Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 34

P.O.V. Boris
Ik zit in mijn auto op weg naar het huis van Tyler. Ik hoop dat alles goed met hem gaat en dat het gewoon allemaal een grap was, van zijn onzekere gedrag. Ik ken hem niet als iemand die onzeker is.

Ik parkeer mijn auto in de straat en loop richting de voordeur toe. Ik druk op de deurbel, maar ik hoor helemaal niks. Ik kijk door het raam naar binnen en schrik van de ravage die ik zie. Ik pak snel de reservesleutel die Tyler me in een van onze dronken buien had laten zien en open de deur. Komt het toch nog van pas...

Ik kijk ongelovig om me heen. Overal liggen glasscherven van glazen en flessen. Er liggen gescheurde papieren op de grond, boeken die vroeger mooi op kleur in de boekenkast stonden. Ik sluit mijn ogen even en voel de tranen achter mijn ogen branden.

Hoe kan ik het niet gemerkt hebben? Ben ik zo'n slechte vriend? Hoe kan hij dit verbergen?

Ik loop door de gang heen naar de woonkamer. Ik zie de moeder van Tyler op de bank liggen, terwijl ze slaapt. Ik loop door naar de keuken waar ik dezelfde rommel aantref als in de woonkamer en gang, maar er is verder niemand. Ik loop naar boven, naar de kamer van Tyler. Ik open de deur en schrik van wat ik zie.

Ik loop snel naar Tyler toe die huilend op de grond zit, met zijn hoofd in zijn armen. Ik ga naast hem zitten en trek hem in mijn armen. Hij begint nog harder te snikken en ik wrijf met mijn hand over zijn rug heen.

Hij is zo gebroken... Wat is hier allemaal gebeurd? De laatste keer dat ik hier was, was alles nog normaal en was het een vrolijk en gelukkig gezin.

Na een tijdje is Tyler gestopt en gaat hij weer recht zitten. "Hoe ben je binnen gekomen?" Vraagt hij. Ik laat de sleutel zien, die ik onder een tegel vandaan had gehaald. Hij krijgt een zwakke glimlach op zijn gezicht. "Dat waren mooie tijden" zegt hij, voordat hij voor zich uit staart. "Het spijt me zo erg Tyler, dat ik dit nooit heb gemerkt. Ik had je kunnen helpen, maar ik leidde vrolijk mijn leven verder." Zeg ik. "Het is niet jouw schuld. Ik had niet zo moeten reageren op de relatie met jou en Joshua. Ik ben gewoon opgevoed met dat het niet kan, maar dat is natuurlijk niet zo. Het spijt mij ook" Hij kijkt me weer aan en lacht. "Kijk ons hier nou zitten" zegt hij. Ik kan helaas niet mee lachen, daar ben ik niet voor in de stemming.

"Wat is er allemaal gebeurd?" Vraag ik. "Veel" zegt hij zuchtend. "Je kan het allemaal vertellen. Ik ben er voor je" moedig ik hem aan. "Mijn vader is vreemd gegaan met zijn secretaresse en daarom heeft mijn moeder hem het huis uit gegooid. Ze is daarna aan de drank gegaan en omdat ze elke dag lam is, slaat ze me soms en gooit ze door alle woede allemaal spullen door het huis heen. Ze gaat niet meer naar haar werk, waardoor ze nu denk ik onderhand wel ontslagen zal zijn. Ze betaalt ook niks meer, dus ik denk dat we niet meer lang hier zullen wonen" legt hij uit. "Wanneer is ze erachter gekomen dat hij vreemd is gegaan?" "De dag dat ik Joshua in elkaar sloeg. Ik was van slag en dat was ook een reden dat ik het deed. Ik was meteen naar huis gegaan en ik had er echt spijt van en ik wist dat ik je kwijt was" "Je bent me nooit kwijt geweest. Het was gewoon geen slimme keuze" zeg ik zuchtend. "Yeah, I know that" zegt hij zuchtend. "Maar ze is dan wel heel snel achteruit gegaan" zeg ik. "Klopt. Ze greep meteen naar de drank. Ik wilde haar tegenhouden, maar het ging niet en ze is er niet meer mee gestopt sinds die dag"

"Zal ik anders naar haar toe gaan?" Vraag ik. "Als je uitgescholden en geslagen wilt worden houd ik je niet tegen" zegt hij met een zwakke glimlach. "Het komt wel goed. Ben zo terug" "Ik ga douchen" Ik knik.

Ik kom weer beneden en loop eerst naar de keuken toe waar ik een glas water pak, voordat ik naar de woonkamer toe loop, waar ik Denise zie liggen. Ze ziet er echt verwaarloosd uit... Ze was altijd een hele vrolijke vrouw die positief in het leven stond en nu is ze een alcoholist.

Ik schud haar heen en weer en ze wordt wakker. Ze grijpt naar haar hoofd met de hand waar ze een flea rode wijn in vast heeft. Ik pak het uit haar hand en zet het op de salontafel. "Denise, ik ben het: Boris" zeg ik. "Geef me mijn drank" zegt ze. Ik geef haar het glas water en als ze er een slok uit neemt, trekt ze een vies gezicht en gooit ze het op de grond. Nog een glas kapot...

"Weet je wel wat je jezelf en Tyler aandoet?" Vraag ik. "Ik moet niet aan hem denken" zegt ze, voordat ze weer naar de fles rode wijn reikt. Ik pak haar hand vast en ze kijkt me boos aan, maar als ze mijn gezicht ziet, barst ze in huilen uit. Ze legt haar handen voor haar ogen en begint te snikken. "Ik mis hem zo erg" "Hij is het niet waard. Hij kiest een andere vrouw boven jou en dat moet je in je achterhoofd houden. Je moet verder met je leven. Je kan jezelf en Tyler niet zo verwaarlozen" Ze begint nog harder te snikken als ik zijn naam zeg. "Ik ben zo'n slechte moeder"

"Dat ben je niet mam" hoor ik Tyler vanuit de gang zeggen. Hij loopt naar zijn moeder toe en neemt haar in zijn armen. 'Dankjewel' playbackt hij naar mij. Ik geef hem een schouderklopje en maak met mijn hand een vorm van een telefoon, als teken dat hij me moet bellen. Hij knikt en ik loop weg.

Dit wordt nu een nog sterkere vriendschap dan het al was...