OYUNBAZ 7 TUTSAK 1 ÖLÜ (+18)

BÖLÜM 23• GÜN 27

Herkese selam!

Vee sizi eğlenceli bir bölümle baş başa bırakıyorum!

'Sarhoştum kız sandım.'

Keyifli okumalar!

• • •

Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7

27 Mayıs 2021

Bir gece saçlarımdan sular yere damlarken ve ıslak saçlarımı yastığın üzerinde yaymışken Ölüm'den mesaj geldi.

Yeni telefonla ilk gecemdi. Mesajını bekliyordum. Bir şekilde herkes odasına çekildiğinde, sadece benim olduğum kamera görüntüsüne bakarken bana yazdığını düşünüyordum. Kalabalık yoktu. Sadece muhatap olduğu kişi vardı.

Ölüm: Ölüm hakkında ne düşünüyorsun?

Telefonun ekranına uzun uzun baktım. Kendisini mi yoksa gerçek ölümü mü kast ettiğini anlamaya çalıştım. O da sanki bunu düşündüğümü biliyordu.

Ölüm: Gerçek ölümü kast ediyorum.

"Korkup korkmadığımı mı soruyorsun?" dedim pürüzlü bir sesle. Silahtaki kameraya bakmaya cesaret edememiştim. Bunları neden soruyordu? Bana bir şey mi yapmayı düşünüyordu?

Ölüm: Genel olarak ölüm hakkındaki tüm düşüncelerini soruyorum.

Ölüm: Korkuyor musun?

Düşüncelere daldım. Ölüm. Silahlarının kafama doğru hareket etmesinden ne kadar da tırsıyordum en başta. Şimdi ise alışmamış mıydım? Bir kurşun aniden beynime saplanıp sadece birkaç saniyede işimi bitirse bu evdeki eziyet halinden kurtulduğum için sevinmez miydim? 

Yaşama tutunmamı sağlayacak bir hayalim yoktu benim. Hiç olmamıştı. Bir zamanlar fazla yakın olmadığım biriyle konuşuyordum. Sınıftaki boş konuşmalardan biriydi. Doğruluk mu cesaretlik mi oynarken birinin akıl sağlığı test edilircesine sorulan, 'Hiç intihar etmeyi denedin mi?' sorusu olabilirdi bu. Konunun kimle, ne zaman açıldığını hatırlamıyordum ama cevap hiç aklımdan çıkmamıştı.

"Yaşamaya değecek bir şey bulmadan," demişti. "Ölmeyi neden düşüneyim ki?"

Onun da bende anlamadığı bir şeyler vardı. Neden ölümü çok sık düşündüğümü bilmiyordu. İnsanların acılarını karşılaştırmayı sevmezdim fakat muhtemelen hayatındaki çoğu şey yolundaydı ve en büyük derdi gece eve dönüş saatine karışan annesiydi. Evde kopan gürültüleri duymamak için bıçağın üstüne atlamayı düşünmemin ne denli korkunç olduğunu asla bilmeyecekti.

Ölümden korkuyor muydum?

Tam yanıtını bilmesem de korktuğumu düşünüyordum. Ben ölümü arzulamadan onun gelip beni almasından çok korkuyordum. Planlanmış, ne zaman olacağını bildiğim bir ölüm düşüncesi ise bana o kadar korkunç gelmiyordu. Ölümün önüne geçemeyeceğim, onu tahmin edemeyeceğim için 'ne zaman olursa olsun' diyemiyordum.

"Yaşamak istiyorum," dedim sadece, korkularımdan lafını açmadım. "Yaşamak için bir şeyler bulmadan ölmek istemiyorum."

Ölüm: Yaşama sebebin mi var?

"Hayır," diye fısıldadım.

Ölüm: O zaman beni yaşama sebebin yap.