OYUNBAZ 7 TUTSAK 1 ÖLÜ (+18)

BÖLÜM 74• GÜN 96''

🎵The Dark Side- Our Last Night

{

Beni karanlığın takip ettiği bir yere götürüyorlar

Yalnız kalsam bile onların tarafında yürümeyeceğim

}

İyi okumalar ♥

• • •

Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7

4 Ağustos 2021

Kırmızı ışık altında kanın rengini kaybetmiş görüntüsü zeminde yayılmaya devam ediyordu.

Kırmızı ışık, kırmızı kanın üzerine düştüğünde kanın rengini belli etmiyordu. Siyaha çalan, koyu bir renkti yeri kaplamaya başlamış olan sıvı. Belki de silahın ateşlendiği o sesi duymasam, başka bir şey sanabilirdim kanı.

Ama akan şey kandı.

Ve ben bunu biliyordum.

Defalarca kendi vücudumdan akıttığım kan, bana nasıl tanıdık gelmesindi ki?

Kan yerde bir yere gitmeye çalışıyormuş gibi değil de bir yerden, belki de yaşamdan, kaçmaya çalışıyormuş gibi yayılıyordu. Bana tıpkı kendimi kestiğim zamanlarda gördüğüm bir görüntüyü andırıyordu. Bir keresinde evimizde banyonun ışığı patlamıştı ve banyoya girmeden önce duvarda asılı, etrafı çakmaktan daha az aydınlatan o küçük ışığı yakmak zorunda kalmıştım. Evde kimse yoktu. Bana ait kan, bacaklarımdan aşağıya doğru süzülürken ve nefesim kesilirken kan kırmızı gözükmüyordu. Sanki... Siyahtı. Siyahın taşıdığı karanlık suya karışıyor, kendini kötülükten arındırıyor ve bedenimi terk ediyordu.

O gün tatmin olmamıştım. Sanki kendimi kesmiştim ama bir başkasının kanı akmıştı. Kanın kırmızılıktan uzak hali bana bunu hissettirmişti.

Yine de o gün akan kan, benim kanımdı.

Yine de şimdi akan kan, Mete'nin kanıydı.

Bacaklarım titremeye başlarken nefeslerimin ciğerime takılı kaldığını, boğazımda sıkıştığını hissedebiliyordum. Sıkılarak patlatılmaya çalışan bir balon gibi hissediyordum. Sanki derim iki ayrı noktaya çekilip kopmaya çalışıyordu.

Gözlerimi yayılan kanın görüntüsünden ve Sarp'ın parmak uçlarından ayıramıyordum. Sanki ellerime baksaydım o kanı kendi parmak uçlarımda da görebilirdim.

Dizlerimin üzerine çöktüğümde ve sonrasında hissettiğim o boşlukla birlikte jileti gereğinden daha fazla dizlerime bastırdığımda kan böyle kontrolsüzce akardı. Yine de duşakabinin içini bu kadar kanla kapladığımı hiç hatırlamıyordum. Çok kanardım ama bu kadar olmazdı. Sonrasında da bacağım sızlardı. Gerçi bacaklarım hep sızlardı. Yaralarımı sardığımda da sızlardı. Yaralarım kapandığında da sızlardı.

Yürürken her adımım bana acı verirdi. Geriye canımı acıtacak bir yara kalmadığında bile...

Dizlerim tutmazken sırtımı duvara vererek yere çöktüm. Mete dışında hiç kimseyi görmüyordum. Sanki birkaç saniyeliğine dünyam sadece O olmuştu. Kanlar içindeki görüntüsü, irileşmiş gözleri, yüzünü kaplayan o yabancı ifade... Kaşları çatık değildi. Yüzünün renginin daha da beyazladığı yanıp sönen kırmızı ışık altında bile belli oluyordu.