OYUNBAZ 7 TUTSAK 1 ÖLÜ (+18)

BÖLÜM 10• GÜN 8'''

🎵 MGMT- Little Dark Age (Karakterleri yansıttığını düşündüğünüz yerlere işaret bırakmayı unutmayın♥)

[Günün kalıntıları bir yara iziyle boyanmış
Ben daha çok düzelttikçe, o daha az denemek istiyor

Duygular çürümeye başlıyor her bir göz kırpışta

Kazanabilmek için bulunduğum durumdaki kendini affet

Sadece şunu bil ki, bir şeyi saklaman onun kaybolmasını sağlamaz
Yataktan kalktığında kendini mahsur bırakma
Sahnedeki her taşla dehşete kapıldın, benim küçük, karanlık çağım
Sadece şunu bil ki bir şeyi saklaman onun kaybolmasını sağlamaz
Eğer yataktan kalkarsan ve beni yapayalnız ayakta dikilirken bulursan
Yapayalnız...

Gözleri açık...

Ölülerin görüntüsü, aklımda çıkmazlar]

İyi okumalar!

• • •

Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7

8 Mayıs 2021

Bana ağlama dedi.

Beni öldüreceğini söyledi.

Parmaklarım telefonun kenarlarını kavrayarak kasıldı. Aralık dudaklarımdan titrek nefesler dökülürken gözlerimi telefonun ekranından ayırmadım. Namluları tenimde, ensemde, göğsümde, alnımda hissediyordum. Silahlar duvarda asılıydı fakat kelimeleri çıkıp bedenimi dağıtacak bir kurşun etkisiyle derime dayanmıştı. Sanki alaycı bir sırıtışla nefesimi enseme vererek dikiliyor, ilkel tepkilerimi keyifle izliyordu.

Kaşlarım çatıldı fakat aynı zamanda havaya yükselmeye çalışır gibiydi. Alnım gerildi. Kirpiklerim kısa bir anlığına titreşerek kapandı. Yatağın kenarında oturuyordum fakat kendimi uçuruma bacaklarımı sallandırıyormuş gibi hissediyordum. Soğuk soğuk terlemeye başlamıştım. Gerçek olmayan rüzgâr kıyafetimi terime daha çok batırıyor ve ayaklarımı zeminin yakınında değilmiş gibi hissetmeme neden oluyordu.

Omuzlarım titredi. Kusacakmış gibi hissettim. Oysa kusacak hiçbir şeyim yoktu. Benden geriye kalan hiçbir şey yoktu. Gözlerim acıdı, sızladı. Dışarıya sızmak için yıllarca yer altında zamanının gelmesini beklemiş bir lav gibi sızlandılar. Sertçe yutkundum. Boğazımın, burnumun sızlamasına, kulaklarımın uğuldamasına izin verdim. Daha doğrusu, buna karşı koyamadım.

Kelimeleri beni içten parçalara ayırdı. Kendimi koruyabileceğim bir kabuğum yoktu.

Gözlerime yaşların birikmesine izin vermedim.

Kelimeleri zihnimin içindeydi. Tenimin üstündeydi. Geçmişte ya da gelecekte değildi. Tam olarak şu andaydı. Ölüm, ağlayarak kendi içimde parçalara ayrılmaya başlarsam beni parçalara ayıracağını söylüyordu. İlk cümlesi şefkat, ikinci cümlesi delilik, üçüncü cümlesi ise kan doluydu. Beni öldürmek istiyordu. Bu farkındalık bedenimin hastalıklı bir şekilde titremesine neden oluyordu. 

Bu insan, bu kötü yaratık beni ölmekle tehdit ediyordu. Ve sadece birkaç kelimesiyle bileklerim kelepçelenmiş, sırtım taş duvara dayanmış gibi hissediyordum. Sanki kıpırdanırsam bileğimde gerçekten olmayan metalin taşa sürtünme sesini duyabilirdim.