Fame Vacancy

10.

“Is er niet iets wat je ons moet vertellen?” begint mijn moeder nadat ze wat ongemakkelijk haar keel heeft geschraapt.

Geschrokken kijk ik op van mijn cornflakes en staar haar nietszeggend aan. Ik heb geen idee waar ze op doelt, maar met dit soort vragen ben ik altijd bang dat ik iets ergs heb gedaan. “Eh, ik geloof het niet?”

Mijn moeder trekt een wenkbrauw op en schuift dan één van de bekendere roddelbladen naar me toe. Ik scan de voorkant en zie ergens onderin de hoek een foto van mezelf, zo te zien is die twee dagen geleden genomen. De foto is maar klein, maar de tekst erbij spreekt boekdelen en mijn moeder en ik hebben gewoon een neus voor het spotten van onszelf in dit soort bladen.

Nerveus blader ik door naar de juiste bladzijde en zie dat het gelukkig niet een al te groot artikel is. Een korte tekst met slechts wat foto’s van mij met Nate. Oh shit. Zal mijn moeder doorhebben dat hij het is, ondanks zijn toch wel uitstekende vermomming?

Paniekerig kijk ik op naar Nate, iets wat natuurlijk al helemaal niet slim is, dus lees ik snel het artikel door. “Wie is de geheimzinnige liefde van Alexis Smith en waarom houdt ze hem zo goed verborgen?” lees ik hardop voor.

“Dat vraag ik me nou ook af,” zegt mijn moeder met wiebelende wenkbrauwen.

Oh geweldig, het is weer zo ver. Als het om jongens gaat kan mijn moeder zo naast Marley gaan zitten. Waarom willen sommige mensen me altijd koppelen? Ik ben heus niet zonder reden single.

“Mam, ik heb geen vriendje of zoiets, als je dat soms denkt,” mompel ik en sla snel het blaadje dicht.

Waarom voelt het plotseling alsof iedereen aan tafel naar me zit te staren? Mijn moeder ziet eruit alsof ze van plan is alles tot in de details uit me te trekken, mijn vader heeft zijn krant neergelegd en luistert onopvallend mee en Nate lijkt ook wel erg veel interesse te hebben.

“Wie is die jongen dan?” gaat ze onverstoord verder. “Hij draagt zelfs je tasjes. Is dit diezelfde jongen van die date van laatst?”

De date. Het verboden onderwerp. Waarom heb ik haar in hemelsnaam verteld dat ik op date ben geweest? Ze achtervolgt me er echt al dagen mee en wil er alles over weten. Met moeite heb ik er niks over losgelaten, want dan weet ik dat het me voor altijd blijft achtervolgen. Ik werp Nate een dodelijke blik toe als hij begint te gniffelen, blijkbaar bij de gedachte aan mijn date en hoe gênant die voor mij was. Geweldig.

“Nee, dit is niet die jongen,” zucht ik. “Ik heb die jongen helemaal niet meer gezien. Dit is gewoon een vriend, oké?”

Demonstratief schuif ik mijn kom cornflakes van me af en sta op. Hier heb ik dus echt geen zin meer in. Ik baal ervan dat ik gespot ben door de paparazzi, maar ik ben toch ook weer opgelucht dat Nate niet is herkend. Toch is het een soort bevestiging dat we roekeloos zijn geweest en voorzichtiger hadden moeten zijn.

De pers is vreselijk. Zelfs als je ze niet ziet, liggen ze op de loer, klaar om meteen een kiekje te schieten als ze denken dat er nieuws uit te halen valt. Na al die tijd valt zoiets me toch nog steeds zwaar.

Mijn afkeer voor de pers heeft eigenlijk ook wel een oorzaak. Het is niet zomaar een aangeboren of aangeleerd iets. Natuurlijk hebben mijn ouders er ook vaak moeite mee, maar ze vinden het niet zo vreselijk als ik. Als het nodig is treden ze gewoon in de publiciteit en dankzij het speciale mannetje dat ze daarvoor hebben komen er eigenlijk alleen maar goede dingen naar voren.

Zelf heb ik gelukkig ook nog nooit nare ervaringen met de pers gehad, maar ik heb al bij meerdere mensen in mijn omgeving gezien hoe het ze te gronde kan richten. Ze zijn genadeloos en ik vind het altijd heel moeilijk om te zien hoe ze mensen alleen maar verder de afgrond indrijven.

Misschien verklaart dat ook wel waarom ik het soms met Nate te doen heb. Eén verhaal in de pers kan zijn hele carrière verwoesten. Zelfs als het niet waar is, is het heel erg moeilijk om van zo’n reputatie af te komen.

Toch wil ik weten hoe het zit. Wat is er precies gebeurd die avond en wist hij er echt niks van? Ik ben gewoon een heel nieuwsgierig persoon en weet dat ik het niet kan laten rusten tot ik de waarheid weet.

Ik weet alleen niet of ik het wel aandurf om hem ermee te confronteren, dus voorlopig blijf ik in onwetendheid.