Fame Vacancy

19.

“Ik geloof je niet,” zegt Marley hoofdschuddend. “Wauw.” Ze blijft haar hoofd schudden en kijkt me aan alsof ik totaal gek ben geworden. “Lex, je kan ook nooit zonder me, hè? Ik ben voor het eerst in tijden op vakantie en je hele leven loopt in de soep.”

Ik kan alleen maar snotteren. Het is weer eens zover. Sinds die ene nacht heb ik me heel sterk gehouden, maar dat is mede doordat ik het voor mijn gevoel bij niemand kwijt kon. Nu Marley thuis is, kan ik mijn hart eindelijk weer luchten.

“Wat is die Nate een eikel zeg,” gromt ze dan. Ze stopt me de doos tissues toe en slaat dan haar armen om me heen. “Maar Dylan Parker? En alleen maar om hem jaloers te maken? Dat is toch niet jouw stijl, Lex…”

“Ik wil hem ook helemaal niet,” jammer ik. “En ik haat mezelf omdat ik me heb laten zoenen.”

Marley’s ogen worden groot. “Je hebt met hem gezoend? Oh jee…”

Dit moet ik denk ik even uitleggen. Waarschijnlijk vraag je je nu af wat er erg is aan zoenen. Er is ook niks ergs aan zoenen, begrijp  me niet verkeerd. Dat is dan ook niet de reden dat ik steeds harder begin te huilen.

Goed, hier komt het dan.

Tot zo’n twee uur geleden was ik een groentje.

Ja, een achttienjarig groentje. Het soort groentje dat teveel romantische films heeft gezien en een droombeeld heeft gevormd over de ideale man. Nee, dat niet eens. Over de ideale eerste kus.

Het is er gewoon nooit eerder van gekomen. Dat komt onder andere doordat jongens niks in mij zien, of ze om de verkeerde redenen iets in mij zien. Het is altijd iets geweest waar ik mee wilde wachten tot het speciaal was, tot ik echt een vriend had waar het goed mee zal voelen. En kijk wat ik nu gedaan heb. Het klinkt misschien heel stom, maar ik heb er echt vreselijk veel spijt van.

“Met of zonder tong?” vraagt Marley plotseling.

Alleen Marley kan op een moment als dit zo’n vraag stellen. “Zonder,” antwoord ik dan toch. “Onze lippen waren gewoon op elkaar. Voor tien seconden of zoiets. Weet ik veel.” Het is niet echt iets wat ik graag helemaal terughaal.

“Niks aan de hand dan,” zegt ze troostend. “Dat telt niet eens, joh.”

“Dat zeg je alleen maar om me beter te laten voelen,” pruil ik.

“Je hebt eerst wel even iets anders aan je hoofd,” zegt Marley voorzichtig. “Hoe ga je het nu aanpakken? Met die Dylan moet je kappen als je niks in hem ziet. En je ziet zo overduidelijk nog iets in Nate…”

“Wat kan ik doen?” mompel ik. “Nate is eigenlijk net zoals Dylan, net zoals elke popster blijkbaar is.”

Marley trekt een wenkbrauw op. “Stop alsjeblieft met die Dylan,” zegt ze op smekende toon. “Als je dat zelf inziet, dan moet je ermee kappen. Hij gaat je alleen maar pijn doen en eigenlijk doe jij jezelf nu al pijn.”

Ik knik en begin dan weer luidruchtig te snikken. “Maar met Nate is het over.”

“Hij is het niet waard, echt niet,” zegt ze sussend. “Het komt wel goed.”

Ze omhelst me weer en de rest van de avond doe ik niks anders dan huilen.