Fame Vacancy

15.

Dylan en ik hebben de perfecte date. Hij haalt me op in een mooie auto en is een echte heer. Hij geeft me complimenten over mijn outfit, houdt deuren voor me open en is oprecht in me geïnteresseerd. We eten in een chique restaurant, deze keer zonder vis, en praten de hele avond over van alles en nog wat. Tot mijn grote opluchting vallen er geen ongemakkelijke stiltes, Dylan is echt de perfecte gesprekspartner. Eigenlijk lijkt hij de perfecte jongen.

Maar toch mist er iets. Ik kan de hele avond niet thuisbrengen wat het is. Misschien is hij gewoon te perfect. Het lijkt in elk geval alsof hij er heel erg zijn best voor doet. Hij heeft iets over zich waardoor je als meisje je speciaal gaat voelen, maar aan de andere kant voelt het niet echt, alsof hij zich zo tegen elk meisje gedraagt. Dylan lijkt me in elk geval echt zo’n jongen die de meisjes zo om zijn vingers kan winden. Als het niet met zijn status is, dan wel met zijn charmes.

Het nare idee dat als hij op tour is de groupies in de rij staan om iets met hem aan te knopen, kan ik gewoon niet loslaten. Zo is het nou eenmaal. Hoe hij zich nu ook gedraagt, ik heb genoeg feestfoto’s van hem op de blogs gezien. Dylan is een feestbeest, houdt zeker van een drankje en volgens mij maakt hij maar al te gretig gebruik van al die gewillige meisjes.

“Ik vond het heel gezellig vanavond,” zegt hij als hij me afzet.

We zitten nog in zijn auto en als hij de motor afzet, realiseer ik me dat hij van plan is mee te lopen naar de deur. Nog voor ik de deur open kan doen, is hij al aan mijn zijde van de auto en houdt hem voor me open. Ik glimlach en stap uit, waarna ik me door hem naar de voordeur laat begeleiden. Slechts vijf meter bij de auto vandaan, maar het is toch een galant gebaar.

“Bedankt voor vanavond,” zeg ik als we bij de voordeur staan. “Ik heb het echt heel erg naar mijn zin gehad.”

Dylan zet een stapje naar me toe en pakt dan mijn hand vast. Oh shit, volgens mij weet ik wat er nu gaat komen. Iets waar elk meisje na een date volgens mij op hoopt, maar ik vrees er alleen maar voor. Het voelt niet goed, dus als hij zich naar me toebuigt, draai ik snel mijn hoofd weg zodat zijn lippen op mijn wang belanden.

Verbaasd trekt hij zijn hoofd terug en bestudeert mijn uitdrukking. Ik snap het ergens ook wel, één van de meest begeerde jongens van Amerika is het vast niet gewend dat iemand hem zo indirect afwijst. Maar dat is het probleem dus juist.

“Sorry,” mompel ik.

Hij haalt zijn schouders op en geeft een kneepje in mijn hand. “Het geeft niet.” Maar het geeft wel, dat zie ik gewoon.

“Ik ga slapen,” zeg ik wat ongemakkelijk. Ik buig me naar hem toe en druk een kus op zijn wang. “Ik vond het echt heel gezellig.”

“Ik bel je,” zegt Dylan nog. Ik heb geen idee of hij het wel of niet meent, maar ik zal het vanzelf wel merken. Hij glimlacht nog een keer naar me en dan verdwijn ik zo snel mogelijk naar binnen.

Als ik de deur achter me gesloten heb, blijf ik even in de gang staan. De vorige keer stond ik hier om mijn tranen weg te vegen, deze keer om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Ik heb echt geen idee wat ik over deze date moet denken. Of beter gezegd, wat ik over Dylan moet denken. In elk geval verliep deze avond wel stukken beter dan vorige keer.

Uit automatisme kijk ik in de spiegel en zie tot mijn opluchting dat ik er nog prima uitzie. Geen uitgelopen make-up en geen eten tussen mijn tanden, nog net zo toonbaar als aan het begin van de avond. Daaraan kan het dus sowieso niet liggen.

Ik loop de gang uit en de woonkamer in, waar ik even een soort flashback krijg als ik Nate op de bank zie zitten. Ik vraag me af of hij hier expres op me zit te wachten, of dat het gewoon toeval is. Op de televisie staat één of andere documentaire over haaien aan.

