The Girl In Black Dress|Soon To be Published under GP

IX

"Never have I ever felt that I was an outcast," ani Garian habang unti-unti kong ibinaba ang aking kamay. Napatingin sila sa akin pero bago pa magsalita si Moran, nagsalita na ako.

"Kasama ko ang mga kaibigan ko nuon sa dati kong pinapasukan at nuong gusto nilang magpapicture, ako ang ginawa nilang photographer. Halos sila lang yung kinukunan ko ng litrato. Nuong ililipat ko sana from back camera to front camera, sinaway ako ng ex-bestfriend ko na bakit raw iniba ko yung camera, kaya binalik ko lang ulit." Napahalumbaba naman ako habang unti-unting namuo ang mga luha sa mata ko.

"I'm sorry, Rain." Sabi ni Niesha at hinawakan ang kamay ko. Ngumiti na lamang ako at pinahiran ang mga luha.

"Okay lang. Andiyan na man kayo eh. Kahit halos dalawang buwan ko palang kayong kilala pero trinato niyo na ako ng mabuti. Salamat, maraming salamat." Yumakap naman sa akin si Missy at ngumiti.

"You're welcome, Rain! Tsaka, tama na ang lungkot! Papalitan natin ng saya ngayong taon, Rain. Pinapangako namin iyan sa iyo."

"Maraming salamat, Giovanni." Nagpatuloy ulit ang aming laro at hindi namin namalayang nasa condo na pala kami. Bumaba kami sa entrance at pumasok sa building.

"Nagorder na pala ako ng kakainin natin, Rain at alam kong magluluto si Missy ng spaghetti and sina Niesha at Chelsea naman ay bibili ng inumin kaya wag kang magaalala sa gagastusin. Okay na kami. Si Moran walang gagawin este nagpadeliver din ng groceries like snacks natin."

"Thank you so much, guys!"

"Walang anu man!" Sabay-sabay naman nilang sabi. Lumabas kami sa loob ng elevator at ako'y umuna para maging guide nila patungong room ko. Nuong nasa pintuan na kami ay kinuha ko ang susi sa bag ko at inilagay ko ang susi sa doorknob. bumukas ito at unang nakita namin ay isang picture frame ng family namin.

"Wow, My Rain! Is this your family?" Tumango ako habang ang iba naman inilagay ang gamit sa sofa at naglibot libot.

"Ikaw lang talaga nandito no?" Giovanni asked habang nasa sofa at nakaupo.

"Yes, pero sila Mama pupunta dito bukas. Kada sabado at linggo nandito sila sa condo ko.

"That's great. Makikilala na namin parents mo." Ani Garian.

"For now, My Rain, sit back and relax..." Iginiya naman ako ni Missy sa sofa katabi kay Moran.

"Kami muna ang bahala sa kitchen mo. We will prepare our food. Medyo matatagalan pero worth it naman. Magagaling iyang magluto." Tumango ako sa tinuran ni Missy. Moran was busy in his phone kaya tinitignan ko lang muna sila.

Napapangiti ako. Araw-araw ang tahimik ng silid na ito. Halos nga hindi ako naupo sa sofa kasi palaging sa kwarto ko yung punta para matulog. Tapos gigising para kumain ng hapunan, agahan, tapos magaaral simula alas-nuebe ng gabi hanggang ala-una ng umaga.

"So, Rain, do you have plans to join a glee club this year?" Nakatingin pa rin si Moran sa phone niya habang biglang tinanong niya iyon.

"Hi-Hindi ko alam... Ang ibig kong sabihin, hindi naman sa ayaw ko. Nahihiya kasi ako." Bigla itong umingin sa akin at ngumiti. Gwapo ito kapag nakangiti at minsan lang iyan mangyari.

"Don't worry about the gossips or whatever. Just reach your goals and pursue singing, too. Your voice suits the choir in our school." I shook my head.

"Bigyan mo ko ng mahabang panahon, Moran. Wala akong lakas ng loob pagdating sa ganiyang bagay." Tumango ito.

"Well, we, your friends will lead you to open up your talents and skills. It will be better if you are on the top list in our class. I was amazed whenever you answer our teachers' questions in recitation. And I know, you have the future in academics, so go on and let people see what you've got. It's not about selfishness but you just want to tell them that if others can, why can't I?" Pangugumbinsi ni Moran habang pormal na nakaupo sa sofa. Alam mo yung posture kapag nasa opisina at nagpipirma? Ganon yung vibes niya.