Fame Vacancy

34.

We lopen een tijdje in stilte. Nate heeft zijn handen in zijn zakken gestoken en lijkt helemaal in gedachten verzonken. Hij wil praten, dus ik besluit om mijn mond te houden. Na hoe hij mij behandeld heeft, heb ik hem namelijk niks meer te zeggen. Het is nu aan hem.

Zo’n tien minuten later stopt Nate met lopen. Aan onze linkerzijde is een klein, verlaten speelpleintje. Nog steeds met zijn handen in zijn zakken struint hij ernaartoe en gaat op één van de schommels zitten.

Aarzelend volg ik hem, maar blijf met gekruiste armen tegenover hem staan. Wat mij betreft duurt dit gesprek niet lang, dus ik ga nu niet gezellig doen of het mezelf comfortabel maken. Op deze manier sta ik ook nog eens hoger dan hij, iets wat me een zekerder gevoel geeft.

“Ik snap het niet,” zegt Nate plotseling. Hij klinkt opeens heel nuchter, maar als ik naar hem kijk is dat wel anders. De blik in zijn ogen spreekt zijn toon namelijk totaal tegen.

“Ik snapte het ook niet,” zeg ik kortaf.

Langzaam begint Nate te schommelen en zwijgend kijk ik naar de bewegingen. Het maakt me misselijk, maar dat komt denk ik vooral door dit gesprek. Niet dat het op een gesprek lijkt. Ik wil het liefste helemaal niks zeggen en Nate is plotseling ook zijn tong verloren.

“Waarom doe je alsof jij het slachtoffer bent?”

Hij lalt weer. Gefrustreerd rol ik met mijn ogen. Nate stopt met schommelen en kijkt me indringend aan, al is zijn blik niet helder, zijn ogen kijken naar me maar toch ook weer niet.

“Ik doe niet alsof ik het slachtoffer ben,” mompel ik uiteindelijk.

“Welles.”

Bijna ga ik er tegenin, maar dan schud ik vastbesloten mijn hoofd. Ik weiger om mee te doen aan zijn stomme spelletjes.

“Nate, ik ga terug.”

Zonder nog iets te zeggen, draai ik me om en begin te lopen. Het voelt ongemakkelijk om met mijn rug naar een onvoorspelbare en dronken Nate te staan, maar ergens weet ik ook wel dat hij me nooit iets zal doen.

Al snel hoor ik de schommel piepen en dan voetstappen die me volgen. Het duurt uiteraard niet lang totdat Nate me heeft ingehaald. Weer zegt hij niks en steekt zijn handen in zijn zakken, terwijl hij me van opzij aanstaart.

Plotseling kan ik het niet meer hebben. “Oké, nu is het klaar!” roep ik gefrustreerd uit.

Ik sta stil, zet mijn handen in mijn zij en geef Nate mijn meest boze blik. Die is niet heel erg indrukwekkend moet ik toegeven, maar toch werkt het, want Nate kijkt me wat angstig aan. Of het is de alcohol. Ja, het is sowieso de alcohol.

“Je kan hier niet zomaar naar me toekomen en mij vertellen dat ik niet het slachtoffer moet uithangen. Ik bén het slachtoffer! Ik ben het slachtoffer van jou. Van je mooie praatjes en vervolgens je bedrog. Me verlaten en dan ook nog eens mijn liedjes stelen, waar denk je dat je mee bezig bent?”

Nate kijkt me met hele grote ogen aan en schudt zijn hoofd. Net als ik denk dat hij naar me terug gaat schreeuwen, doet hij zijn mond open en komt zijn totale maaginhoud eruit. Over mijn schoenen. Nu weet ik meteen hoe Dylan zich toen voelde.

Karma is een bitch.