Phoenix

١. تيم پليس جرايم خشن

بكهيون به صدا حساس بود. اون نسبت به صداي همه چيز حساس بود. اون صداي همه چيز رو خيلي خيلي بيشتر از حد تحمل خودش حس ميكرد.

مثل صداي زني كه توي كوچه با بچه كوچيكش دعوا ميكرد. صداي سگي كه چند خيابون اون طرف تر پارس ميكرد. صداي آهنگي كه از ماشين يكي، توي خيابون داشت پخش ميشد.

و البته كه بكهيون هيچ شكي نداشت كه تو اين موارد توهم زده. چون اون صداهاي لعنتي مربوط به بيرون اون ساختمون بودن و اون پاسگاه پليس خراب شده از ديوارهاي ضد صدا ساخته بود.

بكهيون پوكر فيس شد و براي بار هزارم به نتيجه رسيد كه توهم داره.

ولي صداهاي مربوط به داخل ساختمون واقعا توهم نبود. اون مطمئن بود كه اون صداها واقعي هستن. مثلا اون جونگده كه هميشه خدا داشت يك آدامس پرتقالي يا هلو رو ميجويد.

جونگين كه داشت با هندزفري يه آهنگ پاپ ضايع گوش ميداد. آهنگي كه بكهيون مطمئن بود كه تو اين دوره حتي ١٤ساله ها هم بهش گوش نميدن.

كيونگ سو كه داشت با يه سرعت آروم و روي مخ، يه گزارش كار رو براي رييسشون تايپ ميكرد.

و خداي من، چقدر بكهيون از صداي تايپ كردن آروم كيونگ سو متنفر بودن حتي ميتونست بگه كه از صداي آدامس جويدن جونگده يا صداي آهنگ جونگين، اونم توي ولؤم بلندتر هم بدتره.

اما يه چيز بود كه از اون دوتا صدا روي مخ تر بود.
صداي اون آدماي نفهمي كه به پاسگاه پليس ميومدن و به صورت جوزده اي فكر ميكردن كه دارن توي يه فيلم پليسي زندگي ميكنن!

بكهيون نگاهشو چرخوند. كمي اون طرف تر ميتونست يه پسر جوون مست و يه مرد ميانسال رو ببينه. چيزي كه با گوش هاي تيزش متوجهش ميشد اين بود كه اون پسر جوون پررو و البته مست، با اون مرد دعواش شده بود و تازه يه چيزي هم طلبكار بود.

بكهيون زمزمه كرد:"پسره ي نفهم!"

بكهيون دوباره آه كشيد. تو اون پاسگاه پليس خراب شده همه صداها روي مخش بود. همه صداها! براي خودش هم جالب بود كه چرا بايد اينقدر اينجا براش روي مخ باشه. در هر صورت پليس بودن شغل رويايي اون بود. ولي قضيه اي كه وجود داشت اين بود كه حتي شغل روياييش هم نميتونست كمكي به اين واقعيت كنه كه از صدا ها متنفر نباشه.

و همه صداهاي اونجا رو مخش بود. مخصوصا صداي اون پسر تينيجر مست!

شايد كم كم داشت وقتش ميشد كه براي خودش هد ست بخره يا اينكه توي زمان كاريش يه هندزفري بذاره و با صداي بلند آهنگ گوش بده تا اون صداها رو نشنوه.