Fame Vacancy

Epiloog.

Zes maanden later

Met klamme handen grijp ik mezelf vast aan de achterkant van de stoel. Hyperventilatie lijkt zich meester van me te maken, maar door diep adem te halen weet ik dat weg te dringen. Ik ben doodzenuwachtig.

Ik kan niet geloven dat het afgelopen half jaar zo is gelopen. Het heeft me soms zoveel moeite gekost, maar toch sta ik hier nu. Sterker dan aan het begin. Soms zijn dingen beter zo.

Zes maanden geleden stapte ik niet op een vliegtuig.

Tranen, zoveel tranen. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel gehuild. Hoe kon ik hem laten gaan? Hoe kon hij mij hier laten? Als een zombie leefde ik, nog nooit zo alleen als toen, al waren al mijn vriendinnen me er om me te steunen. Maar het deed zoveel pijn.

Mijn gedachten worden onderbroken door een stem. “Lexi? Ben je zover? Nog twee minuten.”

Ik ontmoet zijn ogen in de kapspiegel voor me en weet er een zwak glimlachje uit te persen.

Als hij ziet dat ik tril van de zenuwen staat hij binnen twee stappen naast me. “Gaat het wel?” klinkt zijn bezorgde stem. “Je moet niet zenuwachtig zijn. Ik weet zeker dat je het fantastisch gaat doen.”

Nate’s lippen drukken zacht op die van mij en ik moet toegeven dat dit gebaar me iets rustiger maakt.

Vijf maanden en drie weken geleden stapte ik namelijk wel op een vliegtuig.

Als je een tweede kans krijgt, ben je wel gek als je die laat schieten. Dus ben ik achter hem aangevlogen en pakte ik mijn leven in Amerika op alsof er nooit iets veranderd was. Dat was het wel natuurlijk. Ik had nu namelijk officieel de liefde van mijn leven en dat mocht iedereen weten.

Het sterrenwereldje bevalt me misschien nog steeds niet, maar het is wel mijn leven. Mijn ouders, mijn vrienden, mijn vriend… Ze horen er allemaal bij. En ik dus ook. Want mijn muziek is het laatste stukje van die puzzel. Daarom sta ik hier nu, met een assistent die Nate en mij naar de coulissen gebaard. We moeten bijna op.

“Ik durf echt niet,” fluister ik. “Echt niet. Ik heb nog nooit live opgetreden.”

“Als iemand bang moet zijn, ben ik het,” grijnst hij.

“Waarom?” vraag ik verbaasd.

“Omdat jij mij helemaal wegblaast daar op het podium.”

Lachend geef ik hem een duwtje. “Doe normaal joh. Jij bent de popster.”

“En jij bent mijn popster,” zegt hij zachtjes en geeft me nog een kus.

“Wie had dit ooit kunnen denken,” murmel ik.

Ik niet, en Nate ook niet. Het ging gewoon vanzelf. Nummers schrijven pakte ik weer op toen ik thuis was en aangezien Nate en ik onafscheidelijk waren, hielp hij me ermee. Daardoor ontstond er een nummer dat echt van ons was, wat zo perfect was dat ik zelfs toe moest geven dat het op zijn album moest. Maar als duet hoor ik daar dus ook bij.

Nu staan we hier, klaar om op te treden bij één van de grootste awardshows van Hollywood. Ik op een podium, het is haast een lachertje, maar voor Nate doe ik alles. Dat ik daar met hem mag staan en onze liefde voor muziek, maar ook die voor elkaar, mag delen, is geweldig.

“Kom, we gaan ze eens laten horen wat muziek is.”

Voor ik verder kan protesteren pakt hij mijn hand, geeft er een geruststellend kneepje in, en trekt me dan mee het podium op.

Als ik mijn microfoon naar mijn mond breng en de eerste noten ten gehore breng, hoor ik aan de reactie van het publiek dat de tabloids morgen volstaan met speculaties over de grote diamant aan mijn ringvinger.

Nate knipoogt naar me en mijn buik vult zich met vlinders.

Ze leefden nog lang en gelukkig lijkt voor ons opeens heel dichtbij.

* * *

EINDE! Ik hoop dat jullie genoten hebben en dat jullie blij zijn met het einde. Dus laat me het weten in de comments en vote, vote, vote! Als jullie nog vragen hebben: stel ze en ik zal antwoorden!

Heel erg bedankt voor het volgen en lezen allemaal. Het schrijven ging soms moeizaam en zonder jullie had ik dit nooit afgemaakt. Dank daarvoor! Binnenkort komt mijn nieuwe verhaal 'In het hart van de leugenaar' online, ik hoop dat jullie die ook gaan volgen!