Fame Vacancy

5.

Nate blijkt een vreselijke huisgenoot te zijn. Het begint elke ochtend al met het delen van onze badkamer. Ik weet echt niet waar hij zoveel tijd voor nodig heeft, maar meneer is zo ijdel dat hij de badkamer steeds vreselijk lang bezet houdt. Het frustreert me mateloos, want ik moet nu steeds naar beneden om het toilet te kunnen gebruiken.

Dat is echter pas één van de eerste ergernissen op een lange lijst. Hij neemt ook nog eens de studio voor een groot gedeelte van de tijd in en als hij dat niet doet durf ik mezelf er alsnog niet meer te vertonen.

Nate is ook nog eens vreselijk arrogant. Die jongen heeft echt ongelooflijke sterallures. Hij stelt de raarste eisen en niks is goed genoeg voor hem. Hij wil een grotere kamer, hij wil beter eten, hij wil een eigen badkamer, hij wil echt letterlijk op zijn wenken bediend worden. Hij is een ontzettende eikel om bij in de buurt te zijn. Hij vindt zichzelf overduidelijk beter dan andere mensen.

Marley is nog steeds mijn grote uitlaatklep. Ze heeft het de laatste tijd ontzettend druk met de opnames van haar show, maar gelukkig heeft ze wel tijd vrij kunnen maken voor ons maandelijkse filmavondje. Ik heb haar in het kort over de kwelling van Nate verteld, maar wil mijn avond verder niet door hem laten verpesten.

Plotseling zet Marley de film op pauze en schraapt ze haar keel zoals ze dat altijd doet als ze iets gaat zeggen dat in haar ogen belangrijk is. “Ik heb een date.”

Ik val bijna van het bed af en alle popcorn ligt nu in mijn bed. Ik kijk haar met grote ogen aan. “Wie, wat, waar, hoe?” stamel ik. Marley is meestal niet met jongens bezig, dus dit verbaast me zeker.

“Ehm,” mompelt ze wat ongemakkelijk. “Het is eigenlijk een dubbeldate.”

Vragend kijk ik haar aan. “Sorry, ik snap het niet,” zeg ik als ze stil blijft.

“Nou kijk,” begint ze aarzelend. “Ik heb je toch wel eens over Aaron vertelt?” Ik knik, Aaron is één van haar tegenspelers. “Hij begon eigenlijk zelf over zijn vriend Dylan en toen wilden we jullie koppelen. En het was zo ontzettend schattig, want toen durfde hij de stap te zetten en te opperen om er een dubbeldate van te maken om een oogje in het zeil te houden.” Plotseling straalt me en ik ben nog verbaasder, zo heb ik haar nog nooit gezien. “Oftewel, jullie moeten zo snel mogelijk verdwijnen zodat we gewoon samen een date hebben.”

Ik trek een wenkbrauw op. “Wacht even,” zeg ik hoofdschuddend. “Wie zegt dat ik op date wil? Ik ken die hele Dylan niet.”

“Ik ook niet,” zegt ze schouderophalend. “Nou, dat is niet helemaal waar. Ik ken hem alleen niet persoonlijk.” Ze wiebelt even met haar wenkbrauwen en haalt iets uit haar tas. Het is een foto, zo te zien een knipsel uit een tijdschrift, van de meest populaire boyband van dit moment.

“Dylan Parker?” Er rinkelt meteen een belletje. “Schei uit.” Alsof één van de meest begeerde mannen van dit moment, misschien zelfs net zo erg als Nate, met mij uit wil. Vast niet. Waarschijnlijk is dit gewoon één of andere blind date en heeft hij geen idee wie hij tegenover zich krijgt.

“Denk er nou maar over na,” dringt Marley aan.

Die wil gewoon zelf op date, de lafaard durft het alleen niet aan hem toe te geven.

“Ga gewoon zelf op date als je daar zin in hebt,” zucht ik. “Ik heb helemaal geen zin in zoiets.”

Ik heb het officieel besloten, geen date voor mij. Ik doe niet aan daten. Zoals ik eerder al zei wil het gewoon nooit werken met jongens. En een jongen als Dylan Parker is dan ook niet echt een veilige keuze, met al die groupies en al dat gedoe.

