Bir gece yarısı arkadaşlarıyla birlikte bardan sarhoş halde çıkan ve arkadaşının yağmurun altında kullanmış olduğu aracın içinde ağır yaralanıp komaya düşen Kıvanç'ın yanına bir genç kız girer. Genç kızın anlattığı hikayeyle karşısında uyuyan yaralı...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
On İkinci Bölüm |Ortaya Çıkan Gerçek
Asansörde kapalı kalalı yarım saat geçmişti. Asansörün içinde Yağmur'dan veya benden bir ses çıkmıyordu. Zaten çıksa da bizi kim duyar ki? Herkesin Deniz'in doğum günü partisinde olma ihtimali %100'dü.
Furkan'la Derin Abi aşağıda bodrum kattalardı, bizi duyma ihtimalleri sıfırdı. Onlar şu an Ediz'i nereye gömeceklerini tartışıyorlardır ya da kimin hapise gireceğini veya polise kimin hesap vereceğini...
Yağmur telefonunu kurcalayıp dururken başını benim omzuma koydu. Bende burada oturmuş oyun oynuyordum. Keyfimiz sanki normal bir yerdeymişiz gibi rahattı, sanki hiç cinayet işlenmemiş, asansör bozulmamış ve hiç yeni tanıştığım karşı cinsle öpüşmemiş gibiydi.
"Yağmur söyle lan hadi. Sinirlendim burada, söyle de biraz ona söveyim!" İçime Demir kaçmıştı sanırsam. Bir ton olay oldu onlara neden sövmüyorum da Yağmur'un daha öğrenemediğim sevdiği çocuğa sövme gereği duyuyordum ki? Yağmur kıkırdayıp gözlerini bana dikti ve omuzlarını silkti. "Ya of! İyi bari ben de o zaman geri zekâlı şu an katil olan kardeşime söveyim!"
"Lan madem sevdiğin kız vardı, ne diye benden sakladın şerefsiz? Ben senin kardeşinim burada, bana niye söylemiyorsun salak?"
Yağmur kıkırdayarak telefonunu kapattı ve o da, telefonundan açtığı feneri açıp yüzüme tuttu. Bir an oflayıp başımı asansörün duvarına yasladım. Hafiften uyku basmıştı ve esnemeye başladım. Telefonumu açıp müzik listeme girip rastgele bir şarkıya bastım ve gözlerimi kapattım.
'Seni bana ayırdım,
Bütün İstanbul biliyo.
Çok söyledim ama,
Kendini ölümlü sanıyo.'
🌧
Gözlerimi aralarken başımın tutulduğunu fark ettim. Yağmur'u bana sıkıca sarılırken uyuduğunu gördüğümde tebessüm ettim ve saçlarını yüzünden çektim. Telefonumda çalan şarkı değişmişti.
'O bir yolcu sen bir hancı,
Gördüğün en son yalancı.
İçindeki derin sancı,
Gitmez dedin kaldı gönül.'
Birden ışıkların yandığını fark ettiğimde asansörde hareket etmeye başlamıştı, telefonumdan saate baktığımda akşamın 10'u olmuştu. "Yağmur!"
