Fame Vacancy

3.

Marley draait één van haar blonde lokken om haar vinger terwijl ze aandachtig naar mijn verhaal luistert. Al kan je het beter een tirade noemen, want ik ben nog steeds helemaal over de kook.

Wat ongemakkelijk schraapt ze uiteindelijk haar keel. “Zeg, waar is hij nu dan?”

Ik werp haar een dodelijke blik toe. Het is niet de bedoeling dat Marley zich nu als een fan gaat gedragen, ze hoort aan mijn kant te staan. En als iemand beroemdheden gewend is, dan is zij het wel.

Marley is een succesvolle actrice. Misschien niet in de grote films, maar ik ben ervan overtuigd dat ze dat op een dag ook nog wel bereikt. Op dit moment heeft ze daar zelf niet eens behoefte aan en zit ze bij de grootste tienerzender van Amerika prima op haar plek. De show waar ze in acteert is ontzettend populair en heeft een grote schare fans. Stiekem hoor ik daar ook toe, het is gewoon heel leuk om naar te kijken en ik ben altijd trots dat ik Marley’s beste vriendin ben.

Toevallig hebben we elkaar ooit ontmoet op een auditie voor de zender waar zij toen als kind is aangenomen en ik niet. Gelukkig heeft dat nooit tussen ons ingestaan, ik ben nooit jaloers op haar geweest. Het was toen gewoon nog de tijd dat mijn moeder me maar al te graag het wereldje in zag gaan en me bijna letterlijk meesleepte naar dat soort audities.

Ze kwam er al snel achter dat het niet voor mij weggelegd was. Misschien heb ik heus wel talent, al is het waarschijnlijk sowieso niet genoeg om actrice te worden, maar ik vertikte het in die tijd gewoon om te presteren. Vanaf jonge leeftijd had ik al een sterke wil. Ik wilde toen het wereldje niet in en nu nog niet. Feitelijk zit ik toch al in het wereldje, ik hoef niet nog meer op de voorgrond te treden.

“Sorry,” mompelt ze met een schuldig gezicht en neemt snel een paar slokken van haar cola als afleiding.

Ik rol even met mijn ogen en zucht dan. “Mar, ik vind het echt niet leuk,” jammer ik. “En ik kan mijn ouders ook de hoofdreden daarvan niet geven.”

Waarschijnlijk vraag je je nu af wat dan die echte reden is. Het is vast wel duidelijk dat ik Nate niet zomaar haat. Het is echter een lang en pijnlijk verhaal, dat ik eigenlijk heb geprobeerd te verdringen.

Lang, heel lang geleden, ging ik naar een feestje. Ik was denk ik vijftien en nu ben ik achttien. Misschien niet zo heel lang geleden dus, maar zo voelt het wel. Voor mijn gevoel ben ik in de afgelopen drie jaar toch wel een ander persoon geworden. Op sommige vlakken dan…

Goed, het feestje dus. Er werd drank geschonken dus wilden mijn ouders niet dat ik erheen ging. Stiekem als ik was deed ik alsof ik bij een vriendin sliep, maar ging eigenlijk met haar naar het feestje toe. Ik kende het meisje dat het feestje gaf nauwelijks, met als gevolg dat ik ook op het feestje zelf echt niemand kende. Stond ik daar dus als vijftienjarig meisje omringd door mensen van zestien jaar en ouder. Dat was helemaal niks natuurlijk.

En toen ontmoette ik Nate. Hij was toen zeventien en de knapste jongen die ik ooit had gezien. Als hij lachte smolt ik bijna, dan kreeg hij van die schattige kuiltjes in zijn wangen en twinkelden zijn blauwe ogen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik als een blok voor hem viel. Hoe kon het ook anders? Volgens mij had elk meisje op dat feestje wel een oogje op hem.

Ik moet er overigens ook even bij melden dat hij toen nog niet bekend was. Twee maanden later werd hij door mijn vader ontdekt. Oftewel, op dat moment was hij gewoon een normale jongen zoals ieder ander op dat feest. Althans, dat dacht ik op het eerste gezicht. Achteraf gezien was hij gewoon de eerste eikel in een lange lijst.

Nu moet je niet denken dat ik een slet ben of zoiets. Die lange lijst bestaat namelijk gewoon uit alle rotjongens die ik ooit heb ontmoet. En geloof me, dat zijn er echt een hoop. Om eerlijk te zijn heb ik juist nog nooit een echt vriendje gehad, omdat ze me allemaal wel iets flikken voordat het überhaupt zover komt. De meesten die met me aan proberen te pappen gaat het om mijn vader, dan hopen ze via mij beroemd te kunnen worden. Geweldig voor je zelfvertrouwen dus, maar niet heus.

“Lex!” Marley wappert met haar hand voor mijn gezicht om me weer terug te halen naar het heden.

“Hij herkent me niet eens,” pruil ik, nog steeds met mijn hoofd bij de herinneringen van toen.

“En daar moet je blij om zijn,” zegt Marley strijdlustig. “Kom op zeg, je gaat nu toch niet zitten mokken om zoiets stoms dat drie jaar geleden is gebeurd?”

Ik haal mijn schouders op en mompels iets onverstaanbaars. Ik kan nu nogal moeilijk zeggen dat ik dat eigenlijk wel van plan was. Al die jaren van opgestapelde Nate-haat willen er nu gewoon uit. Beter in een tirade tegen Marley dan dat ik tegen Nate zelf uitval.

Tot mijn opluchting begint Marley al snel over iets anders. “Enig idee hoe lang hij blijft?” Niet helemaal iets anders dus, maar hopelijk kunnen we mijn herinnering aan het feestje gewoon achter ons laten omdat ik niet eens meer terug wil halen wat er toen gebeurd is. Daar mag ik dus niet meer over nadenken van mezelf.

Ik schud mijn hoofd. “Geen idee. Als ik mijn vader hoor duurt het nog wel een tijdje.”

“Ach, jullie huis is groot,” mompelt Marley in een poging om me wat beter te laten voelen. Een totaal mislukte poging, maar ze gedraagt zich in elk geval wel als een echte vriendin.

Ik knik en zucht dramatisch. Het komt heus wel goed. Ik moet me gewoon over het feit heen zetten dat Nate een talentloze eikel is, dat hij waarschijnlijk drugs gebruikt, dat hij miljoenen meisjes aan zijn lippen heeft hangen om niks en dat hij voorlopig in de slaapkamer naast mij woont.

Het is vast wel begrijpelijk dat ik het helemaal niet zie zitten. Of misschien niet, maar dat komt gewoon door die beruchte avond waar ik dus niet meer over na mag denken.

“Dus,” gaat Marley na een korte stilte verder. Ze kijkt me zo onschuldig mogelijk aan en bijt op haar lip. “Wanneer mag ik hem ontmoeten?”

Ze steekt haar tong naar me uit en ik gooi meteen een kussen naar haar hoofd. Lachend rol ik met mijn ogen en laat me dan weer languit op mijn bed vallen.

Vanaf nu besluit ik me niet langer klein te laten krijgen door Nate Taylor. Helemaal omdat hij er zelf geen flauw benul van heeft. Ik ben geen kind meer, het slaat nergens op dat ik in zoiets kleins blijf hangen. En het is mijn huis, hij is slechts te gast.

Met deze instelling moet het vast wel te doen zijn.

Hoop ik.