Fame Vacancy

41.

 Ik ben kalm als ik op de deur van Nate’s kleedkamer klop.

“Binnen,” hoor ik na wat gerommel zijn stem zeggen.

Aarzelend duw ik de deur open. “Hoi,” mompel ik.

Het is gek, maar het is net alsof het voorval van een paar dagen geleden me met beide voeten op de grond heeft gezet. Wat in al die maanden niet gebeurde, was nu plotseling wel werkelijkheid. Ik heb namelijk vrede met de situatie. Natuurlijk is het niet zo dat ik opeens niet meer van Nate houd, maar de dingen zijn gewoon gecompliceerd.

Nate schuift zijn stoel een stukje opzij zodat hij me recht aankijkt.

“Het was een goed optreden,” zeg ik, zwakjes glimlachend. Het nummer dat van mij is, heeft hij niet gezongen. Op het podium was verder niks te merken van zijn problemen de laatste tijd. Hij was briljant, ik kan niks anders zeggen.

Nate antwoordt niet. Hij staart naar mijn gezicht. In de grote spiegel met de lichtjes eromheen vang ik mijn spiegelbeeld op en ik weet meteen waar hij naar kijkt. Snel breng ik mijn hand naar de blauwe plek op mijn wang om die aan zijn zicht te onttrekken, maar hij heeft al genoeg gezien.

“Niet doen,” mompel ik hoofdschuddend bij het zien van de kwelling in zijn ogen. “Niet jezelf haten.”

Nate zucht en staat op in een beweging waardoor het lijkt alsof het zwaar voor hem is. Hij ziet er dan ook gewoon heel moe uit. Op het podium zie je dat niet aan hem, maar nu zie ik de wallen weer onder zijn ogen, het gevolg van nachten zonder slaap.

Ik verstijf als hij zijn hand op mijn wang legt en krimp dan in één. Het doet pijn.

“Het spijt me,” fluistert hij. “Ik vind het zo erg.”

Ik kijk hem zwijgend aan. Ik zie echt wel hoeveel spijt hij heeft. Het is ook mijn bevestiging dat hij me niet expres heeft geslagen. Niet dat ik eerst dacht van wel, maar ik heb de gebeurtenissen van vorige week keer op keer in mijn hoofd afgespeeld en op een gegeven moment wist ik gewoon niet meer wat ik ervan moest vinden.

“Het gaat wel weer over,” zucht ik. “Maak je hier nou niet te druk om, oké?” dring ik aan.

“Is alles dan gewoon goed tussen ons?” zegt hij hoopvol. “Zoals hoe de avond toen begon…”

Zonder dat ik het kan tegenhouden, komt dat allemaal weer naar boven. De intimiteit die we op dat moment deelden en die ik al die tijd had gemist. Het maakt het even lastig voor me. Dat is de relatie die ik zo graag met hem wil hebben en het lijkt even zo dichtbij.

Vastbesloten zet ik een stap achteruit. Nate laat zijn arm zakken en kijkt me verward aan.

“Nee, dat is het niet,” zeg ik. Het is een wonder dat mijn stem niet trilt en dat ik zo kalm kan blijven. “Het doet me pijn, maar ik kan niet verder met ons. Ik kan niet van jou op aan. Hoe we uit elkaar zijn gedreven… Dat was vreselijk voor me en vast ook voor jou, maar misschien was het een teken.”

“Bedoel je dat je niks meer van me wilt weten?”

“Nate, kijk nou naar jezelf,” fluister ik. Nu komt de pijn ook bij mij steeds meer naar boven. “De jongen waar ik verliefd op ben, die zie ik nooit meer.”

“Lexi, alsjeblieft, doe me dit niet aan…”

Ik steek mijn hand omhoog zodat hij niet verder kan praten. “Laat me uitpraten,” zeg ik streng.

Hij knikt en gaat zitten, een totaal verslagen blik op zijn gezicht.

“Je bent agressief. Je hebt me geslagen, of het nou per ongeluk was of niet.”

Hij probeert weer tegen te sputteren.

“En ik weet dat het per ongeluk was. Maar je vermoordde Dylan bijna. Ik ben bang voor die kant van jou. Met die angst wil ik niet leven. Wie weet sla je een keer écht door…” Ik haal diep adem. “De drugs, de alcohol… Ik moet mezelf beschermen. Het lijkt erop dat jij eerst jezelf moet helpen en kunnen waarderen voor je een volwaardige relatie met mij aan kan gaan.”

