Fame Vacancy

17.

Het is weer eens zover. Als een jongen te dichtbij komt, deins ik terug. Dan ben ik bang voor de gevolgen. Bang dat ik in de steek gelaten word, bijvoorbeeld. Ook nu is dat weer het geval.

Nate komt me te dichtbij. Hoe wij ons gedragen, dat is veel meer dan vriendschap. Maar het is een onuitgesproken iets en we lijken het allebei niet toe te willen geven.

De laatste week heb ik dus gedaan waar ik goed in ben. Weglopen. Me verschuilen voor dingen die me te lastig worden. Nate ontlopen was behoorlijk moeilijk omdat we in hetzelfde huis wonen, dus ben ik veel bij Marley geweest. Ik heb gewoon tijd nodig om na te denken.

Marley’s geduld begint echter op te raken. Als ik weer eens bij haar ben, is ze meedogenloos. Ik lig op haar fatboy en heb voor de duizendste keer mijn verhaal gedaan, dus ik snap het ergens ook wel. Het is nogal logisch dat ze er helemaal gek van wordt, vooral omdat het in haar ogen te belachelijk voor woorden is.

“Ja, Lex, wat heb je het toch zwaar,” mompelt ze sarcastisch als ik stop met praten. “Je hebt een jongen die dol op je is. Dat kan haast niet anders, gezien zijn gedrag. En jij bent zelf smoorverliefd op hem, dat valt ook niet langer te ontkennen. Maar ja, dat is natuurlijk allemaal heel lastig. Geen idee wat je er mee aan zal moeten.”

Behoorlijk nijdig schroeft ze de dop van een potje nagellak af en gooit de inhoud ervan bijna op de grond. Dan begint ze geconcentreerd haar teennagels te lakken, maar ik zie dat ze even klaar met me is. Ik weet dan ook niet zo goed wat ik moet zeggen, want zoals gewoonlijk heeft Marley gelijk.

“Eigenlijk vind ik het zielig voor Nate,” gaat Marley plotseling verder. Ze kijkt me niet aan, omdat ze ondertussen gewoon doorgaat met het lakken van haar nagels. “Uit het niets doe jij afstandelijk. Je ontloopt hem en hij weet niet eens waarom. Waarom verspil je iets wat zo mooi kan zijn? Pas maar op, straks ben je te laat.”

“Ja, ja, ja!” roep ik verslagen uit en steek mijn handen in de lucht alsof ik me overgeef. “Je hebt je punt wel gemaakt. Ik ben een aansteller. Maar wat verwacht je dan dat ik doe?”

“Dat je niet langer een watje bent, naar hem toe gaat en zegt hoe het zit,” zegt ze alsof het de normaalste zaak van de wereld is. “Dat wil je toch?”

“Ehm,” mompel ik schouderophalend. “Ik denk het.”

“Niet denken,” zegt Marley. “Gewoon doen.”

Gewoon doen? Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Thuis ga ik op zoek naar Nate. Ik kan hem niet langer ontlopen en dat wil ik ook helemaal niet. Het is tijd om met hem te praten en hopelijk zorgt dat voor een goede uitkomst. Ik ben behoorlijk nerveus als ik op zijn deur klop, maar er wordt niet opengedaan. Dan pas hoor ik het geluid van stromend water en realiseer ik me dat hij onder de douche staat.

Na enige aarzeling open ik zijn kamerdeur en loop naar binnen. Ik kan net zo goed in zijn kamer op hem wachten. Of is dat ongepast? Nee, dat kan heus wel. Het is niet de eerste keer dat ik in zijn kamer ben geweest en het oogt nog steeds als een logeerkamer, het is nou ook weer niet alsof ik zijn privacy heel erg overtreed. Een heel klein beetje maar.

Voorzichtig loop ik naar binnen en sluit de deur achter me. Ik kan nog steeds horen dat het water stroomt, dus ik zal ook weten wanneer hij klaar is met douchen. Als ik op de rand van zijn bed ga zitten, voelt het eigenlijk al niet goed. Ik kan hem beter even zijn privacy geven en straks aankloppen.

