Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 8

P.O.V. Joshua
Ik kom aan in het weeshuis en loop naar boven toe, naar m'n kamer. Ik trap mijn schoenen uit, gooi mijn tas op de grond en ga op bed liggen. Ik staar naar mijn plafond en denk aan wat er is gebeurd vandaag op school.

Boris is naar me toe gekomen in de pauze en heeft met me gepraat over het weeshuis. Hij is de enige, naast Ashley, waar ik tegen praat en me goed en vertrouwt bij voel. Mijn gevoelens worden nu met de dag sterker, omdat hij nu tegen me praat en aardig tegen me is.

Na nog een tijdje staren en denken, sta ik op van mijn bed. Ik pak een joggingbroek, sweater, boxer en een handdoek en loop dan naar de badkamer toe. Ik draai de douche aan en kleed me uit. Als de douche warm genoeg is, stap ik eronder en voel ik mijn lichaam gelijk ontspannen.

Ik was mijn haar en mijn lichaam en als ik langs mijn brandmerken ga met mijn handen, schieten de herinneringen van die ene dag voor mijn ogen langs.

Ik lig met riemen vast gebonden aan een soort tafel, in mijn boxers. Ik raak in paniek en probeer mezelf los te krijgen, wat natuurlijk niet lukt. De deur van de kamer gaat open en daar staat de meest hatelijke persoon ooit, mijn vader. Hij loopt met een vieze grijns naar binnen gelopen. "Zo, ben je eindelijk wakker" Ik reageer niet en kijk hem alleen maar bang aan. "Ik kan je niet meer laten leven zonder pijn, want dat verdien je niet, en daarom" Hij haalt een ijzeren stang tevoorschijn. Ik zie dat het uiteinden ervan is verhit. "Vader, doe het niet!" "Jij hebt niks te zeggen!" Zegt hij boos voordat hij het tegen mijn zij aan houdt.

Ik gil het uit van de pijn en de tranen stromen over mijn wangen heen. "Deze was voor je moeder. En deze" Hij houdt het nu tegen mijn andere zij aan, alleen dan wat hoger, wat nog pijnlijker is. Ik gil nog harder, maar mijn vader blijkt het niet te horen. "Deze is voor het vreselijke kind zijn" Hij haalt het de stand weg en loopt nog zonder iets te zeggen de kamer uit. Na een paar minuten kan ik niet meer en val ik weg.

Ik kom terug in de realiteit en voel een paar tranen langs mijn wangen lopen. Ik haat het om zo zwak te zijn... Ik stap onder de douche vandaan, droog mezelf af en hijs me dan in de makkelijke outfit. Ik kam mijn te lange haren en zucht. Ik moet echt een keer naar de kapper...

Ik loop terug naar mijn kamer en ga weer op mijn bed zitten. Ik denk aan deze schooldag en krijg een glimlach op mijn gezicht. Boris is gewoon in de pauze naar me toe gekomen en heeft met me gepraat. Het voelde goed om een luisterend oor te hebben en hij toonde ook veel interesse in mijn verhaal en daar ben ik hem echt dankbaar voor.

Het is vrijdag en dat betekend dat er weer veel herrie van buitenaf komt. Alle jongeren gaan de clubs en kroegen in om zichzelf lam te zuipen. Ik ben nooit van de alchohol geweest, omdat mijn vader daar heel eng van werd en ik wil absoluut niet zoals mijn vader worden...

————

Ik word wakker gebeld en ik kreun luid. Ik kijk op mijn wekker en zie dat het bijna 2 uur 's nachts is. Ik kijk wie het is en als ik Boris' nummer in beeld zie verschijnen, neem ik op.

Ik: "Hey Boris. Wat is er? Het is 2 uur 's nachts gek"
Boris: "Hoi Joshua"

Het blijft stil aan de lijn, maar ik hoor harde muziek en luide stemmen op de achtergrond.

Ik: "Boris?"
Boris: "Joshuaaaaa, je hebt echt een mooie naam"
Ik: "Boris? Ben je dronken?"
Boris: "Nee" zegt hij, waarna hij moet lachen.
Ik: "Boris, ga naar huis. Ik wil niet dat er iets gebeurd daar"
Boris: "Je bent lief Joshua. Wil je ook komen?" Vraagt hij.
Ik: "Nee Boris, ga naar huis en ga slapen. Je bent veel te dronken"
Boris: "Ik weet niet waar mijn huis is" zegt hij lachend.

Gebeurt dit nu serieus?

Ik: "Ga naar je vrienden en vraag of ze je willen helpen om naar huis te gaan"
Boris: "Dat kan niet"
Ik: "Waarom niet?"

Het blijft weer een tijdje stil en dan begint hij weer te praten.

Boris: "Ze zijn alle drie boven, met een meisje. Ik kan dat niet want ik wil geen meisjes pijn doen. Ze vragen altijd 'waarom niet?' maar dat durf ik ze niet te vertellen. Ik ben bang dat ze me gaan afwijzen als vriend"
Ik: "Waar ben je? Dan kom ik naar je toe en breng ik je naar huis. Dan kan je makkelijker je verhaal vertellen aan mij en versta ik je beter, goed?"
Boris: "Ja, ik ben bij de kroeg in het dorp, maar ik weet niet hoe die heet" zegt hij, lachend om zichzelf.
Ik: "Ik kom eraan, ga jij maar naar buiten"
Boris: "Oké"
Ik: "Tot zo dan"
Boris: "Doeiii"

Ik hang op en doe snel mijn schoenen aan, terwijl ik met allemaal vragen in mijn hoofd zit.

Waarom belt Boris mij? Waarom durft hij niks tegen zijn beste vrienden te vertellen? Wat durft hij niet te vertellen? Dat soort vragen spoken allemaal door mijn hoofd heen.