មាត់បរស់យ៉ុនហ្គីប្រលែងពីរមាត់របស់ជីមីនហើយបង្អូសមកក្រោម ត្រង់កញ្ចឹងកសខ្ជី នាយថើបខាំញាំញីតាមតែចិត្តខ្នាញ់ ដោយក្ដីនឹករលឹកខ្លួនគេអស់រយះពេល ១ឆ្នាំមកនេះនាយនឹកគេណាស់នឹកគ្រប់យ៉ាងនៅលើរាងកាយរបស់អតិតភរិយា
"ហ្អឹកៗ"ជីមីនដឹងថាអតិតស្វាមីកាន់តែលូកលាន់ខ្លួនកាន់តែជ្រៅៗទៅបែបនេះហើយ គេក៏យំបង្ហូរទឹកភ្នែកមកជ្រោកៗ ចំណែកឯយ៉ុនហ្គីនាយមិនខ្វល់ពីររាងតូចឡើយគិតតែបន្ដថើបបំបោសអង្អែលលើរាងកាយរបស់គេមិនឈប់
"កុំធ្វើបែបនេះអីខ្ញុំសុំអង្វរ" ជីមីនបង្ហូរទឹកភ្នែកមកជ្រោកៗស្រែកអង្វរឲ្យអ្នកខាងលើបញ្ឃប់
"ហេតុអី?"
"..."ជីមីនបែរមុខចេញមិនខ្ចីតបជាមួយនាយទាំងទឹកមុខបញ្ជាក់ប្រាប់ថាគេស្អប់នាយមិនអាចឲ្យនាយធ្វើបែបនេះបានឡើយ តែខ្លាចថានិយាយហើយនាយអាចនឹងធ្វើបែបនេះដាក់ខ្លួនទៀត
"បងយល់ហើយ"យ៉ុនហ្គីងក់ក្បាលតិចៗបញ្ជាក់ថាយល់ពីរគេនៅពេលនេះគេគឺមិនចង់ឲ្យនាយប៉ះពាលខ្លួនដោយសារតែភាពស្អប់ខ្ពើមរបស់គេមកលើនាយ រួចក៏ក្រោកឈរឡើងចេញពីរបន្ទប់របស់រាងតូចទាំងអារម្មណ៍មិនល្អ យ៉ុនហ្គីដើរមកដល់បន្ទប់របស់ខ្លួនបិតទ្វាជិតឈឹងហើយរម្រូតខ្លួនចុះផ្អែកនឹងជញ្ជាំងទាំងអារម្មណ៍សោកសៅ
"តើបងអាចឲ្យអូនមក ស្រឡាញ់បង ដូចមុនបានទេជីមីន តែពេលនេះបង ពិតជាខ្វះអូនមិនបានពិតមែន"នាយកម្លោះអង្គុយអោបក្បាលជង្គង់ផ្អែកនឹងជញ្ជាំង សួរសំណួរឆ្លើយខ្លួនឯឯម្នាក់ឯង ដោយសារតែពេលនេះនាយរកគិតអីមិនចេញសោះ ថាតើនាយត្រូវធ្វើយ៉ាងណាឲ្យគេមកស្រឡាញ់នាយដូចដើមវិញ តែសម្រាប់នាយៗរស់ខ្វះគេមិនបានឡើយ ពេលនេះនាយលង់ស្រឡាញ់គេខ្លាំងណាស់ ហើយក៏ចង់ប៉ះប៉ូវគ្រប់យ៉ាងទៅកាន់គេវិញដែរ
"ទឺត~ទឺត"ខណះពេលដែរនាយកំពុងតែអង្គុយសញ្ចឹងគិតអំពីររឿងជីមីនក៏ស្រាប់តែទូរស៌ព្ទរោទ៍ឡើង ទើបធ្វើឲ្យនាយលើកមកទទួលភ្លាម
(បងប្រុស)មិនឲ្យយ៉ុនហ្គីបានឆ្លើយទាន់ អ្នកម្ខាងក៏និយាយមុនបាត់
