OYUNBAZ 7 TUTSAK 1 ÖLÜ (+18)

BÖLÜM 14• GÜN 11

İyi okumalar!

• • •

Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7

11 Mayıs 2021

Zil çalarken dalgın bakışlarımı masaya çeviriyorum. 

Zihnimde yine her zamanki düşünceler var. Yapacağım şey yine aynı. Bazıları için teneffüs dışarıya çıkıp gezmek, bahçenin etrafında anlamsızca turlamak gibi işlere yarıyor. Bakışlarımı cama çevirince bahçede turlayan kol kola girmiş kızları görebiliyorum. Onlardan tiksindiğim, biraz da onları kıskandığım için bakışlarımı sınıfa çeviriyorum. Benim amaçsızca olsa da böyle dolaşacak bir arkadaşım yok.

Zeki olanlar öğretmenlere soru soruyor. Öğretmen hâlâ sınıftan çıkmamış. Ona soru soran çocuğun yüzü tanıdık ama ismi zihnimden silineli çok olmuş. Ona kafa karışıklığıyla bakıyorum. Düşününce, bizim sınıftan olup olmadığını bile hatırlamıyorum. İsim öğrenme konusunda her zaman berbatımdır. Üstelik yüzünü göremiyorum bile.

Yüzünü göremiyor olmak içimde bir şeyleri rahatsız ediyor. Huzursuz hissediyorum. Güçlükle yutkunup bakışlarımı kaçırıyorum.

Sınıfa bakmaya devam ediyorum. Sınıfın tek çalışkan öğrencisi Eren formaliteden, öğretmenin gözüne girmek için ona soru sormak yerine sırasında oturmuş test çözüyor. Ne çirkin, ne de yakışıklı. Kalıplı ve uzun boylu değil. Yine de ileride yakışıklı olacağını yüzüne bakınca anlayabiliyorum. 

Onu sıradan olmaktan alıkoyan tek şey çalışma konusundaki hırsı. İyi bir liseye gideceğini tahmin edebiliyorum. Eğer her insan gibi ondan beklenenleri karşılayamazsa bile benden iyi bir liseye gideceğini biliyorum. Bir ona, bir de kendime baktığımda aramızdaki fark çok bariz. Aniden onun çoktan liseli olduğunu düşünüyorum fakat neden böyle bir şey düşündüğümü bilmiyorum. Benimle aynı sınıftayken nasıl liseli olabilir?

Tekrar kafamı cama çeviriyorum fakat bu sefer bahçeye bakmıyorum. Camdan yansıyan kendi görüntüme bakıyorum. Kendimi göremiyorum. Kendimi nasıl tanımlayacağımı bilmiyorum. Herkesi güldüren biri değilim. Sınıfın arka dörtlüsünden değilim. Dersi kaynatan ya da sınıfı ispiyonlayanlardan değilim. Sınıfın o popüler, herkesle kolay anlaşan, en az bir spor dalından lisans almış olan tayfasından değilim. Böyle olmayıp çalışkan olan biri de değilim. Tüm sınıfın dışladığı o kız da değilim. Yanılmıyorsam o kız arkamda oturuyor. 

Ben... Ben sadece öylesine biriyim.

Anlamsız geliyor. Güneş sınıfa vuruyor. Bahçedeki sesler kulaklarıma doluyor. 

Her şey anlamsız geliyor.

Neden zil çalınca sevinmiyorum? Okula gelirken ya da okuldan çıkarken bir şey hissetmemem normal karşılanabilir. Okula gelmeyi çoğu kişi sevmez. Eve gitmeyi çoğu kişi sever fakat söz konusu benim gideceğim ev olsaydı kimsenin seveceğini sanmıyorum. Okulda en azından kavga yok. Tüm gün tahtaya boş boş bakarak zamanımı öldürebilirim. Tüm gün eve gitmemek için saniyeleri sayabilirim.

Bu kadar basit ve sıradan bir yaratık olmak canımı yakıyor.

Nefesimin boğazımda sıkıştığını, yaşların gözlerimi zorladığını hissedebiliyorum fakat camdaki kendi görüntümü göremiyorum. Kendimi tanımadığım için mi kendimi göremiyorum?