Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 40

P.O.V. Joshua
Na een half uurtje komt Veerle mijn kamer inlopen met het stapeltje vieze kleding. "Mag ik het hier weg gooien?" Vraagt ze onzeker. "Tuurlijk" Ik sta op en pak de prullenbak waar zij haar kapotte kleding in doet. Ik zet de prullenbak weer bij mijn bureau neer en rijk haar dan het kopje thee aan die ik voor haar had gezet. "Dankjewel" zegt ze zacht. "Geen probleem. Wil je praten over wat er is gebeurd?" Ze krijgt weer tranen in haar ogen, maar ze knikt wel. Ze drinkt haar thee op, terwijl we op mijn bed gaan zitten.

Ik wacht rustig af totdat ze het wil vertellen. "Ik kwam bij Evelien vandaan en ik fietste met mijn muziek naar huis toe" begint ze haar verhaal. Ze kijkt me even aan, maar ik knik alleen bemoedigend. "Opeens kwam er een auto vlak voor me langs, waardoor ik schrok en ik van m'n fiets afviel"

Tranen beginnen inmiddels alweer over haar wangen heen te stromen.

"Er stapte een man uit, maar ik kon eerst niet zien wie het was. Hij pakte me vast en nam me mee naar een steegje. Het was mijn vader en toen heeft hij me verkracht" zegt ze, voordat ze in huilen uitbarst.

Ik neem haar meteen weer in mijn armen en probeer haar weer te kalmeren.

Jeetje, ik weet nu eigenlijk niet zo goed wat ik kan doen om haar beter te laten voelen... Niet dat ik denk dat iets gaat helpen, maar ik hoop dat ik haar zo een beetje kan troosten. Ik vond het ook altijd fijn als Ashley mij gewoon in haar armen vasthield.

"Kan ik iets voor je doen?" Vraag ik. "Houd me alsjeblieft gewoon vast" snikt ze, terwijl ze me steviger vast houdt. Ik zeg verder niks en wrijf met mijn hand over haar rug heen.

De tranen blijven stromen en ik vind het echt heel erg wat er is gebeurd. Ze is altijd heel vrolijk en nu gebeurd er dit...

————

We zijn een paar uurtjes verder en ik breng Veerle naar huis toe, zodat ik weet dat ze veilig aankomt. Ik heb haar gezegd dat het beter is als ze alles aan haar moeder verteld. Ook van de gebeurtenissen die in het oude huis gebeurden.

We komen aan bij haar huis en we zijn de hele weg stil geweest. Nadat ze iets was gekalmeerd, heeft ze niet heel veel meer gezegd. Ze moet zelf natuurlijk alles gaan verwerken wat er is gebeurd en dat gaat niet makkelijk zijn.

Veerle opent de voordeur en draait zich dan naar mij toe. "Heel erg bedankt dat je er voor me bent. Ik weet dat ik je heb laten vallen, maar het betekent heel veel voor me dat je me hebt opgevangen." "Je hebt me niet laten vallen. Je hebt gewoon je eigen vriendinnen gevonden. Als ik een meisje was geweest zou ik ook niet de hele tijd bij ons willen zijn" zeg ik grinnikend. Ze laat een zwakke glimlach zien wat mij goed doet. "Laat je me weten hoe het gesprek met je moeder is gegaan?" Vraag ik. Veerle knikt en geeft me dan nog een knuffel die ik aanneem. "Ik zie je wel weer ergens op school" zegt ze. "Ja, doe rustig aan" "Zal ik doen"

Ik loop weer naar mijn fiets toe en stap op, voordat ik terug naar huis ga.

Ik open de voordeur en al snel komt Rosie naar me toe lopen. Ik glimlach en aai over haar hoofd heen. Ik doe mijn jas en schoenen uit en loop dan naar de woonkamer waar ik Johanna zie zitten. "Hey, gaat het weer een beetje met Veerle" Ik haal mijn schouders op. "Ik heb geen idee. Ze heeft niet heel veel meer gezegd nadat ze had verteld wat er was gebeurd" Johanna knikt begrijpend.

————

Rond 10:30u, de volgende ochtend, gaat de bel en ik sta op om open te doen. Ik ben zo zenuwachtig en benieuwd of mijn oom daar nog woont...

Ik open de deur en het gezicht van Boris komt tevoorschijn. "Hey babe" zegt hij, voordat hij me een kus geeft. Ik glimlach en begroet hem terug.

Rosie komt bij ons staan en Boris kijkt mij verbaasd aan. "Dit is Rosie, onze hond. We hebben haar gisteren geadopteerd" zeg ik glimlachend. Boris aait haar even en kijkt mij dan weer glimlachend aan. "Ben je er klaar voor?" Vraagt hij. "Nee" zeg ik grinnikend. "Ik ben bang dat we er voor niks heen gaan rijden" "Als hij er niet meer woont, gaan we er gewoon een leuke dag van maken samen" zegt hij. Ik knik instemmend. Ik zeg Johanna gedag en loop dan met Boris naar zijn auto toe.

Na een kleine twee uurtjes rijden zijn we aangekomen in het dorpje waar mijn oom zou moeten wonen. Boris parkeert zijn auto bij allemaal winkeltjes, want we denken dat hier dan ook een restaurantje zit waar we iets zouden kunnen gaan eten.

Boris en ik lopen samen door het dorpje heen en het is hier heel gezellig. De meeste mensen kennen elkaar denk ik, want het is een heel klein dorpje. Je ziet alle mensen wel met iemand anders praten.

Uiteindelijk komen we aan bij een cafétje waar we naar binnen gaan. We lopen naar een tafeltje dat vrij is en gaan daar zitten. "Ik ben zo zenuwachtig" zeg ik zacht. "Dat snap ik, maar het komt zeker weten goed" zegt Boris, terwijl hij mijn handen vastpakt en met mijn duimen over de rug van mijn hand wrijft.

————————————————————————
Nog maar twee hoofdstukken en een epiloog en dan is het verhaal van Joshua en Boris alweer afgelopen🥺☹️

Xxx Eline