OYUNBAZ 7 TUTSAK 1 ÖLÜ (+18)

BÖLÜM 65• GÜN 93

🎵Mutsuz İnsanlar Yokuşu- Bozukçalar

{Sonunda buldum yolumu
Mutsuz insanlar yokuşu
Binlerce maskeli burada

Aynı teşhis aynı rüya
Bakmayın kederime
Sonu yok sonu yok
Zavallı göz yaşlarım
Dinmiyor dinmiyor

Ellerim kapatsa gözlerimi
Aynada bakacak bir
Yüzüm bile yok

Sonunda buldum yolumu
Mutsuz insanlar yokuşu
Binlerce maskeli burada

Aynı teşhis aynı rüya
Bitti
Gitti}

İyi okumalar ♥

• • •

Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7

1 Ağustos 2021

Yatağımda banyoya dönük bir şekilde otururken banyonun aralık kapısını izliyordum.

Gözlerimi kapıdan ayırmak istesem de ayıramıyordum. Kitlenip kalmıştım. Zihnim doluydu ama neyle dolduğunu bilmiyor, düşünmekten kafam ağrırken bile ne düşündüğümü anlamaksızın öylece duruyordum.

Zil sesini duymadan önce uyanmıştım. Uyanmamın nedeni yaşadığım kabuslar ya da asla ulaşamayacağım rüyalar değildi. Öylece uyanıvermiştim işte. Gözlerimi açma gereği duymadan bir süre kıpırdamadan yatmaya devam etmiştim. Ölüm'ün uyandığımı anlayıp bana bir şey yazmasını istememiştim. 

Onun için ölü olmak çok isterdim.

Birkaç dakika sonra tuvalet ihtiyacım olduğunu hissetmeye başlamıştım. Mesanem hafifçe sızlıyordu ve bu hissin yok olmasını sağlamanın yolu kendimi kestiğim banyoya girmemden geçiyordu. Dün, gün boyu ihtiyaçlarımı evin banyosunda gidermiştim ve böylece kendimi odamdaki intihar deliğime adım atmaktan kurtarmıştım. Şimdi ise dolu bir zihinle, düşünmekten kaçarak sadece izliyordum.

İçeriye girmeme nedenim kendimi hazır hissetmemem değildi. Dün kendimle yüzleşecek yeteri kadar zamanım olmuştu. Arkadaşlarımla Kutay'ın gerçekten ölüp ölmediği hakkında detaylıca konuştuktan sonra sessizliğe gömülmüştük. Kutay'ı daha fazla düşünmek istemediğim için banyoya girip giremeyeceğimi kendimle tartışmaya başlamıştım. Kendime karşı açtığım savaşlarda nefesimi en daraltan savaşlardan biriydi bu. Yine de düşündükçe banyo artık gözüme korkutucu gelmemeye başlamıştı.

Daha çok... Ölüme yaklaştığım yerle aramda bir bağ hissediyordum. Bir bebeğin kordonuyla annesine bağlı olması gibiydi bu bağ. Bebeğin dünyaya gelmesi için o bağın kopması gerekliydi. O bağın kopuşu yeni bir şeylerin başlamasını sağlıyordu. İlk nefesi, yeni bir hayat, yeni bir yaşam... Bu düşünceyle birlikte banyo, tuhaf bir şekilde çekici gelmeye başlamıştı. Artık banyoya bakarken nefesim daralmıyordu. 

Orada bir şeyleri kesip atmıştım fakat yeni bir başlangıç olarak ölüme değil, tekrar hayata kucak açmıştım.

Orası kendim olduğum yerdi. Pes etmiştim ve pes etmemek isteyen biri olarak oraya girecektim.