Fame Vacancy

26.

De hel is losgebarsten.

Ik lig weer eens in de gang van mijn vaders kantoor en luister naar het geruzie dat van achter de deur komt. Deze keer zijn het echter niet mijn ouders, maar mijn vader die ruzie maakt met iemand van Nate’s management.

Wat ik tot nu toe heb opgevangen, heeft ervoor gezorgd dat ik nu met behuilde ogen naar het plafond lig te staren.

Het komt erop neer dat zijn management inderdaad op het oog had om onze relatie naar buiten te brengen. Eerst wilden ze niks van me weten, maar nu ik van pas kan komen, vinden ze me opeens een goede partij voor hem. Hij kan zo van zijn imago van rokkenjager afkomen, of zoiets dergelijks, ik weet het eigenlijk ook niet precies.

Het verhaal is in elk geval meteen naar buiten gebracht vandaag. De blogs staan vol met onze foto’s

Zo te horen is mijn vader boos omdat hij hier niets van afwist. Hij vindt het niet correct dat ik zo gebruikt ben, want hij wil me beschermen en me uit de publiciteit houden, omdat ik dat zelf ook wil. De manager is echter zo laf om vol te houden dat ik  vrijwillig naar buiten ben gegaan met Nate.

Maar hoe kon ik in hemelsnaam weten dat het een val was? En dat Nate mij zo heeft gebruikt, vind ik onvoorstelbaar.

De manager zegt iets wat ik niet kan verstaan en dan plotseling begint mijn vader te bulderen. “Deze nonsens is nu over! Jullie gaan mijn dochter niet langer hiervoor gebruiken.“ Er klinkt een harde bonk, alsof hij met zijn vuist ergens heel hard op slaat.

Dit is het moment om weg te gaan. Ik heb genoeg gehoord. Moeizaam krabbel ik overeind en wrijf snel mijn laatste tranen weg. Wat ik nu moet doen, weet ik niet. Het is zo’n moment waarop ik geen idee heb wat het juiste is.

Langzaam slof ik de gang uit en als ik de hoek omloop, bots ik tegen iemand aan. Het is Nate. Ik heb hem sinds ik gisteravond het toilet in ben gestormd niet meer gezien of gesproken en eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen.

Meteen sla ik mijn ogen neer, hopend dat hij niet heeft gezien dat die betraand zijn. Ik haal diep adem en loop dan door, maar Nate loopt achter me aan.

“Lexi, praat tegen me,” smeekt hij. “Ik snap niet wat er aan de hand is. Wat heb ik gedaan?”

Als hij mijn arm vastpakt, ruk ik me meteen los. “Alsof je dat niet weet. Vraag het maar aan je manager.”

“Na vorige keer dacht ik dat we altijd over alles zouden praten? Je sluit me meteen weer buiten en ik weet niet wat ik heb gedaan. Heb je moeite met de pers?”

“Wat denk je zelf?” roep ik uit. “Denk je dat ik het leuk vind, al die pers? Denk je dat ik het fijn vind dat onze foto’s op alle blogs en in alle blaadjes uit het hele land staan? En weet je, daar kan ik op zich nog overheen komen. Maar ik kan er niet overheen komen dat jij me daarvoor hebt gebruikt, dat je ons expres naar buiten hebt gebracht, voor de publiciteit.”

Na die hele speech moet ik op adem komen en merk ik dat ik weer aan het huilen ben.

“Ik heb ons niet expres naar buiten gebracht,” zegt hij zacht, duidelijk van slag door mijn uitbarsting. “Echt niet. Ik heb toestemming gevraagd aan mijn manager en hem verteld dat we naar een afgelegen plekje zouden gaan. Ik wilde het juist voor ons doen, wat tijd samen. Alleen.”

“Nou, het was niet bepaald alleen hè?” Ik schud boos mijn hoofd en loop dan weg.

“Lexi!” roept hij me na. “Doe dit nou niet. Het spijt me, maar ik weet echt van niks. Ik hou van je.”

“Ik begin te denken dat houden van niet genoeg is voor ons,” zeg ik over mijn schouder. “Onze levens zijn gewoon te verschillend.”

Natuurlijk heeft hij me dan alweer ingehaald. “Geloof je me wel als ik mijn manager ontsla?”

Ik zucht. Nu wordt hij wel heel wanhopig. “Doe niet zo raar, zonder manager ben je niks,” zeg ik hoofdschuddend. “Ik moet gewoon nadenken.”

“Is het uit?” vraagt hij zacht.

Heel lang sta ik te twijfelen. Het is me even iets teveel informatie allemaal en ook nu weet ik weer niet wat ik moet geloven. “Nee,” zeg ik uiteindelijk. “Maar ik weet ook niet of het aan is. Ik heb even tijd nodig.”

We staren elkaar heel lang aan, maar volgens mij zijn de woorden op. Dan denk ik dat Nate weg gaat lopen, maar eerst drukt hij nog heel zacht een kus op mijn voorhoofd. Een rilling gaat door mijn lichaam. Hij glimlacht droevig naar me en loopt dan weg.

Versteend blijf ik op mijn plek staan.

Hoe is het toch mogelijk dat Nate en ik aan de ene kant perfect voor elkaar zijn, maar aan de andere kant totaal niet bij elkaar passen?