Bir gece yarısı arkadaşlarıyla birlikte bardan sarhoş halde çıkan ve arkadaşının yağmurun altında kullanmış olduğu aracın içinde ağır yaralanıp komaya düşen Kıvanç'ın yanına bir genç kız girer. Genç kızın anlattığı hikayeyle karşısında uyuyan yaralı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dokuzuncu Bölüm |Kavga Kıvılcımları
Demir yanıma geldiğinde ben hala polis arabasının arkasından bakıyordum. Ediz'i çocuklara söylemeyecektim. Önce Yağmur'la olan bir alakası var mı, onu öğrenecektim. Belki de Ediz denilen çocuk, Yağmur'un sevdiği asıl çocuktu.
Arkamdan bizimkilerin gülüş seslerini duyar duymaz kendimi toparladım ve onlara dönüp gülerek baktım. Demir bana valizimi verirken telefonumun bildirim sesi cebimden geldi. Telefonumu hemen elime alıp açtım. Mesaj gelmişti hem de bir numaradan. Numaralardan bıkmamışız galiba! Evet, maalesef!
05** *** ** **: Kıvanç Sönmez, sen misin?
Hayır ben değilim koçum, ben küçük beyim sen kime baktın? Kendimle dalga geçmeyi bırakıp hemen o numarayı aradım.
Çalıyor... Çalıyor... Açtı... Ses gelmedi!
Ben konuşmaya başladım. "Kimsin?" Susup karşı taraftan gelecek olan cevabı bekledim.
Güldü. "Kıvanç! Duydum ki kardeşimi hapise attırmayı becerebilmişsin, ben de onu sevmiyordum biliyor musun? Çünkü benim eski sevgilimi seviyordu. Ondan nefret ediyordum hatta Yağmur'un kimi sevdiğini bile kardeşimden zar zor öğrenebildim. Yağmur'la komşusun biliyorum, hem de okuldan arkadaşsınız bunu da biliyorum, ama şu an merak ettiğin şeyler bunlar değil, biliyorum. Yağmur'un kimi sevdiğini deli gibi merak ediyorsun, değil mi?" Sesi orta kalınlıkta çıkıyordu.
Her bir kelimede kıkırdayıp duruyordu. Erkek sesiydi, kimdi bu şimdi? "Ve tabii benim kim olduğumu da? Ben Ediz, memnun oldum Kıvanç Sönmez!" Telefonun diğer ucundan söylediklerinden sonra kahkaha attı. "Bundan sonra seni, Yağmur'un çevresinde görmeyeyim küçük beyefendi. Evinde otur ve dersine çalış!" Telefonu yüzüme kapattı.
"Bende memnun oldum Ediz iti," diyerek mırıldandım. Gözlerimi gökyüzüne çevirdim, başımı bizimkilere çevirip onlara yürürken gözlerimi Yağmur'a odakladım. "Senden uzak durmayacağım, aksine Ediz denen pislikten seni kurtaracağım küçük bayan!" Güldüm ve onların yanına hızlı adımlarımla ilerledim.
Annemle babam hastanenin kapısından çıktıklarını görür görmez hızla onların yanlarına ilerledim. Arkadan da Furkan çıkmıştı. Annemlere valizimi verdim. Furkan yüzü asık bir şekilde telefonunu karıştırırken başını kaldırıp bana baktı ve kaşlarını çattı. Hızlı adımlarla bana doğru gelip kolumdan tuttu ve annemlerle kısa konuşup beni uzağa götürdü.
