{Voltooid}
Joshua is lichamelijk en geestelijk gebroken.
Boris is populair en heeft het beste leven ooit.
Wat als ze elkaar tegenkomen en niet meer kunnen loslaten? Zal Joshua Boris toelaten in zijn leven en zal hij hem gaan vertrouwen?
Begonnen o...
P.O.V. Joshua TRINGGG... Ik word wakker van de bel die aangeeft dat we op moeten staan. Ik zucht en sta langzaam op. Weer een dag naar school... Ik sta voor mijn kast en pak er weer eens een setje uit die ik al te vaak heb gedragen, dat het gewoon bijna uit elkaar valt. Ik wil eerst mijn eigen huisje en dan kijk ik wel naar nieuwe kleren.
Ik doe nog een beetje gel in mijn haar zodat het in model zit en poets mijn tanden. Ik heb geen honger, dus het ontbijt sla ik wel over.
Als het tijd is om weg te gaan, loop ik mijn kamer uit en loop ik naar beneden. Ik loop naar mijn fiets en trek hem ruw weg, door alle andere fietsen. Als ik hem eindelijk heb, stap ik op en fiets naar school.
Door de harde tegenwind, ben ik aan de late kant. Ik zet snel mijn fiets weg en loop naar binnen. In de wc check ik nog snel mijn haar en dan loop ik naar het goede lokaal.
Snel ga ik op het plekje helemaal achterin zitten en pak mijn boeken. Omdat de docent er nog niet is, pak ik ook mijn schetsblok waar ik tekeningen in maak. Het zijn wel deprimerende, maar zo voel ik me. Sommige uiten hun gevoel in zingen, andere in schrijven en ik doe het met tekenen. Na een paar minuten, begint het er al aardig uit te zien.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Spullen op tafel en telefoon weg. We gaan gelijk beginnen!" "Mooie tekening" hoor ik zacht naast me. Ik doe geschrokken mijn schetsboek dicht en kijk degene aan, die het zei: Boris. Ik zucht. "Bedankt" Ik had helemaal niet gemerkt dat hij weer naast me was komen zitten.
Ik doe mijn schetsboek in mijn tas en open mijn boeken op de goede bladzijde. "Mag ik misschien meekijken? Ik ben de mijne vergeten" zegt Boris. "Ja" Ik leg mijn boek in het midden van onze tafels en probeer op te letten, maar al snel zit ik weer in mijn gedachten. Waarom is mijn moeder gestorven? Waarom gaf mijn vader me daar de schuld van? Dat zijn twee van de vele vragen die onbeantwoord blijven. Ik kan het mijn vader niet meer vragen en verder weet niemand er iets van.
P.O.V. Boris Ik loop met mijn beste vrienden de school binnen. We praten over van alles en nog wat. "Wanneer neem jij nou eens een vriendin?" Vraagt Tyler. "Weet ik veel. Ik zie wel" Niemand van mijn vrienden weten het, maar ik ben homo. Als ik het vertel, dan gaan ze het sowieso verkeerd opvatten en verlaten ze me, maar ik wil ook geen vriendin hebben, want dan kan ik haar niet de liefde geven.
Als de bel gaat, wachten we nog even voordat we naar het lokaal lopen. Als de tweede bel bijna gaat, lopen we pas naar het lokaal toe. De docent blijkt er nog steeds niet te zijn, dus dat is mooi. De jongens lopen gelijk naar onze vaste plek, waar altijd een plekje mist. Ik neem het op me om ergens anders te zitten.
Ik zie die jongen van gisteren, Joshua, weer zitten en loop naar hem toe. Hij zit zo erg in zijn gedachten dat hij me niet merkt. Ik besluit daarom ook maar niks te zeggen. Ik spiek stiekem mee met wat hij aan het doen is. Hij is echt een hele mooie tekening aan het maken, maar wel deprimerend. Hij is me deze vijf jaar nog nooit opgevallen, waar ik me voor schaam. Zou hij zich echt zo voelen, of is het maar gewoon een tekening? Wanneer hij de woorden "My fault?" erbij schrijft, weet ik bijna zeker dat hij zich echt zo voelt. Wat zou zijn fout moeten zijn?
Als de docent binnen komt en zegt dat we gaan beginnen, besluit ik maar iets tegen hem te zeggen. "Mooie tekening" zeg ik glimlachend. Hij kijkt me geschrokken aan en doet snel zijn schrift dicht. Ik open mijn tas om mijn boeken te pakken, maar ze zitten er niet in. Ik ben ze weer eens vergeten... "Mag ik misschien meekijken? Ik ben de mijne vergeten" "Ja" Hij legt de boeken in het midden, maar zelf kijkt hij niet echt mee. Wat is er met hem gebeurd? Hij is mysterieus, wat ik van leuk vind en hij is knap. Ik wil weten wat er met hem gebeurd is, zodat ik hem kan helpen. Ik zal zometeen vragen of hij misschien iets wilt doen na school.
De bel is gegaan en mijn vrienden en ik lopen naar de volgende les toe. "Was het leuk naast die nerd?" Vraagt Tyler. Ik haal mijn schouders op en antwoord er verder niet op.
