Fame Vacancy

7.

“Ga je ook nog langs de supermarkt?” vraagt mijn moeder. Met de rug van haar hand veegt ze wat zweet van haar voorhoofd en bindt dan haar schort iets strakker vast.

“Dat stond niet op de planning, maar ik kan wel even langsgaan. Wat heb je nodig?”

Peinzend opent mijn moeder een keukenkastje en blijft met haar andere hand met een pollepel in de soep roeren. “Ik heb niet genoeg vermicelli,” constateert ze.

“Prima, dat zal ik wel meenemen,” knik ik. Ik druk een kus op haar wang en gris dan mijn autosleutels van het aanrecht.

Tijd voor een tripje naar het winkelcentrum. In mijn tas zit een vrij lange lijst van alle winkels die ik langs moet. Ik moet de tas die ik besteld heb ophalen, mijn schoen met de gebroken hak afleveren, een boodschap halen voor mijn moeder en zo zijn er nog meer van dat soort dingen.

Ik loop naar mijn auto en stap in. Mijn tas zet ik op de passagiersstoel en daarna krijg ik na wat gepruts de sleutel in het slot.

Plotseling kruipt er een zeer onbehaaglijk gevoel over me. Het is net alsof er iets niet klopt, maar ik heb geen idee wat. Aarzelend klem ik mijn handen om het stuur en laat dan mijn blik om me heen gaan. Niks buiten de auto, ik snap zelf niet goed waar mijn gevoel vandaan komt.

Als mijn blik langs de binnenspiegel glijdt ontsnapt er een gil uit mijn mond. Met een ruk draai ik me om op mijn stoel en kijk ontzet naar Nate, die op de achterbank zit en me wat schaapachtig aankijkt.

“Wat doe jij in mijn auto?” weet ik uiteindelijk uit te brengen.

De uitdrukking op zijn gezicht verandert en hij kijkt me nu wat schuldbewust aan. “Ik hield het niet meer uit om binnen te zitten. Het leek me de perfecte manier om te ontsnappen.”

“Nee, nee, nee,” zeg ik en schud wild mijn hoofd. “Dit gaat mooi niet gebeuren. Eruit.”

Mijn vader is overduidelijk geweest: Nate moet binnen blijven. Hij weet dat zelf maar al te goed en ik ben niet van plan om daar tegenin te gaan. Het is niet dat hij huisarrest heeft of iets, we weten allemaal dat het nu voor zijn eigen bestwil is.

Nate schuift iets meer naar het randje van de achterbank toe en trekt een pruillipje. “Alexis, alsjeblieft…” Hij kijkt zo smekend en zo zielig dat ik mijn hoofd moet afwenden om me niet zomaar over te laten halen. Nate is niet alleen een goede zanger, maar zo te zien ook een uitmuntende acteur. Of charmeur, daar kan het ook nog op neerkomen.

“Nate, het kan niet,” zucht ik. “En dan ben ik ook nog eens medeplichtig. Dus nee, ik smokkel je niet het huis uit.”

“Ik kan me toch vermommen?”

Langzaam maar zeker begin ik me te realiseren dat hij dit niet zomaar op gaat geven. Volgens mij gaat hij alle overtuigingskracht die hij in zich heeft in de strijd gooien en dat is niet weinig.

“Hoe kom je eigenlijk in mijn auto?” vraag ik achterdochtig.

Nu is hij degene die snel de andere kant op kijkt. “Ehm, ik heb zo mijn trucjes,” biecht hij op.

Ik zucht. “Als mijn vader hier achter komt, word ik vermoord.”

“Betekent dit dat ik mee mag?” Zijn stem klinkt hoopvol en ik houd mijn ogen op het stuur gericht zodat ik niet weer naar die smekende blik hoef te kijken.

“Maar je moet vermomd,” zeg ik vastbesloten. Ik draai wat om de zaken heen maar ik wil ook weer niet te letterlijk toegeven dat ik meewerk aan zijn illegale praktijken. Illegaal in ogen van mijn ouders dan. “Ik heb geen zin in hordes fans en paparazzi, niemand mag je herkennen.”

Hij knikt. “Deal.” De grijns op zijn gezicht is weer terug en als onze ogen elkaar ontmoeten via de binnenspiegel kijken we allebei snel weer opzij.

“Moment,” mompel ik. Ik zet de motor van mijn auto weer af en stap snel uit. In snel tempo loop ik terug het huis in. In de gang werp ik snel een blik in de spiegel en kam wat met mijn vingers door mijn haar.

De stem van mijn moeder die haar hoofd om de keukendeur steekt doet me opschrikken. “Ging jij niet weg?” vraagt ze verbaasd.

