen neergeschoten. Ik kwam in het weeshuis terecht en was helemaal gebroken"

Het is een tijdje stil, maar het is niet een ongemakkelijke stilte. Ik denk dat Boris het verhaal even moet laten bezinken. Het is ook niet niks. Ik voel ineens twee armen van Boris om mij heen en ik doe hetzelfde bij hem. Ik glimlach en sluit genietend mijn ogen. "Ik weet niet wat ik moet zeggen" mompelt Boris. "Je hoeft niks te zeggen. Dit is goed genoeg" zeg ik terug, terwijl ik hem nóg steviger vast neem, als dat nog kan.

Ik hoor een klop op de deur. "Kom maar" zeg ik, zonder dat ik Boris loslaat. De deur gaat open en Johanna verschijnt in de deuropening. "Alles goed hier? Lekker geslapen?" "Ja" zeg ik glimlachend. "Ik ben even in de stad met Ashley. Ze moest me iets vertellen" "Oh ja, dat klopt. Ze kwam een paar dagen geleden al langs, maar toen was je de hele dag aan het werk. Ik was het helemaal vergeten te zeggen. Sorry" verontschuldig ik me. "Het geeft niet lieverd. Blijf jij de hele dag thuis?" Ik knik. "Oké. Tot vanmiddag" "Tot vanmiddag" Ze sluit de deur weer en dan trek ik me uit de knuffel met Boris. Ik zie de tranen in zijn ogen staan.

"Wat is er?" Vraag ik zacht. "Ik snap gewoon niet waarom ik je nooit eerder had gezien. Waarom ik niet eerder met je had gepraat. Je had zo hard iemand nodig. Al was het iemand anders. Ik kan gewoon niet beseffen hoe je je wel niet gevoeld zou moeten hebben" zegt hij zacht. "Jij bent de eerste persoon die me weer tot een vrolijk iemand heeft gemaakt Boris. Zelfs Ashley was dat niet gelukt in een jaar. Ja, ik had iemand nodig, maar diegene heb ik nu. En daar ben ik heel blij mee" zeg ik. Boris kijkt me aan en knikt. "Daar heb je gelijk in" zegt hij. Ik veeg de ontsnapte tranen weg en glimlach dan naar hem. "Wat is er?" Vraagt hij. "Ik had al een crush op je sinds de laatste helft van de derde klas" zeg ik. "Dan ben ik blij dat ik jou heb gevonden" zegt Boris ook glimlachend. Ik geef hem een korte kus en besluit dan uit bed te gaan.

Boris en ik zitten samen op de bank. Te kijken naar een of andere serie op Netflix. Het is het account van Boris die hij heeft aangezet waarop hij een serie wilde verder kijken. Ik volg het echt totaal niet, dus ik speel maar wat met Boris' haar. Hij ligt met zijn hoofd op mijn schoot. "Je volgt het niet hè?" Vraagt Boris. "Nope" zeg ik simpel. Boris zet de serie uit en scrolt door zijn lijst heen. "Zullen we dan verder gaan met Lucifer?" Ik knik goedkeurend. Boris zet de serie aan en nu kijk ik ook geïnteresseerd mee.

————

Ik hoor de voordeur opengaan. "Hoe was het?" Vraag ik aan Johanna als ze de woonkamer binnen komt lopen. "Goed. Maar kan ik even met je praten?" Ik knik. "Natuurlijk" Boris en ik staan op van de bank. "Ik ga maar eens naar huis. Kijken hoe het daar gaat" "Is goed" We geven elkaar nog een kus en dan loopt Boris de woonkamer uit.

Johanna en ik gaan op de bank zitten. "Ashley en ik hebben een goed gesprek gehad. Over jou en het weeshuis" Ik slik even, maar knik dan, als teken dat ze door kan vertellen. "Er is eergisteren een jongetje van 12 binnengekomen die bijna hetzelfde heeft meegemaakt als jou. Ashley is zijn begeleider en heeft hem nog niet uit zijn kamer gekregen. Ze hoort hem alleen maar huilen en met dingen gooien. Ze vroeg zich af of jij het leuk zou vinden en aan zou kunnen om Ashley mee te helpen met begeleiden. Aangezien het nu heel goed met je gaat en weet wat je wel en niet moet doen in zo'n situatie" Ik ben even helemaal stil. "Ik zou het echt geweldig vinden. Ik vind het goed dat ik mensen kan helpen die hetzelfde meemaken als ik" "Ashley zei dat je gelijk kon komen als je het wilt. Hij moet echt zijn kamer uitkomen. Zowel voor eten en drinken als zijn medicatie" Ik knik instemmend. "Dan ga ik nu" zeg ik glimlachend. Ik geef Johanna een stevige knuffel. "Ik ben trots op je Joshua. Ik houd van je" Ik glimlach zwak. "Ik houd ook van jou mam" zeg ik zacht. Ik zie de tranen in Johanna's ogen verschijnen en geef haar een kus op haar wang. "Tot zo" zeg ik. "Tot zo lieverd" zegt ze met een big smile.

Ja, dat is zeker mijn moeder...