OYUNBAZ 7 TUTSAK 1 ÖLÜ (+18)

BÖLÜM 73• GÜN 96'

🎵The Guilty Movie Score Suite - Marcelo Zarvos

🎵Mr. Kitty- Destroy Me

{

Beni canlı götür
Beni ölüme bırak
Bu dünyaya bağlı

Bu bir veda değil
Kalbini kes
Damarlarımı parçala
Ben artık yok olana kadar
Bana bu acıları öğret

Beni incitmene ihtiyacım var
Benimle dövüşmene ihtiyacım var
Beni öldürmene ihtiyacım var
Beni yok etmene ihtiyacım var}

İyi okumalar ♥

• • •

Afra Ahsen Çakmak / Tutsak 7

4 Ağustos 2021

Bir rüya görüyordum.

Bunu biliyordum fakat rüyayı durduracak hiçbir şey yapamıyordum. Sadece... Kapılıp gidiyordum.

Gördüğüm şeyin bir rüya olduğunu farkındaydım çünkü kafamı geriye yatırınca silah ve kameralarla dolu dört duvarı değil, gökyüzünü görebiliyordum. O çok sevdiğim yıldızlar ve ay gökyüzünde yoktu. Ben ise güneşten nefret ediyordum.

Gözümü alan şey güneşin sonsuz parıltısıydı. Sarı ve beyazın karışımı olan ışık huzmeleri bir an sivrilip belirsizleşiyor, güneşe bakmak başımı döndürüyordu.

Nefes aldığımda İstanbul'un yaz sıcağının o ağır, karışık havasını hissedebiliyordum. Hem bir lütuf hem de lanet gibiydi. Milyonlarca insanın nefesini ve sesini içinde hissetmeni sağlıyordu.

İstanbul'un kalabalığı mı? Bunu en son ne zaman görmüştüm ki? Nefes alırken bu havayı en son ne zaman hissedebilmiştim?

Gözlerimi yere çevirdiğimde yerdeki belli belirsiz kan damlalarını fark ediyordum. Hepsini temizlemeyi başaramamış mıydım? Kafa karışıklığı içinde zemine bakarken tekrar nefes aldım. Bu sefer burnuma kan kokusu gelmişti. Suyla karışan o kanın kokusu... Ölüm benden yere yapışmış o kanı temizlememi istemişti. Ben paspası hareket ettirip tekrar ve tekrar suyunu sıkarken su kaç kere kırmızıya dönmüştü?

Belli belirsiz sarhoşlukla kafamı indirdiğimde tek gördüğüm şey bulanık bir kalabalıktı.

İnsanlar yanımdan geçip gidiyordu. Adım attıkça bedenleri bulanıklaşıyor, yüzlerinin tanımlanmasını imkânsız hale getiriyordu. Ortada duran kişi bendim. Net olan tek kişi bendim.

Dudaklarımdan dökülen nefesin havaya süzüldüğünde ağırlaştığını görebiliyordum. Verdiğim nefesin buharının bu güneş altında görünmesi saçmaydı fakat güneşten daha çok yandığımı hissederken bunu sorgulamıyordum. Nefesim ağır çekimde gibi havada süzülürken etrafımdaki insanların görüntülerinin titrek bir halde yanımdan geçip gidişi hızlıydı.

Gözlerimi kırpıştırarak kafamı sağa sola çeviriyordum. Saçlarımın havayı yarışı bir konserin gürültülü sesiymiş gibi kulaklarımı dolduruyordu. Kafa karışıklığım artarken korkuyla öylece duruyordum. Dudaklarımı açıp konuşmaya çalışıyordum fakat ben onlardan daha yavaştım. Tüm insanlar öylece yanımdan geçip gidiyordu ve boğazımdan çıkıp giden ses sadece tuhaf homurtulardan ibaretti.