Fame Vacancy

22.

Nate stopt abrupt met spelen als ik de studio binnenkom. Ik ben blij verrast dat ik zie dat hij weer achter de piano heeft plaatsgenomen, maar daar had ik ontzettend graag meer van gehoord. Ik zie dat alle ogen in de studio op mij gericht zijn. De hele entourage is er, allerlei producers en muzikanten en wat voor mensen er ook bij te pas komen als er een album gemaakt wordt.

Dit zijn serieuze zaken en ik weet dat ik niet gewenst ben in de studio, al helemaal als ik de reden ben dat Nate stopt met spelen. Tijd is geld, ook al is de studio van mijn vader en wordt hij amper gebruikt, en Nate kan dus niet zomaar een pauze inlassen als ik de ruimte binnenkom.

Sowieso heb ik de laatste tijd het gevoel dat ik niet echt gewenst ben in Nate’s buurt. Juist doordat hij veel tijd met mij door wil brengen, zorgt ervoor dat zijn management ervoor probeert te zorgen dat we elkaar steeds mislopen.

Nadat Nate in hun ogen een tijdje bij heeft kunnen komen, zijn ze nu vol bezig om hem terug op de kaart te zetten. Langzaam maar zeker moet hij weer op een positieve manier in de publiciteit komen. Dat betekent dat hij niet meer de hele dag binnen hoeft te zitten, hij mag zowaar weer gezien worden, als het maar op manieren is die zijn publiciteitsmensen oké vinden.

Wat er ook bij hoort is een nieuw album. Wat is een betere manier om mensen alles te laten vergeten dan een geweldig nieuw album waar alle aandacht dan naartoe gaat? Ook daar is echter onenigheid over. Voor het eerst in zijn hele carrière wil Nate meer inspraak en probeert hij zijn eigen nummers aan te leveren. Deze verandering ziet het management niet echt zitten, dat merk ik er wel uit op.

Nate zwaait naar me van achter het glas en ik glimlach naar hem. De personen achter de knoppen kijken me echter geïrriteerd aan.

Voor iemand hem kan tegenhouden, staat Nate op en verlaat hij het hokje. Iedereen zucht diep en kijken ons gefrustreerd na als hij mijn hand vastpakt om me mee naar buiten te trekken.

“Waarom stopte je met spelen?” vraag ik met een pruillipje. “Ik wil je nieuwe materiaal horen. Of het nou van jezelf is of van je tekstschrijvers, je weet dat ik sowieso wel fan van je ben.”

Nate buigt zich voorover om me een kus te geven en haalt dan zijn schouders op. “Ik ben er nog niet tevreden mee. Dit is mijn eigen werk, maar volgens mij gaat dit het album niet halen.”

“Waarom niet?” Ik frons even. “Vind je het zelf niet goed, of is het label het er gewoon niet mee eens?”

Nate aarzelt. “Allebei,” zegt hij dan. Ik heb geen idee of hij het meent of niet, misschien wil hij het label ook niet helemaal afvallen, omdat mijn vader daar natuurlijk ook bij hoort. Niet dat mijn vader zich er in deze fase nog erg mee bemoeit, maar goed.

“Ah toe, ik wil het graag horen,” pruil ik. “Alsjeblieft? Speel iets voor me?”

Hij overweegt het niet eens en schudt vastbesloten zijn hoofd. “Lexi,” zucht hij. “Ik ben muzikaal de weg kwijt, lijkt het wel. Dat moet ik zelf terugvinden. Dat gaat beter als er minder druk opstaat.”

“Je wilt dat ik wegblijf?” Hij zegt het misschien niet letterlijk, maar zo interpreteer ik het wel. “Goh, zeg dat dan, dan kom ik ook meteen niet meer. Niet dat ik enig idee heb wanneer we elkaar dan nog kunnen zien, want iedereen lijkt mij uit je buurt te willen houden en andersom.”

“Dat is niet waar,” protesteert Nate.

“Niet? Dus je blijft zelf uit mijn buurt?” Ik weet dat het niet zo is, maar aan de andere kant begin ik er ook wel wat paranoïde van te worden. “Wat is dan het probleem met mij?”

“Alexis,” mompelt Nate ongeduldig. “Dit is werk voor mij. Ik heb het gewoon druk. Ik moet er wat voor over hebben om een goede comeback te maken.”

“Dus ik moet maar begrijpen dat je werk voor mij gaat?”

