Fame Vacancy

11.

“Praat hij nu ook al tegen zichzelf?”

“Natuurlijk niet, hij heeft bezoek, ofzo.”

Na flink wat getrek en geduw hebben Marley en ik allebei een plek tegen de deur aan ingenomen vanaf het moment dat we stemmen op de gang hoorden. Nieuwsgierig als we allebei zijn probeerden we meteen om af te luisteren, tot nu toe niet met al te veel succes.

Ik wurm me iets opzij en probeer door het sleutelgat te kijken, maar daar kan ik niks door zien.

“Ze zijn al weg,” mopper ik en duw mezelf met wat moeite weer overeind.

Marley heeft de deur al open gedaan en haakt haar arm door de mijne. “Kom, laten we naar de tuin gaan,” zegt ze met wiebelende wenkbrauwen. “Het is immers veel te warm vandaag om binnen te blijven zitten.”

Ik grinnik en laat me door haar meeslepen. Stiekem ben ik ook gewoon veel te nieuwsgierig en wil ik echt weten wie er in ons huis is. Het valt me sowieso mee dat mijn vader het heeft toegestaan om mensen langs te laten komen, hoe meer mensen ervan weten, hoe groter de kans is dat het uitkomt.

Even later staan we buiten. Ze heeft nog gelijk ook, het is echt heerlijk weer, veel te lekker om niet naar buiten te gaan. Zo nonchalant mogelijk lopen we richting het terras naast het zwembad. Nate en een voor ons nog onbekende jongen liggen op de ligstoelen naast het zwembad. Het terras is dus de perfecte plek voor ons om ze te bespieden.

Ik knijp mijn ogen iets samen tegen de zon, maar kan dan nog steeds niet goed zien wie de andere jongen is. Ik wil ook weer niet te opvallend zitten kijken, want nu hebben ze natuurlijk ook wel door waarom we hier zitten.

De jongens hebben ons al snel door. Marley kijkt me grijnzend aan en gaat zo charmant mogelijk zitten.

Ik zit aan mijn stoel vastgenageld en kan niks anders doen dan staren. Staren naar de jongen die iets achter Nate loopt en even later een stoel bijtrekt en gaat zitten. Het is namelijk helemaal geen onbekende jongen. Ik voel me misselijk worden en probeer de aandacht van Marley te trekken, maar zij is zo te zien net zo perplex als ik.

“Hey,” zegt Nate glimlachend. Zo te zien is hij zich totaal nog niet bewust van wat er hier aan de hand is.

Dit is echt een hele verwarrende situatie. Niet alleen zit ik hier tegenover Dylan Parker, grote superster maar tevens de persoon over wiens schoenen ik vrij recent nog gekotst heb, maar Nate lijkt er ook nog eens geen idee van te hebben dat we elkaar al kennen. En dan komt er ook nog eens bij dat ze hier allebei in zwembroek zitten en ik niet kan ontkennen dat het niet verkeerd is om naar te kijken.

Nate stelt ons allemaal aan elkaar voor. Dylan is blijkbaar al jaren één van zijn beste vrienden en ze schrijven soms zelfs liedjes samen of voor elkaar. Dikke maatjes dus. Geweldig.

Dylan en ik glimlachen wat ongemakkelijk naar elkaar. “Het staat je goed, je haar,” zegt hij uiteindelijk om het ijs te breken.

Ik bloos en staar naar mijn slippers. “Dankjewel,” mompel ik. Sinds wanneer ben ik verlegen? Ik ben nooit verlegen. Op dit moment geneer ik me gewoon weer door die ontzettende faalavond. Het was de bedoeling dat ik Dylan nooit meer zal zien.

“Ik snap het niet,” zegt Nate met een moeilijk gezicht. “Kennen jullie elkaar soms al?”

“Ehm,” mompel ik en voel mezelf nog roder worden. “Weet je nog die avond dat ik een niet zo’n geslaagde date had?” ga ik aarzelend verder. Meer hoef ik niet te zeggen, want ik bespeur meteen herkenning op het gezicht van Nate. “Sorry nog,” mompel ik tegen Dylan en sla dan heel snel mijn blik weer neer.

“Oh,” mompelt Nate begrijpend. “Wauw, dit is ongemakkelijk.”

We zitten een tijdje in stilte en niemand voelt zich geroepen om iets te zeggen. Ik heb zelf gewoon geen idee wat, de situatie is veel te raar, en zelfs Marley zit met een mond vol tanden.

Dylan en Nate kijken allebei naar mij en ik voel me vreselijk ongemakkelijk onder hun blikken. Na een tijdje schraapt Dylan zijn keel en lijkt hij de moed verzameld te hebben om iets te zeggen. “Zal je het misschien over willen doen?”

Ik kijk hem vragend aan. “Wat? Over je schoenen heen kotsen?” flap ik eruit voor ik er erg in heb. Oeps.

Dylan glimlacht. Hij is toch echt ontzettend knap, daar kan ik niks tegenin brengen. “Nee, onze date,” verduidelijkt hij zichzelf.

Ik kan haast niet geloven dat hij dit vraagt. Was één afgang niet erg genoeg? Toch knik ik. “Tuurlijk,” zeg ik glimlachend. “Ik beloof me beter te gedragen.” We lachen allebei en eindelijk is de stemming iets minder ijzig.

Toch krijg ik even de kriebels als ik naar Nate staar. Hij zit chagrijnig voor zich uit te staren, alsof hij ergens totaal niet mee in zijn nopjes in. Heel even kijkt hij op en ontmoeten onze ogen elkaar. Ik heb echt geen idee wat ik in zijn blik lees, maar het voelt alsof er een stroomschok door me heen gaat. Er ligt zoveel in zijn ogen, maar toch heb ik ook weer geen idee wat. Op hetzelfde moment draaien we onze hoofden weg en vraag ik me af wat er zojuist gebeurd is.

Verbeeld ik het me maar, of is Nate er niet blij mee dat ik met Dylan uitga? Heel even krijg ik het gevoel alsof hij jaloers is. Ik moet mezelf even streng toespreken om die rare gedachten uit mijn hoofd te krijgen. Dat is natuurlijk volslagen belachelijk. Nate en ik zijn niet eens echte vrienden, al gaan we sinds die dag dat ik hem het huis uitsmokkelde en we die middag ons haar verfden wel beter met elkaar om. Misschien kan ik ons dus toch wel vrienden noemen.

Wat haal ik me allemaal in mijn hoofd vandaag? Natuurlijk is Nate niet jaloers.

Misschien kan ik beter niet al te lang in de zon blijven, want het lijkt erop alsof ik een zonnesteek te pakken heb.