Fame Vacancy

43.

Ik trek de dekens tot aan mijn kin en kijk slaperig toe hoe William zijn jas dicht ritst.

“Moet je echt gaan?” mompel ik met een pruillipje. “Heb je niet nog een paar minuutjes?” Hoopvol ga ik rechtop in bed zitten en steek een hand naar hem uit.

“Lex, niet doen.” Maar zijn ogen twinkelen en hij grijnst. “Je weet dat ik een belangrijk college heb.”

Het is niet eerlijk om hem weg te houden van dat soort dingen, hoe graag ik dat ook wil, dus laat ik me weer achterover vallen en zucht. “Vooruit dan maar.” Ik gaap en kijk naar de klok. Het is dan pas acht uur ’s ochtends, maar eigenlijk word ik met de minuut wakkerder. Als William zo weg is, word ik waarschijnlijk al snel zo rusteloos dat ik nooit meer in slaap kom.

William haalt een hand door zijn zwarte krullen en ik voel nog steeds die bekende kriebels in mijn buik als ik naar hem kijk. Het is elke keer weer een fijn gevoel.

“Lunchen vanmiddag?”

“Dan heb ik college,” pruil ik. “En vanavond ga ik stappen met de meiden. Dus ik ben vannacht pas thuis.”

William buigt zich naar me toe en drukt een kus op mijn mond. “Oh, dan zie ik je zeker wel verschijnen vannacht.” Hij grijnst ondeugend en ik onderdruk de neiging hem weer naar me toe te trekken als hij naar de deur loopt.

Even later valt de deur achter hem dicht en blijf ik alleen achter in het appartement. Zuchtend staar ik naar het plafond en twijfel of ik op moet staan of dat ik nog blijf liggen. Voor ik de knoop door kan hakken, gaat de telefoon echter al. Nog harder zuchtend sleep ik mezelf uit bed, slapen is eigenlijk best wel weer aantrekkelijk, en loop de slaapkamer door naar de deur van de woonkamer, waar de telefoon op de bank ligt te rinkelen.

Alsof ik een kilometer heb gerend, laat ik mezelf op de bank vallen en druk op het knopje van de telefoon. “Hallo?”

“Alexis?”

Ik zucht. Wie anders? “Ja, mam, ik ben het. Hoi.” Was ik maar in bed blijven liggen.

“Hoe is het lieverd?”

“Ja, prima hoor. Net zoals gisteren trouwens.” Ik rol met mijn ogen, al kan ze dat niet zien. “Zeg, ik sta op het punt om de deur uit te gaan. Belangrijk college zo meteen. Dus ik ga hangen, oké? Doei!” En ik hang op.

Ik weet dat ze me dat niet in dank af gaat nemen, maar dat kan me niet schelen. Ik heb even genoeg van die telefoontjes, bijna elke dag weer. Mijn moeder die maar bezorgd is, zelfs na al die tijd, en het is net alsof ze bij elk telefoontje hoopt dat er iets aan de hand is zodat ze kan eisen dat ik naar huis kom.

Het maakt me gek. Ik ben gelukkig hier en ik kan er niet tegen dat mijn moeder me continu behandelt alsof ik fragiel ben. Breekbaar. Ik ben alles behalve. Die tijd heb ik misschien gehad, maar tijd heelt wonden en soms moet je dingen achter je laten. Het is dan ook voornamelijk de afstand. Londen is een vreselijk eind van Amerika vandaan en mijn ouders kunnen niet begrijpen waarom deze plek me zo aantrekt. Dat ik meteen verkocht was toen ik hier voor het eerste was op een studietripje en daarna hier wilde studeren, is ze maar een raadsel.

Het doet me niets. Londen is de plek waar mijn hart ligt en ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als hier. Als het aan mij ligt, ga ik nooit meer weg.

Helemaal niet nu ik William heb. Hij is alles wat ik me ooit heb kunnen wensen. Hij is in mijn ogen perfect. Knap, charmant, vol humor, maar boven alles is hij de liefste jongen die ik ken en dat is precies wat ik nodig heb. Iemand die er altijd voor me is en me neemt zoals ik ben. Mijn ouders vonden het belachelijk snel dat we na een half jaar samen een appartementje zochten, maar naast de praktische overweging wilden we het ook echt.