Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 7

P.O.V. Boris
Ik heb gisteren nog heel erg lang nagedacht over het advies van mijn moeder, maar ik weet het echt niet... Mijn vrienden lachten mij de vorige keer uit toen ik naast Joshua ging zitten en ik wil hen niet kwijt, maar aan de andere kant zou ik niet weten wat ik moet doen als ik niet meer met Joshua zou kunnen praten. Hij is dan zijn enige vriend kwijt...

We zitten in de wiskundeles en Tyler vertelt trots over wat hij gisteren heeft meegemaakt. "Ik zat dus zo in een restaurant en toen werd er een man boos op een medewerker. Die medewerker werd helemaal gek en rende als een zielig konijntje naar buiten. De man moest lachen en ging weer op zijn stoel zitten. Het leek een beetje op die nerd die daar altijd zit" zegt Tyler, knikkend naar Joshua.

Ik kijk Joshua aan en schud lichtjes mijn hoofd. Hij ziet er niet naar uit alsof er gisteren iets is gebeurd. Of weet hij het heel goed te verbergen. Ik blijf hem aankijken. Hij schrijft allemaal dingen op van het bord in zijn schrift en tekent er soms wat bij. Zou hij ooit iets in mij zien? Zou hij me accepteren zoals ik ben?

~pauze~
Het is eindelijk pauze en ik zit op de tafel midden in de aula. Ik kijk een beetje rond. Sommige mensen kijken ons afkeurend aan, sommige verlangend en andere zijn niet met ons bezig. "Man, wat ben je stil vandaag. Te denken aan een meisje?" Vraagt Kyle grijnzend. Ik grinnik, maar schud mijn hoofd. "Niet zo goed geslapen vannacht" geef ik als antwoord. Het is feitelijk ook zo, maar de reden erachter is anders dan zij zouden denken.

Ik denk terug aan het verhaal dat Tyler in de les vertelde. Wat als het Joshua zou zijn, zou ik hem dan moeten troosten? Waarom zou hij dat doen? En als het hem niet was, is het dan raar dat ik het aan hem zou vragen?

Je kan hem nu heus wel opzoeken en vragen of het goed met hem gaat. Het is raar om hem nu te negeren na deze dagen.

Je hebt gelijk!

Ik heb altijd gelijk...

"Jongens, ik ben zo terug" zeg ik, voordat ik opsta en weg loop. Ik loop de hele school rond, maar ik kan Joshua niet vinden. Ik loop naar buiten en loop een rondje om de school heen, waarbij ik hem alleen op een bankje zie zitten. Ik loop vastbesloten naar hem toe en ga zonder iets te zeggen naast hem zitten. Hij kijkt op en als hij mij ziet, glimlacht hij. "Hoi" zegt hij. "Hey. Gaat het goed?" Hij haalt zijn schouders op. "Het kan altijd beter" zegt hij zacht. Zou het dan toch... "Is er iets gebeurd?" "Gewoon een kleine paniekaanval, niks ernstigs" zegt hij mompelend. "Een paniekaanval noem ik niet niks, Joshua" zeg ik bezorgd.

Is het raar dat ik bezorgd over hem ben?

Nee, je begint gevoelens voor hem te krijgen.

Dat kan niet zo snel. Spreek ik de stem in mijn hoofd tegen.

Nou, blijkbaar wel.

"Gebeurt het vaker?" Vraag ik. "Ja, maar ik kan er verder niks aan doen" "Je kan naar een psychiater? Misschien helpt dat" "Ik heb daar geen geld voor Boris. Ik kan die pillen ervoor al bijna niet betalen. Dat doet het weeshuis niet voor je als je 17 bent" "Moet je daarom zoveel werken?" Hij knikt.

Jeetje, hij kan gewoon geen normaal tienerleven lijden omdat hij zoveel moet werken. Dat moet je nog je hele leven doen... Mijn ouders zeggen altijd dat ik zoveel van deze jaren moet genieten.

"Maar je bent toch nog geen 18? Dan zouden ze het toch nog moeten betalen?" Vraag ik me af. "Ze moeten het inderdaad voor me betalen, maar het weeshuis heeft niet genoeg geld meer om dat te doen voor iedereen. De kinderen vanaf zestien jaar moeten gaan werken en dan als je dan genoeg geld hebt, rond je zestiende en een half, moet je het zelf gaan betalen" legt hij uit. "Doet de gemeente of de overheid er niks aan?" Joshua schudt zijn hoofd. "Er zijn zoveel kleine kinderen die worden afgegeven bij het weeshuis, dus het geld wat ze krijgen wordt steeds minder om te verdelen" Ik knik begrijpend. "Heftig" zeg ik zacht. "Is het ook wel. Als ik 18 ben wil ik een eigen appartement huren, zodat ik daar weg ben" "Dat is hartstikke veel geld" zeg ik. "Klopt, dat is ook een reden waarom ik zo veel werk en als ik 18 wordt, erf ik het geld van mijn ouders" "Oh, dat is wel goed geregeld"

De bel gaat en we staan allebei op. "Als je met me wilt praten kan je altijd bij mij terecht" zeg ik. "Dankjewel, dat waardeer ik echt" zegt hij met een lieve glimlach, waardoor ik terug lach. We lopen naar het Nederlands lokaal en lopen naar binnen. "Ik ga daar zitten" zeg ik, wijzend naar de lege plaats bij m'n vrienden. "Ja is goed" zegt Joshua, terwijl hij snel naar een plaats achterin het lokaal loopt.

Wat ben jij nou aan het doen? Je kan toch gewoon bij hem zitten?

Ik wil niet dat de anderen me uitlachen.

Als ze je uitlachen als je bij hem gaat zitten, zijn dat niet je echte vrienden.

En je hebt alweer gelijk...

Duhuu

Ik zucht en ga zitten naar Tyler. "Waar was je man? Je was de hele pauze weg" "Ik zei toch dat ik niet goed geslapen had? Ik moest gewoon even alleen zijn. Die herrie maakt me nog meer moe" "Zeg dat dan" zegt hij lachend.

Ik kijk achterom en zie Joshua geconcentreerd naar de docent luisteren. Hij draait zijn hoofd naar me toe en glimlacht. Ik glimlach terug en praat dan weer verder met Tyler, Kyle en Alain.