Ik sta dus weer op om naar mijn eigen kamer te gaan, maar dan hoor ik een luid gezoem. Nieuwsgierig kijk ik de kamer rond, op zoek naar de oorzaak van het geluid. Die heb ik al snel gevonden: Zijn mobiele telefoon. Het mobieltje ligt op zijn nachtkastje en doordat het scherm oplicht kan ik zien dat hij een nieuw bericht heeft.

De verleiding is heel groot om zijn telefoon eens onder de loep te nemen. Ik weet dat het slecht is en dat ik het echt niet mag doen, maar hij kan me nu toch niet betrappen en hij hoeft het ook niet te weten. Als ik zie dat de naam op het scherm Nathalie is, kan ik mezelf niet meer inhouden. Ik moet gewoon weten met wat voor meisjes hij contact heeft.

Natie!! Ik mis je. Wanneer gaan wij weer eens op date? xoxo

Ik voel me misselijk worden. Natie. Ze noemt hem Natie. Nathalie wil weer op date met Nate. Wat betekent dat? Ik denk dat ik het niet wil weten. Nee, ik weet zeker dat ik het niet wil weten. Toch zoek ik verder in zijn telefoon. Ik bekijk zijn telefoonlijst en word nog misselijker als ik zie hoeveel contacten daarin staan. Er lijkt geen einde aan de lijst te komen. Het is net alsof mijn oog alleen maar valt op de meisjesnamen en dat zijn er een hoop.

Volgens mij ben ik de laatste tijd vergeten wat voor persoon Nate is. Hij is een popster. Meisjes hangen aan zijn lippen en hij kan krijgen wie hij wil. Als hij op tour is, komt hij ontzettend veel van die meisjes tegen, meisjes die hij daarna waarschijnlijk nooit meer zal zien. Nate is populair, kent overal mensen, heeft overal connecties… Doordat hij hier nu al een tijdje verblijft, lijk ik wel vergeten te zijn hoe zijn echte leven is.

Ik leg zijn telefoon terug op het nachtkastje, want ik ben bang wat ik allemaal nog meer tegenkom als ik zijn berichten door ga nemen. Natuurlijk ben ik wel nieuwsgierig of er nog meer berichten van die Nathalie instaan, maar dat is waarschijnlijk toch wel zo.

Ik voel me bespeeld. Hoe heb ik me zo kunnen vergissen? Nate maakt alle clichés gewoon waar. Hij is net als alle anderen een rokkenjager, maar op dit moment ben ik zijn enige optie, hij mag nou eenmaal het huis niet uit.

De douche loopt niet meer, dus Nate kan elk moment terug zijn kamer inkomen. Snel ga ik terug naar mijn eigen kamer en laat me daar op het bed vallen. Voor ik mezelf kan stoppen, lig ik onbedaarlijk te snikken. Volgens mij ga ik zo nog het hele huis bij elkaar huilen.

Zacht geklop op mijn deur. Ik leg een kussen over mijn hoofd om mijn gehuil wat te smoren, maar zeg niks. Ik wil niemand zien, wie het ook is. De persoon klopt nog een keer, nu iets harder, en opent dan ongevraagd de deur.

“Lexi?” klinkt de stem van Nate.

Ik snap niet dat hij het lef nog heeft. Plotseling ben ik hartstikke boos. Op mezelf, omdat ik zo naïef was, maar vooral op hem. Als antwoord gooi ik dan ook het kussen richting de deur. Door mijn tranen heen zie ik hoe het hem raakt, al is het niet eens hard, en hoe hij me ontzet aankijkt.

Zonder nog een woord tegen me te zeggen schopt hij het kussen opzij en slaat de deur met een keiharde klap dicht.

Die nacht doe ik geen oog dicht. Niet alleen doordat ik mezelf wakker houd door te huilen, maar ook doordat Nate tot in de vroege uurtjes op zijn gitaar speelt.

Hij heeft in elk geval mijn raad opgevolgd. Het lied dat hij speelt komt uit zijn hart. Het breekt het mijne.