“Ja, ik ben wat vergeten,” lieg ik. Al is het ook weer niet helemaal gelogen, want technisch gezien moet ik ook echt iets halen wat ik net niet bij me had.

Ik voel me schuldig dat ik dit doe en terwijl ik in mijn kamer wat spullen bij elkaar raap en die in mijn tas stop, probeer ik me te bedenken waarom ik dit eigenlijk doe. Ik ben niet verplicht om hem mee te nemen, ik had ook gewoon helemaal niet kunnen gaan, of het zelfs aan mijn moeder verteld hebben zodat hij uit mijn auto kon gaan.

En toch heb ik me over laten halen en om eerlijk te zijn heeft hij daar niet eens veel moeite voor hoeven doen. Uiteindelijk schrijf ik het maar gewoon af op het feit dat ik een goede bui heb, het ergens toch wel zielig vind dat hij alleen maar binnen zit en natuurlijk Marley’s goede raad om wat vriendelijker met Nate om te gaan.

Hij heeft me er gewoon zo mee overvallen en me op een zwak moment getroffen, dus ik had geen keuze meer. Reden genoeg, toch? En ik snap eigenlijk ook niet zo goed dat ik mezelf zo probeer te overtuigen, ik hoef immers aan niemand anders dan mezelf verantwoording af te leggen, want niemand mag dit te weten komen.

Ik loop weer naar buiten, terug naar mijn auto, waar Nate inmiddels is verplaatst naar de passagiersstoel. Ik zeg niks, maar haal meteen de spullen uit mijn tas die ik net bij elkaar heb gegrist.

Nate begint te lachen en bekijkt de voorwerpen met iets van afkeur in zijn gezicht. “Grapje zeker?”

“Wil je mee of niet?” mompel ik nors.

“Oké, oké,” zegt hij snel en kiest dan wat spullen uit om zich mee te vermommen.

Niet veel later ben ik degene die dubbel ligt van het lachen. Nate ziet er echt niet uit, maar hij is in elk geval niet herkenbaar meer. Op zijn neus prijkt de grootste zonnebril die ik in mijn bezit had waardoor zijn halve gezicht al verborgen is. Het model is wat vrouwelijk, maar het moet er maar mee door.

Ik duw de klep van de pet die nu op zijn hoofd staat iets naar beneden zodat zijn gezicht nog meer verborgen wordt. De pet is zwart en het logo van the Rolling Stones prijkt op de voorkant.

Ik buig me een stukje achterover en neem Nate in me op om te beoordelen of hij onherkenbaar is. Eigenlijk nog steeds niet helemaal. Hij ziet er overduidelijk uit als een beroemdheid die zich probeert te verbergen, waardoor hij natuurlijk juist de aandacht gaat trekken.

Ik rommel nog wat door de spullen en haal dan een sjaal tevoorschijn die ik om zijn hals wikkel. Hierdoor wordt het haar dat nog onder de pet uitkwam wat meer verborgen. “Eigenlijk moeten we je gewoon een hele nieuwe look geven,” mompel ik. “Maar voor nu kan het er wel mee door.”

“Ik kan geen nieuwe look hebben,” protesteert Nate. “Zo is mijn imago juist.”

“Jouw imago is op dit moment in stukjes uiteen gevallen,” flap ik eruit. Meteen realiseer ik me dat ik waarschijnlijk iets te fel was. “Sorry,” zucht ik. “Maar het is wel zo. Voorlopig moet je toch uit de publiciteit blijven, misschien is het juist een goed idee om tijdelijk een ander kapsel aan te nemen. Je wilt immers meer vrijheid, toch?”

Nu lijkt Nate het te overwegen. “Denk je dat zoiets gaat werken?”

“Misschien niet volledig, maar het zal het wel iets makkelijker maken,” zeg ik bedachtzaam.

“Ik weet het niet hoor,” mompelt hij. Ik zie dat hij in de spiegel kijkt en zichzelf eens goed in zich opneemt. Een ijdele popster als Nate vindt het natuurlijk helemaal niks als iemand aan zijn goed verzorgde lokken zit en zelfs oppert om zijn populaire kapsel om te gooien.

Plagend haal ik de pet van zijn hoofd en haal een hand door zijn haren. “Ik denk dat je goed voor een blondje door zal kunnen,” zeg ik uiteindelijk en duw de pet weer in zijn handen.

“Wat wil je daarmee zeggen?” vraagt hij achterdochtig en haalt zijn handen een paar keer door zijn haar voor hij de pet weer opzet.

“Niks,” zeg ik grinnikend en start de auto. “We moeten ook maar eens langs de drogisterij zo meteen.”