Herkese selam! Ölüm'ün gözünden bölüme hazır mısınız?
O zaman sizi bölümle baş başa bırakıyorum! İyi okumalar!
• • •
Ölüm
Saat: 01.13
İstanbul, 15 Mayıs 2021
Onları sakla.
Öldür ya da koru.
Ölüm elini yanağına dayamış bir şekilde kameraların ona sunduğu görüntüyü izliyordu. Bakışları kısa bir an ayna işlevi gören siyah ekrana kaysa da bakışları orada oyalanmadı. Bunun yerine tutsaklarına baktı. Aklında bir sürü düşünce vardı: Tanrım, hak ettikleri şey ne? Onlar için cehennemin hazır mı? Onları bağışlayacak mısın?
Ben ne yapmalıyım?
Yüzündeki maskesi gözlerini gölgeler altında bırakıyordu. Gözlerine bakılsa da görülecek bir şey yoktu. Yüzünde dikkat çeken tek şey maskeydi. Kamera arkasında dandik gözüküyordu fakat maske kaliteliydi. Metalden yapılmıştı, yüzünü hiç rahatsız hissettirmiyordu ve sürekli incelemekten çekindiği detayları vardı.
İşaret parmağı dalgın bir şekilde maskesinde dolanırken bu sefer dikkatini dağıtan şey, masasında duran fotoğraf çerçevesiydi. Kısa bir an çerçevenin içinde duran kadına baktı. Ardından bakışlarını Afra'nın görüntüsüne çevirdi.
Tutsaklarının topluca kusmasının üstünden üç gün geçmişti. Hâlâ halsizlerdi. Çağrı'nın sağa sola dönen bedenine baktı. Üç gündür geceleri uyuyamıyordu. Ölüm, bazen onu uyutmayan şeyin sadece yedikleri olup olmadığını merak ediyordu. Asla dinmeyecek olan, onların zihnine duyulan açlıkla gelişen bir meraktı bu. Bu vurdumduymaz, yavşak herif ne yaptığını düşünüyor mu?
Soğuk bir öfkeyle tekrar Afra'ya baktı.
Yumurta yememesine rağmen kendine gelsin diye ona acıyıp mesaj bile atmamıştı! Şimdi de kız öyle derin ve huzurlu bir uykudaydı ki neredeyse horlayacaktı. Bir şeyi özlemiş gibi kolları ve bacaklarını yorganın etrafına sarmıştı. Dalgalı saçları yastığa dağılmıştı. Yüzünde gözlüğü yokken daha farklı gözüküyordu.
"Ruhlarınız nasıl rahat ediyor?" diye mırıldandı göğsü acırken. "Uykularınız nasıl kesintisiz? Namlunun altında nasıl bu kadar rahatsınız? Yaptıklarınız hiç mi aklınıza gelmiyor?" Eğildiğinde maskesine vuran ışığın açısı, gözlerinin tamamen gölge altında kalmasına neden oldu. "Hiç mi hatırlamıyorsunuz?"
Aniden sesinin onlara ulaşmayacağı aklına geldi. Kısa bir an duraksadı, yüzü hâlâ ekrana yakındı. Ardından kıkırdayarak geri çekildi. "Deli gibi mi davrandım?" diye sordu boşluğa, kimsesizliğe. Ne ekranlar, ne de boş oda ona cevap verdi. İç geçirdi. Deli olmadığımı biliyorum, diye düşündü. Sorun yok. Hem bir deli, kendine deli miyim diye sormazdı. Yani deli değilim. Deliler delilik kelimesini düşünmez. Ben çok düşünürüm. Yani deli değilim.
Ekranlardan birinin parlamasıyla Ölüm'ün gözleri kısıldı. Biraz sonra yüzünü maskeyle kapatmış olan kadının görüntüsü ekranı kapladı. Dokuz. Ölüm onu saçlarından tavana asma arzusu hissetmekten kendini alamadı. Dokuz'un maskesinin altında yüzünün ifadesiz, buz gibi, zalimce gözüktüğünden emindi. "Efendi Ölüm," diye selamladı düz bir sesle.
أنت تقرأ
OYUNBAZ 7 TUTSAK 1 ÖLÜ (+18)
غموض / الإثارة1 KIZ, 6 ERKEK, ÖLÜMCÜL BİR EV. Afra'nın diğer tutsaklardan dört farkı vardı: Birincisi, bir kız olmasıydı. İkincisi, tutsak alınan son kişi olmasıydı. Üçüncüsü, Ölüm'ün gözdesi ve favori oyuncağı olmasıydı. Dördüncüsü ise... Ölüm'ün telefon ve göre...
