OYUNBAZ 7 TUTSAK 1 ÖLÜ (+18)

BÖLÜM 75• GÜN 97

🎵Mor ve Ötesi- Bir Derdim Var

{Bir derdim var artık, tutamam içimde
Gitsem nereye kadar, kalsam neye yarar?
Hiç anlatamadım, hiç anlamadılar

Bak bu son perde, oyun yok bundan sonra

Işık yok, hiçbir şey yok, yok, yok, yok

Bir derdim var}

İyi okumalar ♥

• • •

Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7

5 Ağustos 2021

O gece kimse odasına gitmemişti.

"Burada kalalım," demiştim Mete'nin başucunda otururken. Sesim kısıktı, onun ve Sarp'ın uyanmaması için uğraşıyordum. "Onları ne odalarına taşıyabiliriz ne de tek bırakabiliriz."

Ölüm bu kararımıza sesini çıkarmamıştı. Hatta Sarp'ın ölüm orucunun bitişini duyurduktan sonra hiçbir şekilde telefondan ya da televizyondan bizimle iletişime geçmeye kalkışmamıştı. Sanki köşesine çekilmiş, bize bıraktığı kaosu izliyordu. Bundan zevk alıyor olmalıydı. Aksini düşünemiyordum bile.

Gece kontrol etmemiz gereken iki kişi vardı. Mete ve Sarp... Hepimizin gözü onların üzerindeydi fakat benim bakışlarım arada Egemen'e de kayıyor, onun iyi olup olmadığını kontrol ediyordum.

Yüzünün rengi atmış olsa da kolunu karnına bastırmıyordu. Bu da artık midesinin bulanmadığını anlayıp biraz olsun rahatlamamı sağlıyordu. Gerçi mide bulantısı olmasa da Egemen çok rahat gözükmüyordu. Ağzını bıçak açmıyordu. Sadece kasvetli bir ifadeyle Sarp'ı ve Mete'yi izliyordu. Daha çok Mete'yi izlediğini fark etmiştim. İşte o zaman benden daha da uzun süredir Mete'yi tanıdığını anımsamıştım. Belli etmiyor olsalar da diğer tutsakların da aralarında bir bağ vardı.

Egemen'in ne düşündüğünü tahmin etmek zordu. Bu yüzden tahmin etmeye çalışmamıştım. Egemen böyleydi. Bazen ne düşündüğünü ya da ne yapmaya çalıştığını anlamaya çalışmak yerine sadece onu rahat bırakmak gerekiyordu.

Mete'nin ilaçlarını ona düzenli bir şekilde içirmiştik fakat bu, onun ateşlenmesine engel olamamıştı. "Ateşi var," diye mırıldanmıştı Kutay. Gözlerindeki endişenin rol olup olmadığını bile düşünmüştüm.

Mete uyurken elimi alnına tutarak ateşine bakmaya çalışmıştım. Parmaklarımın altındaki teni alev alıyordu. Kutay bunun normal olup olmadığı hakkında hiçbir şey söyleyemedi. Sadece ilaçların işe yaracağını düşündüğünü söylemişti. Yara söylediğine göre iltihap kapmamış olmalıydı. Ölüm'ün maskelileri gerekli şeyleri yaparken Kutay ne yaptıklarına dikkat etmişti.

Bu beni teselli etmedi.

Endişeden ağlayacak seviyedeyken salonda kısa turlar atıp duruyordum. Beni durduran ve teselli eden işi Gökhan olmuştu.

"Bu geceyi de atlatacağız."

Peki ya diğer geceler, diye sormak istemiştim. Onları nasıl atlatacağız?

Gökhan kısa da olsa bana hafifçe sarılmıştı. Kollarını kendi isteğiyle bedenime doladığında kendimi kasıp zar zor tuttuğum gözyaşlarımı biraz olsun dışarıya çıkarmayı başarmıştı. Kirpiklerimi kırpıştırarak gözyaşlarımı geri itmiştim.