Als ik de deur achter me dichtdoe springt Nate bijna op en draait zich om. “Hey,” zegt hij. Hij probeert dan wat nonchalanter over te komen, haalt zijn hand door zijn haar en zakt weer iets meer onderuit op de bank.

“Hi,” zeg ik glimlachend. Deze keer loop ik meteen naar hem toe en ga naast hem op de bank zitten.

“Dus,” begint hij meteen. “Hoe was je date?”

“Goed hoor,” zeg ik schouderophalend. “Het was heel gezellig.”

“Nou, dat klinkt ook erg enthousiast,” zegt Nate fronsend. “Of mag ik het soms niet weten?”

Ik haal weer mijn schouders op. “Nate, dat is gewoon raar,” zucht ik. “Jullie zijn beste vrienden, hij gaat je er vast wel over vertellen. Dan is het toch raar als je mijn kant al hebt gehoord.”

Nate kijkt me aan alsof ik wartaal uitkraam. Dat kan me echter niet schelen, ik blijf bij mijn standpunt. Ik ga niet in details treden over mijn date, het is gewoon te ongemakkelijk. En omdat het zijn beste vriend is, kan ik al helemaal niet vertellen dat ik zo mijn twijfels over hem heb.

“Waarom heeft hij vorige keer er eigenlijk niks over verteld?” Het schiet me opeens te binnen. Een date als vorige keer lijkt me namelijk vrij noemenswaardig. Of misschien vond hij het juist te gênant om te vertellen, dat kan ook nog.

Nate kijkt wat ongemakkelijk om zich heen en ontwijkt mijn blik. “Ehm,” mompelt hij. “Dylan praat eigenlijk nooit over zijn dates. Want, ehm, dan raakt hij niet echt meer uitgepraat.”

Auch. Niet erg prettig om te horen, maar wel precies wat ik dacht. “Waarom wilde hij dan toch nog een keer met mij uit?” vraag ik door. Nu ik hem toch uithoor, wil ik ook precies weten hoe het zit, wat ik van Dylan kan verwachten en wat er in het hoofd van een jongen omgaat.

“Omdat hij goede verhalen over je had gehoord,” geeft Nate toe na een akelig lange en ongemakkelijke stilte. “Van mij, dus,” mompelt hij er binnensmonds achteraan. “Al die tijd al, eigenlijk, maar toen noemde ik je Alex, dus hij legde de link niet. Toen hij hier kwam en je zag, viel het kwartje.”

Het is een vrij verwarrend verhaal, maar bij mij valt het kwartje nu ook. Stiekem ben ik nu heel nieuwsgierig wat Nate dan allemaal over me rondbazuint, maar ik zie dat hij zich al opgelaten voelt omdat hij dit heeft toegegeven, dus besluit ik mijn mond maar te houden.

“Nou, ik ga maar eens slapen,” kondig ik aan.

Nate kijkt redelijk opgelucht dat hij zich niet uit deze situatie hoeft te redden. “Welterusten, Lexi.”

“Welterusten, Natie,” grijns ik. Een betere bijnaam heb ik niet voor hem kunnen verzinnen. Van Nate kan je gewoon niet veel maken. Natie vind ik echter heel aandoenlijk klinken, dus dat is vanaf nu dan mijn koosnaampje voor hem.

Nate trekt een pruillipje. “Wat is dat nou weer,” moppert hij. “Natie. Pff.” Hij geeft me een duwtje tegen mijn bovenarm aan en ik por hem terug. “Vooruit dan maar,” zucht hij. “Ga maar slapen dan, Leximexi.”

Ik rol overdreven met mijn ogen en kruip dan over de bank een stukje naar hem toe. Vluchtig geef ik hem een knuffel, gewoon omdat Nate heel knuffelbaar is en ik het fijn vind om zijn stevige armen om me heen te voelen.

“Welterusten.”

We laten elkaar vrij snel los en ik verlaat dan onmiddellijk de woonkamer, Nate volgens mij met net zo’n rood achterlatend als ik nu ook heb.

Maar volgens Marley kunnen vrienden elkaar gewoon knuffelen. Niks aan de hand dus.