Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 21

P.O.V. Joshua
Ik word wakker en meteen knaagt er een vreselijk gevoel aan mij. Het is vandaag precies 12 jaar geleden dat mijn moeder is overleden en ik mis haar nog even veel vanaf de dag dat ik het te horen kreeg. Ik draai me om naar het fotolijstje en pak het vast. Ik geef er een kus op en kijk er lang naar. Er rolt een eenzame traan over mijn wang heen en al snel veeg ik hem weg. Ik hoor een klop de deur. "Ben je al wakker?" Vraagt Johanna. "Ja" "Kom je er dan uit?" "Ik wil niet" De deur gaat open en Johanna komt binnen. Als ze me ziet liggen met het fotolijstje, komt ze naar me toe en gaat ze naast me zitten. "Wat is er?" "Ze is nu gewoon al 12 jaar weg" zeg ik moeilijk. "Oh lieverd toch, kom" Ik ga zitten en sla mijn armen om haar heen. Ik huil het uit op haar schouder. Ze zegt verder niks, maar houdt me stevig vast.

"Ik meld je wel ziek vandaag." Ik knik dankbaar. "Ik ga wel naar haar toe. Dat doe ik elk jaar" zeg ik. Ze knikt. "Doe wel voorzichtig" Ik knik. "Doe ik."

————

Het is 12:00u en ik loop over de begraafplaats naar het graf bij mijn moeder. Ik heb een bosje bloemen gekocht bij het winkeltje om de hoek, zodat ze weer wat kleur krijgt.

Als ik voor het graf sta, blijf ik er even naar staren. Ik zet de bloemen in de lege pot en loop dan naar het kleine huisje om een gieter te pakken. "Hey jongen, ben je er weer?" Vraagt meneer de Bruin met een zwakke glimlach. Ik knik. "Ja, het is weer een jaar later. De tijd gaat snel" zeg ik. Hij knikt instemmend. "Ik hoop dat je het er nog netjes uit vind zien." "Zeker. Bedankt" "Geen probleem. Sterkte nog jongen" Ik knik dankbaar.

Ik word gebeld en kijk wie het is. Boris. Ik twijfel even, maar neem dan toch op.

Boris: "Hey. Waar ben je?" Vraagt hij bezorgd.

Als ik zijn stem hoor, schiet ik weer vol.

Ik: "Bij mijn moeder" zeg ik zacht.

Ik begin weer zachtjes te snikken. Ik mis haar zo ontzettend erg.

Boris: "Ik kom eraan"

Ik wil nog zeggen dat het niet hoeft en dat ik me wel redt, maar hij heeft al opgehangen.

P.O.V. Boris
Ik doe mijn telefoon in mijn broekzak en loop de school uit zonder iets te zeggen tegen mijn vrienden of de school. Ik spring in mijn auto en rijd naar de begraafplaats. Ik parkeer mijn auto en stap dan uit.

Ik zie een oudere man in de verte en loop naar hem toe. "Hallo meneer" zeg ik beleefd. "Hallo. Kan ik je ergens mee helpen?" "Ja, uhm... is hier net een jongen van ongeveer 17 jaar binnengekomen" "Ja. Als je hier rechtdoor loopt en dan het derde pad links, dan zit hij daar ergens" Ik bedank hem en loop dan naar de plaats waar hij zei.

Ik zie hem inderdaad zitten op de grond voor een grafsteen. Hij zit ineengedoken op de grond en ik loop snel naar hem toe. Ik ga naast hem op de grond zitten en trek hem in mijn armen. Hij snikt luid en zijn schouders schokken. Ik wrijf met mijn hand over zijn rug heen. Ik wil mijn vriend niet verdrietig zien...

Ja, hij is al een hele week officieel mijn vriend. De tweede date ging echt 10x beter en toen heb ik hem gevraagd.

Als hij weer rustig is, trekt hij zich terug uit de knuffel. "Dankjewel, dat je gekomen bent" fluistert hij. "Geen dank. Natuurlijk kom ik naar je toe" Hij glimlacht met zijn lieve glimlach naar mij, waarvan ik automatisch ook ga glimlachen. "Doe je dit elk jaar?" Vraag ik. Hij knikt. "Het geeft me een beetje rust als ik hier ben, want dan herinner ik me weer dat ze geen pijn meer hoefde te lijden en dat zij nu ook rust heeft" legt hij uit. "Mag ik vragen waar je vader ligt?" Zijn blik wordt hard, maar knikt dan. Hij staat op en ik volg zijn voorbeeld, voordat ik achter hem aanloop.

Hij staat stil voor een hoopje zand waar een bordje op is geplaatst met de naam van zijn vader en de dag waarop hij geboren en gestorven is, verder niks. Ik slik moeilijk. Waarom zou hij geen mooie grafsteen hebben? Ik kijk naar Joshua en ik zie hem met een harde blik naar het bordje staren, geen greintje emotie. Zonder iets te zeggen loopt hij weg van het graf. Wat zou er zijn gebeurd waardoor hij zo emotieloos over zijn vader praat?

Hij komt al snel weer naar mij toe. "Wil je weg?" Vraag ik. Joshua knikt. "Ik ga altijd naar een cafétje hier vlakbij om iets te drinken. Wil je mee?" Vraagt hij onzeker. "Tuurlijk!" Zeg ik.

We lopen naar het restaurant en Joshua is heel stil, wat ik goed begrijp. Het is niet niks als je op je 16e al zonder ouders leeft. Ik zou het niet voor kunnen stellen ok allebei mijn ouders al verloren te hebben en ik hoop heel erg dat ze samen gelukkig en gezond oud worden.

We lopen het restaurant binnen en het is er heel gezellig. Het is modern met allemaal authentieke spulletjes erin en dat is een mooie combinatie. Ik volg Joshua naar een leeg plekje en samen gaan we daar zitten. "Sorry dat ik zo stil ben" zegt Joshua. "Ik begrijp het, ik zou ook geen zin hebben om te praten" zeg ik, terwijl ik allebei zijn handen pak die zenuwachtig aan het bewegen zijn. Ik zie zijn houding meteen een beetje ontspannen en dat doet mij goed. Hij kijkt me aan en er vormt een kleine glimlach op zijn gezicht.

Niet veel later komt er een serveerster naar ons toe die onze bestellingen opneemt. "Wil je zometeen mee naar mijn huis?" Vraagt Joshua. "Ja is goed"

————————————————————————
Oké, ik hou het erop dat ik elke dag ergens op de dag een hoofdstuk publiceer😂

Xxx Eline