Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 12

P.O.V. Joshua
Het is 5 voor 11 en Johanna kan hier elk moment aan komen rijden. Ik ben heel erg zenuwachtig, want ik wil het beste van mijzelf laten zien en ik wil het niet verpesten... Ik blijf toch onzeker en wil het gewoon goed doen.

Er stopt een zwarte auto voor me en als het raampje naar beneden gaat, zie ik Johanna zitten. "Stap in" Ik knik en stap naast haar in de auto. "Goedemorgen" zeg ik glimlachend. "Lekker geslapen?" Vraagt ze.

Deze hele normale vraag komt als een steek in mijn hart. Mijn moeder vroeg dit standaard elke ochtend en ik antwoordde altijd heel vrolijk 'ja', omdat ik toen in een Cars-bed sliep en dat vond ik helemaal geweldig.

"Ja. Jij ook?" Ze knikt. Al snel komen we aan in de stad en parkeert Johanna de auto. We stappen uit en lopen door de winkelstraten, terwijl we over koetjes en kalfjes praten.

Als het lunchtijd is, neemt Johanna me mee naar haar favoriete restaurantje. Ik loop achter haar aan en we komen uit bij een klein restaurant met een leuke sfeer. "Goedemiddag Johanna" groet de man achter de bar haar. "Goedemiddag Hans, is mijn favoriete plekje vrij?" Vraagt ze. "Ja, ik kom zometeen naar jullie toe" Johanna knikt en neemt me mee naar een tafeltje achter in het restaurant. Er is uitzicht op de weg en de winkelstraat.

De man, Hans, komt aan met de menukaart. "Kan ik alvast iets te drinken inschenken?" "Voor mij hetzelfde als altijd" zegt Johanna. "Mag ik een cappuccino?" Vraag ik. "Natuurlijk, komt eraan"

Het eten was heer-lijk! We lopen naar de bar om af te rekenen en ik wil mijn portemonnee pakken om voor mezelf te betalen, maar Johanna is me te snel voor. "Dankjewel" zeg ik. "Graag gedaan" zegt ze vrolijk.

We lopen verder en bij een outfit in een etalage blijft mijn blik hangen. Het is een hele simpele outfit maar het ziet er zo mooi uit. "Kom, we gaan daar naar binnen" zegt Johanna, zodra ze mijn blik ziet. "Dat kan ik niet betalen. Het ziet er veel te duur uit" "Het is een cadeautje van mij. Ik hoorde dat je heel weinig kleding hebt, dus ik vind dat je een leuke outfit verdient. En je kan me niet van gedachte veranderen" zegt ze en ze loopt er heen, voordat ik tegen kan stribbelen. Dit hoeft ze echt niet te doen...

"Wat is je maat?" Vraagt ze. "Je hoeft dit echt niet voor me te doen" zeg ik mompelend. "Ik weet het goed te maken. Ik koop deze outfit voor je en jij trakteert me op een kopje koffie" zegt ze. Ik glimlach lichtjes en knik uiteindelijk. "Ik ga er toch niet onderuit komen" "Zeker niet"

Ik vertel mijn maat en dan pakt ze het uit de rekken. Ze geeft het aan mij en samen lopen we naar de pashokjes. Ik kleed me om en kijk mezelf dan glimlachend aan. Dit is iets heel anders...

Ik stap het hokje uit en kijk Johanna aan die mij goedkeurend aankijkt. "Staat je goed!" Zegt ze. "Ja?" "Ja! Ik weet dat je dit niet gewend bent, maar het staat je prachtig" zegt ze, terwijl ze me recht in de ogen aankijkt en haar hand op mijn schouder legt. "Dankjewel. Ik ga me weer omkleden" zeg ik. "Is goed. Geef de kleding maar alvast aan mij als het uit hebt. Dan reken ik het alvast af" "Is goed"

Johanna staat al helemaal klaar bij de uitgang als ik het pashokje uit loop. "Goed, nu heb ik trek in koffie" zegt ze enthousiast. Ik grinnik en loop achter haar aan naar een koffietentje.

Nadat we samen nog gezellig hebben gekletst in het koffietentje, brengt ze me weer naar het weeshuis. Het is inmiddels alweer bijna half 5.

Ik doe mijn gordel los en kijk Johanna aan. "Ik vond het heel erg gezellig en bedankt voor de outfit" zeg ik glimlachend. "Geen dank. Ik bel je snel weer" zegt ze. Ik knik en stap uit. Ik pak de plastic zak van de achterbank af en zwaai naar de wegrijdende auto totdat ze uit beeld is. Jeetje, wat is die tas zwaar... Die outfit kan toch niet zo zwaar zijn...

Ik ga op bed zitten en pak de outfit uit de tas, maar dan valt mijn oog op de andere kledingstukken die in de tas zitten. Hoe? Wat? Huh? Ik ben helemaal verbaast en kijk naar de drie T-shirts, nog twee truien en nog een broek. Ik krijg tranen in mijn ogen en laat ze lopen over mijn wangen.

Deze vrouw is geweldig en ik zou haar niet meer willen missen...

————

Als de bel door het gebouw luidt, als teken dat het avondeten klaar is, loop ik rustig naar beneden. De hele stroom kinderen naar de eetzaal is niet normaal. Elk kind heeft zijn eigen verhaal en dat vind ik zo bijzonder...

Ik schep niet zoveel op, want ik zit nog vol van de heftige lunch... Ik eet niet zoveel en als je dan een groot bord met eten voor de lunch hebt, zit ik vaak nog vol tot in de late uren.

Na het eten loop ik weer naar mijn kamer toe en ruim ik alle nieuwe kledingstukken goed op. Ik vouw de T-shirts en broeken netjes op en de truien hang ik op aan een kledinghaak. Ik kijk tevreden naar mijn kledingkast en pak dan mijn telefoon. Ik bel Johanna op.

Johanna: "Met Johanna"
Ik: "Hey, met Joshua, ik wil je heel erg bedanken voor de overige kledingstukken. Ik weet niet wat ik moet zeggen" zeg ik zacht.
Johanna: "Je verdient het Joshua. Ik ben blij dat je ze leuk vindt"
Ik: "Nogmaals bedankt!"
Johanna: "Ik ga dit zeker nog heel vaak horen?" Vraagt ze lachend.
Ik: "Ja, ik denk het wel" zeg ik.
Johanna: "Ik ga eten Josh, ik zie je snel weer"
Ik: "Eet smakelijk. Doei"
Johanna: "Doei"

Ik hang op en leg mijn telefoon op mijn nachtkastje en maak me klaar voor de nacht. Al snel lig ik in bed en val ik in een diepe slaap.