Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 41

P.O.V. Joshua
Boris en ik staan voor het huis waar mijn oom zou moeten wonen. Hij heet trouwens Gerard. Ik kijk Boris aan en hij geeft me bemoedigend knikje.

Ik loop, met Boris aan mijn zijde, naar de voordeur van het huis toe. Even hoor ik niks, maar als snel gaat de voordeur open. Er staat een jongen van ongeveer 6 jaar in de deuropening, terwijl hij ons vreemd aankijkt. "Wie zijn jullie?" Vraagt hij. "Ik vroeg me af of Gerard hier woont" "Zo heet mijn vader" zegt hij. Ik kijk Boris met een glimlach aan. "Is hij misschien thuis?" Vraag ik weer. "Nee, papa is aan het werk, maar mijn mama is thuis" zegt hij. "Wil je haar misschien even halen?" Het jongetje knikt en rent weg, terwijl hij de deur open laat staan.

Even later komt er een vrouw uit de gang naar de deur lopen. "Ik hoorde dat een van jullie mijn man kent" "Als het de juiste persoon is klopt dat ja, ik ben Joshua" zeg ik, terwijl ik mijn hand uitsteek om mij voor te stellen. "Monique" Boris stelt zich ook even voor en dan richt de vrouw zich weer op mij. "Mijn man is nu aan het werk, maar hij zou elk moment thuis kunnen komen. Willen jullie even binnen komen?" Vraagt ze, wel op haar hoede. "Dat zou heel fijn zijn" zeg ik glimlachend.

De vrouw wijst ons de weg naar de woonkamer en vraagt of we iets te drinken willen hebben. We wijzen het allebei netjes af, want ik zit nog heel erg vol van de lunch en Boris blijkbaar ook. Boris legt zijn hand op mijn knie en ik leg mijn hand op zijn hand. "Ik ben zo benieuwd of hij het echt is. Dan heb ik gewoon weer een stukje familie terug" fluister ik. "Het kan bijna geen toeval zijn toch?" Ik schud mijn hoofd. "Dat is waar"

Monique gaat op de stoel in de woonkamer zitten met een kopje thee. "Waar ken je mijn man van?" Vraagt ze nieuwsgierig. "Is uw achternaam Berends?" Vraag ik voor de zekerheid. Ze knikt, met een verwarde blik. "Dan ben ik denk ik uw neefje" zeg ik, zwak glimlachend. "Dat kan niet. Mijn man heeft verder geen zussen of broers" zegt de vrouw.

Ik krijg het gevoel alsof er een mes in mijn hart steekt. Mijn oom heeft gewoon nooit gezegd dat hij een zusje had... Heeft hij haar gewoon uit zijn leven verbannen? Zou hij nog aan haar denken? Zou hij weten dat ik er ook nog ben?

"Gaat het wel? Je ziet een beetje bleek" Ik word uit mijn gedachten gehaald door Monique. "Ja, het gaat wel" zeg ik met een niet-gemeende-glimlach, terwijl ik tranen achter mijn ogen voel branden. Volgens mij merkt Boris dat het niet gaat en excuseert ons even, voordat hij me meetrekt naar de gang. "Hij heeft gewoon nooit gezegd dat hij een zusje had" zeg ik zacht. "Het is moeilijk om een dierbare te verliezen. Iedereen verwerkt dat op een andere manier en misschien vindt hij het het makkelijkst om haar te vergeten" zegt Boris, terwijl hij mij in zijn armen neemt. Ik snik zachtjes en denk aan mijn moeder.

Ze was altijd zo lief en zorgzaam. Ze stond altijd positief in het leven en dan gaat ze dood en vergeet iedereen haar. Dat verdient ze niet...

"Ze verdient het niet om vergeten te worden" mompel ik in zijn shirt. "Niemand verdient dat Josh, maar het belangrijkste is dat jij haar nooit vergeet. Ik weet zeker dat ze trots op je is dat je hier nu staat" "Ik hou van je" zeg ik, terwijl ik hem recht in zijn ogen aankijk. Hij glimlacht lief naar me en veegt mijn tranen weg. "Ik hou ook van jou" Ik geef hem snel een kus en dan lopen we weer naar de woonkamer.

"Het spijt me, maar ik moest even mijn gedachten kwijt" zeg ik glimlachend. "Geen probleem jongen, kan gebeuren. Wil je misschien een glaasje water?" Vraagt ze. "Ja, graag" zeg ik.

Als Monique het glas water op de tafel zet, hoor ik de voordeur open en dicht gaan en gaat mijn hart ineens sneller kloppen.

Lijkt hij op mijn moeder? Herkent hij me nog? Zo nee, zou hij me willen leren kennen?

Ik draai me om naar de deur van de gang en zie dan eigenlijk de mannelijke versie van mijn moeder staan. Hij heeft dezelfde kleur ogen en dezelfde vormen van de neus en mond, alleen heeft hij een andere haarkleur. "Oh, hallo" zegt hij verbaasd als hij Boris en mij op de bank ziet zitten. "Hey schat" zegt Monique tegen hem, terwijl ze naar hem toe loopt. "Deze jongens zijn hier voor jou" zegt ze glimlachend. "Jeetje, wat een verrassing" Hij zet zijn werktas op de grond en stelt zich aan ons voor.

Als hij mijn hand vastpakt om zich voor te stellen en ik zeg mijn naam, valt zijn glimlach weg. Hij staart me even aan en ik wordt een beetje ongemakkelijk. "Je lijkt op haar" zegt hij ineens met een zwakke glimlach. Ik glimlach terug en Gerard gaat tegenover mij zitten op de salontafel.

Boris is inmiddels opgestaan en heeft Monique meegenomen naar haar keuken, zodat Gerard en ik rustig kunnen praten.

"Wat kom je hier doen?" Vraagt hij. "Ik ging een paar dagen geleden voor het eerst in de doos kijken met allerlei spulletjes van mijn moeder en ik vond een adresboekje. Ik wilde weten of jij en mijn andere oom nog op dezelfde plek wonen en jullie leren kennen" leg ik uit. "Heeft je vader onze adressen niet ergens staan?" Vraagt hij.

De tranen beginnen weer te prikken en ik begin zenuwachtig met mijn handen te spelen. Ik vind het nog steeds vreselijk om het verhaal te vertellen...

"Ik- uhm- hij leeft ook niet meer" mompel ik. "Wat? Wanneer?" Vraagt hij, verward maar ook met medelijden. "Bijna 2 jaar geleden" "Oh jeetje" Hij weet duidelijk niet wat hij moet zeggen. "Waaraan? Ook aan die vreselijke ziekte?" Ik schud mijn hoofd en de tranen beginnen weer te lopen.

"H-hij is neergeschoten door de politie"