OYUNBAZ 7 TUTSAK 1 ÖLÜ (+18)

BÖLÜM 70• GÜN 95

🎵The Neighbourhood - The Beach

{
Eğer sana, seni sevdiğimi söyleseydim
Söyle bana, ne derdin?
Eğer sana senden nefret ettiğimi söyleseydim
Çekip gider miydin?
Şimdi ise yaptığım her şeyde sana ihtiyacım var
Yalan söylemek istemiyorum, sana güveniyordum

Tekrardan çöküyorum, beni yerden kaldıracak bir şeye ihtiyacım var
Seni 'arkadaşım' diye çağırırdım
Sanırım bundan vazgeçmeliyim

Hastayım ve yoruldum da
İtiraf edeyim, ateşe dayanıklı değilim
Bunun seni yakışını hissediyorum
Bunun seni yakışını hissediyorum
Umarım kendimi öldürmem
Umarım sana yüklenmem
Eğer yapıyorsam... Yapıyorsam...
}

İyi okumalar ♥

• • •

Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7

3 Ağustos 2021

Hayal kurmak tehlikeliydi.

Umut etmek ise bir zayıflıktı. İnsan bir çıkmazda olduğunda ise sonuçlarını bile bile bunlara cüret ederdi.

Gece uykum kesik kesikti. Dün telefona gelen mesaj, çaresiz ruhumun bir şeye tutunmak istemesine neden olmuştu ve istemeden hayal etmiştim... Bu evden çıkabildiğimizi, birilerinin bize yardım ettiğini düşlemiştim. Kurtulabileceğimizi umut etmiştim. Bu yüzden dalgalı saçlarım yastığa dağıldığında ve zihnim çoktan kendi içine dalıp beni bu kabustan uzaklaştırdığında bile elimdeki telefona yeni bir mesaj gelmesini bekliyordum.

Mesaj gelmemişti.

Zihnimdeki bir ses benimle alay ediyordu: "Kimse sana yardım etmek için mesaj atmadı," diyordu gülerek. "Mesajlar yok bile! Kendini kandırıyorsun. Hiç kimse size yardım etmeyecek. Yalnız başınasın."

Gözlerim uykumda doluyordu ve gözlerimi açtığımda gözlerimden yaşlar dökülüyordu. "Kes şunu." Ateşli bir hastalık geçiriyor gibi kan ter içinde, boğuk bir sesle fısıldamıştım bunu.

Ses susmadı, konuşmaya devam etti. "Ancak bir aptal umut besler. Mesajları Ölüm görmesin diye siliyor, ha? Yok öyle şey. Bu bahanenin nedeni beyninin seni kandırmaya çalışması. O mesajlar hiç gönderilmedi ki. Nesi silinecekti?"

Gözlerimi daha da sıkı kapamış, yatakta yan dönmüş ve kolumu kulağıma yaslamıştım. Keşke kulaklarımı kapayınca sesler de öylece gitmiş olsaydı. Duymayı en çok istemediğim ses, ruhumdan geliyordu ve ellerimle bunun üstünü örtemiyordum.

"Orada öleceksin."

En azından kendi isteğimle değil, diye düşündüm. Bu sefer değil.

Kesik kesik uykum ne vücuduma, ne de ruhuma iyi gelmişti. Çökmüş bir yüzle ve doksan derece kabarmış bir saçla uyanmıştım. Gözlerimin altı tam olarak mordu ve gözlerimin içinde kırmızı damarlar çıkmıştı. Saçımı örmek ve yüzümü yıkayıp sağa sola çekiştirmek bile görüntüm konusunda çok bir işe yaramamıştı.

Üstüme sıfır kol, şapkalı bir mavi sweat giymiş, altıma da tayt geçirdim. Tayt, beli dışında kalçama ve bacaklarıma bol gelmişti. Kolumda 'bana yardım edeceğini' söyleyen kişinin hediyesi olan kolluk vardı.