Stiekem komt het er gewoon op neer dat ik een angsthaas ben. Te bang om ook maar de stap te wagen om op zo’n manier dichtbij een jongen te komen.

Ik zet de film weer aan en doe ook het geluid wat harder, zodat ik demonstratief kan doen alsof ik niet hoor hoe Marley er verder op ingaat.

Gelukkig wordt onze discussie verbroken door geklop op de deur. Opgelucht dat ik niet langer op dit onderwerp in hoef te gaan sta ik op en doe de deur open. Meteen vind ik de onderbreking niet fijn meer.

Nate staat voor de deur, anders dan ik hem tot nu toe gezien heb. Op zijn neus heeft hij een bril, wat me doet vermoeden dat hij overdag lenzen in heeft. Op de één of andere manier staat het hem goed, hij kan een bril goed hebben. Verder draagt hij een badjas en door zijn glimmende gezicht twijfel ik eraan of hij nou iets van een crème op heeft gesmeerd.

“Is er iets?” vraag ik fronsend. Hij is nog niet eerder bij mijn kamer langsgekomen de afgelopen week, dus het lijkt me dat hij hier met een reden is.

“Kan die televisie iets zachter?” klaagt hij. “Ik probeer tot rust te komen.”

Ik snuif even. Wat is dit nou weer voor onzin? Hij is toch zeker geen meisje. Waarschijnlijk is hij normaal gesproken een feestbeest die tot midden in de nacht doorgaat en nu wil hij dat wij om elf uur ’s avonds iets stiller zijn omdat hij er last van heeft. Alsjeblieft zegt.

“Natuurlijk, hoogheid,” mompel ik en sla dan de deur in zijn gezicht dicht.

Ik draai me om en kijk in het grijnzende gezicht van Marley. “Je kan niet ontkennen dat hij ontzettend knap is,” zegt ze met wiebelende wenkbrauwen.

“Hou je kop,” grinnik ik. Ik graai naar de afstandsbediening en zet het geluid iets zachter.

“Geef die jongen eens een kans,” moppert Marley.

“Vind je dat ik onredelijk ben dan?” vraag ik verbaasd.

“Ja,” geeft ze eerlijk toe. “Je staat er ook niet voor open. Je weet helemaal niet hoe hij echt is. Jij moet toch als geen ander weten hoe het is als mensen een oordeel over je hebben zonder dat je ze kent. Zelf doe je precies hetzelfde.”

Ergens heeft ze natuurlijk wel gelijk. Ik heb Nate vanaf begin af aan al afgeschreven als een vreselijke jongen. Zo gedraagt hij zich naar mijn idee ook, maar ik moet ook eerlijk zeggen dat ik de moeite niet heb genomen om een normaal gesprek met hem te voeren. In zijn gedrag heeft hij misschien kapsones, maar ik heb geen idee hoe zijn persoonlijkheid naar andere mensen toe is. Behalve dan die ene nare ervaring van drie jaar geleden waar ik niet meer aan mag denken.

“Je hebt gelijk,” zucht ik. “Maar het gaat vanzelf.”

Marley kijkt peinzend voor zich uit, maar plotseling verandert haar gezichtsuitdrukking. “Neem Nate mee naar onze dubbeldate.”

Ik kijk haar sprakeloos aan. Het idee alleen al gaat me net iets te ver. Ik wil heus proberen me wat meer aan te passen, maar niet zo.

“Oké, grapje, laat die maar zitten dan,” zegt ze schouderophalend. “Al moet je misschien iets samen met hem doen. Leer elkaar wat beter kennen, jullie zullen elkaar toch moeten tolereren.”

Nu knik ik alleen maar. Ik vind het niet prettig dat ze me de les leest, al weet ik dat ze ergens ook wel een punt heeft. Ik weet ook wel dat ik zelf kinderachtig bezig ben. Het zal niet de eerste keer zijn dat mijn koppigheid me in de weg staat.

Heel misschien volg ik haar advies wel op. Iets doen met Nate. Niet dat ik enig idee heb wat ik dan kan doen. Daar moet ik dan nog even over nadenken.

Maar niet nu, nu ga ik genieten van een hopelijk Nate-vrije avond.