Broken (BxB) •Dutch• {Voltooid}

Hoofdstuk: 37

P.O.V. Joshua
Wanneer we langs Boris' huis zijn geweest, gaan we weer naar de mijne. We zijn nog langs de pizzeria geweest om twee pizza's te halen om zo thuis op te eten. "Ik wil na het eten de doos openmaken met alle spullen van mijn moeder. Wil je helpen?" Vraag ik. "Ja, natuurlijk. Heb je het al eerder gedaan?" Ik schud mijn hoofd. "Dit is de eerste keer na haar dood" zeg ik. Boris legt een arm om mijn schouder heen. "Ik ben er voor je" zegt hij. Ik kijk hem aan en glimlach. "Dankjewel, voor alles" fluister ik. "Ik doe alles voor je"

We hebben net allebei onze pizza op en ik sta op om allebei de dozen weg te gooien. "Kom je mee naar boven?" Vraag ik aan Boris, als ik de woonkamer weer in kom lopen. "Ja" Hij staat ook op van de bank en loopt achter me aan naar mijn kamer. Ik heb de doos met alle spullen van mijn moeder in mijn kledingkast gepropt, zodat ik het niet zou zien, maar ik heb er nu behoefte aan om spullen van mijn moeder vast te houden en misschien vind ik wel iets dat naar de familie van mijn ouders kan leiden.

Ik open de deur van mijn kledingkast en trek de zware doos mijn kamer in. Boris en ik gaan allebei op de grond zitten en ik leg mijn handen op de doos, bang om het open te maken. "Ben je er klaar voor?" Vraagt Boris. "Nee, maar ik wil het heel graag" zeg ik, voordat ik toch de doos openmaak.

Als eerst komt een foto van mijn moeder en haar beste vriendin tevoorschijn, waardoor de eerste tranen al over mijn wangen beginnen te lopen. Ze staat er met een hele vrolijke lach op. Ze had hier al kanker, want ze was al kaal, maar ze liet er nooit iets van merken. Ze was altijd vrolijk en liet nooit ze pijn zien die ze ervaarde.

Ik leg het fotolijstje naast me neer en begin verder te kijken. Ik kom de hoofddoek tegen die ze altijd op had als ze naar buiten ging, nog meer foto's, ook met mijn vader erbij, en een aantal cd's van de zangers en zangeressen waar mijn ouders allebei van hielden.

Boris is ondertussen naast me komen zitten. Hij zegt niks, maar hij geeft me wel de mentale steun die ik nodig heb. Ik kom een boekje tegen en open die. Het is een adressenboekje... Ik kijk Boris met grote ogen aan. "Als hier ook de adressen van mijn ooms in staan, kan ik ze opzoeken" fluister ik. "Laten we kijken" Ik knik en open het boekje. Ik zie het handschrift van mijn moeder en natuurlijk stromen de tranen weer over mijn wangen. Het lijkt niet op te houden...

Ik blader er door heen en dan zie ik de namen van mijn twee ooms. Ik kijk Boris aan en glimlach. "Dit zijn mijn twee ooms" zeg ik, terwijl ik de namen aanwijs. "Ze wonen allebei wel ver weg" zeg ik somber. "Hé, ik heb een auto. We kunnen in het weekend er een leuk dagje uit van maken" zegt Boris. "Wil je dat echt doen?" "Tuurlijk" zegt hij, terwijl hij mijn tranen wegveegt. Ik glimlach en geef hem een kus op zijn mond. Boris is het er zoals gewoonlijk niet mee eens en trekt me weer tegen zich aan. Ik glimlach tegen zijn lippen aan en duw hem op de grond. Boris draait ons meteen weer om. Hij gaat met zijn lippen naar mijn nek en een kleine kreun ontsnapt uit mijn mond als hij een zuigzoen plaatst.

Nadat we nog een tijdje op de grond hadden gelegen, besloot ik om de doos weer op te ruimen. Ik houd de foto van mijn moeder en haar vriendin eruit, want als ik haar ook een keer opzoek, kan ik die aan haar geven.

————

Het is 22:30u en Boris en ik liggen in bed. Ik had net een appje gekregen van Johanna dat ze naar huis zou komen, dus ze kan elk moment thuis komen. "Ik hoop dat mijn ooms nog op dezelfde plaats wonen" zeg ik tegen Boris. "Dat hoop ik ook voor je. Denk je dat ze je nog zullen herkennen?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Ik heb geen idee"

Ik hoor de voordeur open en dicht gaan. "Was het leuk?!" Schreeuw ik naar beneden. "Ja! Het was heel gezellig!" Roept ze terug. "Boris en ik gaan slapen!" "Is goed schat! Welterusten!" "Slaap lekker!" Ik draai me weer om naar Boris. "Ik denk dat ik nu een gehoorbeschadiging heb opgelopen" zegt hij serieus. Ik grinnik en sla hem speels op zijn arm. "Nou, zo hard schreeuwde ik ook weer niet" Boris kijkt me met een ben-je-serieus-blik aan, waardoor ik moet grinniken. "Sorry" zeg ik, voordat ik hem een kus geef. "Slaap lekker" mompel ik in zijn shirt. "Welterusten babe" Ik glimlach om mijn bijnaam en nestel me tegen hem aan. Boris slaat een arm om me heen en zo val ik in een diepe slaap.