Het hoge woord is eruit. Mijn hart breekt weer een beetje, maar toch blijft dat gevoel van vrede met de situatie. Op dit moment ben ik bereid hem te laten gaan. Het is uit zelfbescherming, maar ook om hem te beschermen. Wij zijn gewoon niet goed voor elkaar.

Nate schudt zijn hoofd, keer op keer, alsof hij het niet kan bevatten. In een snelle beweging staat hij op.

Opeens is hij overal. Zijn handen omsluiten mijn gezicht, zijn lippen raken de mijne. Ik verlies me in hem, in het moment, ik houd zoveel van hem.

Hij duwt me zachtjes tegen de muur aan en ik sla mijn armen om zijn nek heen.

“Stop,” hijg ik als hij kusjes op mijn sleutelbeen drukt.

Zijn lichaam is dicht  tegen me aan. Veel te dicht. Mijn lichaam beweegt mee in het ritme van zijn gejaagde ademhaling.

“Je weet dat je dit wil,” fluistert hij. “Mij. Ons. Dit.”

Voor ik kan antwoorden brengt hij ons weer in een gepassioneerde zoen.

Ik kan aan niks anders denken dan dit. Dan hem. Ik wil hem inderdaad.

Met een wilskracht die ik niet van mezelf ken, duw ik hem uiteindelijk van me af. “Stop,” zeg ik weer, nu harder, vastbeslotener. “Ik wil dit niet.” Leugenaar, denk ik bij mezelf.

Nate grijpt mijn handen beet. “Lexi, houd jezelf nou niet voor de gek.”

“Dat doe ik helemaal niet,” protesteer ik. “Maar er is meer in een relatie dan lichamelijke aantrekkingskracht.” Dat laatste is er zeer zeker, maar het is voor mij niet genoeg. “Ik wil iemand op wie ik kan bouwen. Die persoon ben jij niet.”

Hij vloekt. Ik realiseer me dat die woorden bij hem hard aan moeten komen, maar mijn besluit is genomen. Wij zijn niet voor elkaar gemaakt. Niet zolang hij zichzelf en zijn emoties niet onder controle heeft. Zijn zelfbeheersing, zijn drankprobleem, ik kan voor mezelf honderd redenen opnoemen waarom het moet stoppen.

“Zoek hulp,” fluister ik en veeg een verdwaalde traan van mijn wang. “Beloof me dat.”

“Ik ga hulp zoeken.” Nate laat mijn handen nog steeds niet los. “Ik beloof het.”

Ik knik, hopend met al mijn macht dat hij deze belofte na gaat komen.

“Ik wacht op jou,” gaat hij opeens verder. “Voor altijd. Ik zoek hulp en ik wacht op je, tot er een moment komt waarop ik mezelf kan bewijzen aan je, waarop ik weer goed genoeg bent en je me wilt.”

“Dat hoeft niet,” zeg ik hoofdschuddend. “Ik kan niet beloven dat ik ook op jou wacht.”

“Op een dag win ik je terug,” zegt hij simpelweg. De pijn is echter zichtbaar duidelijk op zijn gezicht.

Ik weet niet meer zo goed wat ik moet zeggen. Het is de beste beslissing, maar ik weet dat er nog heel veel dagen gaan komen waarop ik zal moeten huilen en terug denk aan alle momenten met Nate. Hij is en blijft mijn eerste grote liefde en ze zeggen dat je die nooit helemaal vergeet. Hij heeft voor altijd een plekje in mijn hart.

Maar liefde is nou eenmaal niet altijd genoeg. Ik wil niet weer dat meisje zijn dat maandenlang zit te grienen om een jongen die haar in de steek laat. Dat meisje ben ik al geweest en ik haat mezelf voor dat gedrag. In elk geval is het nu beter afgesloten en weet ik dat ik mezelf een hoop verdriet heb bespaard.

Nate drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik snuif zijn geur op en probeer die voor altijd in mijn gedachten op te slaan. Niet dat ik al die dingen aan hem ooit kan vergeten.

Na een laatste pijnlijk moment met zijn armen om me heen, geef ik hem een kus op zijn wang en maak me dan van hem los. Even houden we elkaars blik vast.

Dan verlaat ik zijn kleedkamer, om diezelfde avond het vliegtuig naar huis te nemen.

* * *

Tragedie, tragedie, tragedie...

Is dit het eind, of zit er toch óóit een happy end in? 50 votes en jullie komen meer te weten :-)