Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 11

P.O.V. Ashley
Ik zit in mijn kantoortje. Ik heb een gesprek met een vrouw die overweegt om iemand te komen adopteren. De directrice had het te druk, dus liet ze het aan mij over. De vrouw had een paar dagen geleden iemand hierheen gebracht die ze heel lief vond. "Bent u al lang opzoek naar een weeskind?" Vraag ik nieuwsgierig. "Ja. Ik kan zelf geen kinderen krijgen en mijn man en ik zijn sinds kort gescheiden, waardoor ik een beetje leven mis in huis. Ik dacht altijd aan een kleiner kind, maar toen ik die jongen van gisteren zag, ging ik toch twijfelen" Ik knik begrijpend. "Het is normaal dat u naar de jongste kinderen kijkt. De oudere kinderen die hier komen, blijven hier meestal totdat ze achttien zijn en dan gaan ze als wees verder met hun leven, in een eigen huisje" leg ik uit.

"Weet u zijn naam?" Vraag ik. "Nee, maar het was een jongen rond de 17 jaar" zegt ze. Ik knik en denk meteen aan Joshua. Ik pak zijn dossier en geef het aan de vrouw. "Is dit hem?" Vraag ik aan haar, terwijl ik de foto laat zien. Ze knikt. De foto die erop staat, laat me weer aan die ene dag terugdenken.

"Ashley. Er komt zometeen een nieuwe jongen binnen. Kan jij hem begeleiden?" Zegt de directrice. Ik knik goedkeurend. Ik loop alvast naar de ingang, zodat ik hem goed kan ontvangen. Zou het een jong iemand zijn? Wat is zijn verhaal? Er komt een ambulance-auto aanrijden en die stopt voor de deur. Een ambulancebroeder stapt uit en begroet mij. "U kunt gaan schrikken" bereidt hij me voor. Ik knik. Hij opent de deur aan de passagierskant. Hij helpt de jongen uit de auto die allemaal pijnlijke gezichten trekt. Hij is wel al wat ouder. De jongen zegt nog iets tegen de ambulancebroeder die knikt en weer wegloopt. Hij draait zich om naar het gebouw en kijkt er twijfelend naar. Ik loop met een glimlach naar hem toe en steek mijn hand uit. Hij kijkt mij twijfelend aan, maar neemt dan toch mijn hand aan. "Ik ben Ashley" stel ik mijzelf voor. "Ik ben Joshua" zegt hij met een breekbare, onzekere, bange stem. Dit gaat nog een moeilijke periode worden.

"Ik kan niet geloven dat je als ouder zo kan zijn" haalt de vrouw mij uit mijn gedachten, terwijl ze het dossier weer dichtslaat. "Ik ook niet hoor. Het is een schat van een jongen. Hij is bijna elke dag aan het werk om een huisje te kunnen huren en daarom geeft hij verder niks uit aan andere dingen. Zelfs kleding heeft hij niet veel" leg ik uit. "Mag ik hem misschien even zien en spreken. Ik heb het eergisteren al een beetje gedaan, maar ik wil een beter beeld van hem krijgen" zegt ze. Ik knik begrijpend. "Natuurlijk mag dat. Ik laat u zijn kamer zien"

We staan voor de deur van zijn kamer. "Als er iets is, ik sta hier" zeg ik. Ze knikt.

P.O.V. Joshua
De deur gaat open. "Wat is er Ashley?" vraag ik als ik me omdraai. Het enige punt is, dat het Ashley helemaal niet is. Het is de vrouw die mij had geholpen na mijn paniekaanval! Wat komt zij hier doen? Ik kijk mijn kamer snel rond en kom dan tot de conclusie dat het wel schoon genoeg is. "Wat komt u hier doen?" Vraag ik onzeker. "Heb je misschien even tijd om wat te praten?" Vraagt ze. Ik knik en wijs naar mijn bureaustoel, als teken dat ze daar kan gaan zitten.

"Ik heet Johanna en ik ben al een tijdje opzoek naar iemand om te adopteren, omdat ik zelf geen kinderen kan krijgen en ik een beetje leven in huis mis. Ik was altijd op zoek naar een jonger kindje, maar toen ik jou zag wist ik het niet meer zeker. Ashley vertelde mij dat je een eigen huis huurt als je 18 bent en verder gaat met het leven, maar dan als wees. Ik zou dat niemand gunnen" Ik luister aandachtig en nieuwsgierig naar het verhaal van de vrouw. Gaat ze mij adopteren? Ik laat haar verder gaan met haar verhaal.

"Zou je het leuk vinden om morgen naar de stad te gaan om elkaar wat beter te leren kennen?" Vraagt ze. "Ja, is goed" zeg ik glimlachend. "Dan ga ik nu maar weer naar huis" zegt ze, ook glimlachend. Ik knik. "Hoe laat wil je dat ik je kom ophalen?" Vraagt ze. "Misschien rond 11 uur?" "Ja dat komt goed! Ik heb er zin in" zegt ze. "Ik ook" "Tot morgen Joshua" "Tot morgen"

Ik laat me met een glimlach op bed vallen en staar naar het plafond. Het leven wordt eerlijk gezegd als maar beter. Eerst word ik vrienden met Boris en nu heeft Johanna me een kans gegeven om me te leren kennen...

Er wordt weer op de deur geklopt en nu is het wel Ashley die binnen komt. Ze ziet mijn glimlach en daarom krijgt zij ook een glimlach op haar gezicht. Ik sta op van mijn bed, loop naar haar toe en sla mijn armen om haar heen. "Ik ben zo blij" fluister ik. "Ik ben ook blij voor je Josh. Deze week ben je zo veranderd en die glimlach staat je goed" zegt ze. "Heb je het gehoord van Johanna?" Vraag ik. "Wat?" "Dat ze me wil leren kennen en morgen gaan we naar de stad" "Leuk! Ik hoop dat ze je adopteert. Je verdient het om alle liefde te krijgen van iemand, naast mij" Ze krijgt tranen in haar ogen, waardoor ik ook mijn tranen weg moet slikken.

Ashley heeft me in dit jaar zo goed geholpen met mezelf vinden en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor. Ik ben soms lastig en dat weet ik ook wel, maar ik doe echt me best om me meer open te stellen.

"Ik hou van je en ik ben je eeuwig dankbaar voor wat je voor me hebt gedaan" zeg ik. "Ik hou ook van jou Josh. Ik ga nu naar m'n vriend. Hij heeft een verrassing voor me" zegt ze blij. "Veel plezier dan!" Zeg ik. "Dankjewel. Slaap lekker voor straks" "Jij ook" We zeggen elkaar gedag en dan doe ik mijn kamerdeur weer dicht.