“Nee, dat zeg ik niet.” Ik zie dat hij een blik op zijn horloge werpt en dat dit gesprek hem totaal niet bevalt. “Ik moet weer aan de slag.”

“Best,” mompel ik chagrijnig. “Het is wel duidelijk, Nate. Ik pas niet in je nieuwe image.”

Ik draai me onmiddellijk om en begin weg te lopen. Om eerlijk te zijn verwacht ik wel dat hij me nakomt, dus het is een flinke klap in mijn gezicht als er niemand volgt. Hij is gewoon de studio weer ingegaan. Lekker is dat, zijn werk gaat dus inderdaad voor.

Boos stamp ik terug naar het huis en sluit me op in mijn slaapkamer. Deze dag kan niet erger worden.

Mijn moeder bewijst echter dat zij het in haar macht heeft om ervoor te zorgen dat mijn humeur nog slechter wordt. Zonder te kloppen komt ze mijn kamer binnen en gaat op het randje van mijn bed zitten.

“Lieverd, we moeten even praten,” steekt ze van wal.

“Waarover?” vraag ik aarzelend. Ik heb toch niks fout gedaan?

“Over jou en Nate,” zegt ze en ontwijkt mijn blik. Zuchtend plukt ze aan een loszittend draadje aan mijn dekbed en ik zie dat ze moeite heeft om de juiste woorden te kiezen.

“Laat me raden,” mompel ik bitter. “Ik ben niet goed genoeg voor Nate, dus moet ik er maar een punt achter zetten zodat hij zich op zijn carrière kan richten.”

Geschrokken kijkt mijn moeder op. Haar handen strijken mijn dekbed glad, terwijl ze nadenkend haar hoofd schud. “Natuurlijk ben jij goed genoeg voor hem,” zegt ze dan zacht. “Het is altijd meer de vraag of een jongen goed genoeg is voor jou.”

“Oh, is dat het? Je vindt Nate niet goed genoeg voor mij? Want dan komt het toch eigenlijk op hetzelfde neer?” Ik ben nog zo gefrustreerd van mijn ruzie met Nate dat ik niet echt redelijk kan zijn. Alles reageer ik nu af op mijn moeder, haar timing is gewoon niet zo goed nu.

“Dit heeft niets te maken met goed genoeg zijn voor elkaar,” zegt mijn moeder. “Ik denk juist dat jullie heel goed aan elkaar gewaagd zijn. Een goed stel. In het begin had ik mijn twijfels, dat mag je eerlijk weten, maar Nate is een goede jongen, dat heb ik wel gezien nu.”

“Maar?” Want er komt een maar aan, dat weet ik zeker.

“Mijn vader heeft me gevraagd om met je te praten.”

“Over?”

Ik zie dat ze het niet leuk vindt om dit gesprek met me te moeten voeren. Haar wenkbrauwen zijn gefronst en haar mond staat gespannen. Waarom heeft ze dan toegestemd om dit te doen? Het antwoord op die vraag weet ik eigenlijk wel, het label gaat boven alles, zelfs boven hun eigen dochter.

“Ze vinden dat je in de weg loopt,” zucht ze. “Nate is niet geconcentreerd genoeg als jij in de buurt bent, of zoiets dergelijks.”

“Waar gaat dit gesprek heen?” dring ik aan. “Kom maar gewoon tot je punt hoor.”

“We hebben besloten dat je een studioverbod hebt. Geen bezoekjes als Nate aan het werk is.”

Kwaad vlieg ik overeind. “Wé hebben dit besloten? Heb ik niks te zeggen dan?” Waarom vraag ik dit überhaupt, ik weet wel wat het antwoord is. Die studio kom ik nu dus gewoon niet meer in. “Mam, hij is mijn vriend. Waarom wil iedereen ons plotseling uit elkaar houden?”

“Omdat Nate hier is voor hemzelf.” Ze staat op en haalt een hand door haar haren. Ze kijkt alsof ze heel vermoeid is van ons gesprek en ik voel de behoefte om een kussen naar haar toe te gooien. “Je moet niet vergeten wie hij echt is, liefje. Zijn werk is belangrijk.”

Met die woorden verlaat ze mijn kamer. Lekker begripvol weer. “Volgens mij ben ik de enige die weet wie hij echt is,” mompel ik, maar dat hoort ze natuurlijk niet.

En eigenlijk twijfel ik ook aan mijn eigen woorden.