Fame Vacancy

46.

Ik wil het gescheiden houden van mijn normale dagelijkse leven en daarom wil ik Nathalie niet op mijn werk spreken. Ik wil haar niet lang de tijd geven, maar uiteindelijk is het toch het beste om in een klein, afgelegen cafeetje te gaan zitten. We lopen er in stilte heen, want ik heb haar eigenlijk niks te zeggen. De stilte is ontzettend ongemakkelijk. Uiteindelijk komen we in een buurt aan waar zelfs ik de weg amper ken en ik weet dat dit een goede plek is. Hier zal ik geen bekenden tegenkomen.

Nathalie doet haar jas uit en de serveerster komt naar ons toe, maar ik bestel niks. Laat het maar duidelijk zijn dat ik niet van plan ben te blijven. En dat ik het me hier dus ook niet gemakkelijk ga maken.

"Dus," zeg ik met opgetrokken wenkbrauw als de serveerster weg is. "Brand los."

"Nate zat diep," begint ze aarzelend. "Heel diep."

Ik trek mijn wenkbrauw nog hoger op. "Ja, dus?"

Dat lijkt haar te kwetsen. Ze loopt rood aan en net als ze haar mond open wil doen, worden we onderbroken door de serveerster die Nathalie's thee komt brengen.

"Sorry, maar ik snap echt niet zo goed wat je nou precies van mij verwacht," zucht ik dan. "Hij is nu weer oké, toch? Waarom oud zeer naar boven brengen?"

"Zoals ik je al zei, ik denk dat hij afsluiting nodig heeft."

Ik snap nog niet dat het haar niet duidelijk is dat ik hier geen behoefte aan heb. Dat heb ik vorige keer toch wel goed aangegeven?

"Hij wacht op je, weet je," gaat Nathalie onverstoord verder. "Hij heeft nooit een ander meisje gehad in die tijd. Eerst wilde hij nergens over praten, maar ik weet dat hij zichzelf er alleen maar doorheen heeft kunnen slepen met de gedachte aan jou. Hij heeft zoveel spijt van alles. Ik denk dat hij nooit doorkan. Je bent zijn eerste echt liefde."

Ik slik. "Ik heb een vriend," onderbreek ik haar. "Ik woon samen. Hij moet door."

"Hou je van hem?" vraagt Nathalie plotseling.

"Ja," zeg ik zonder daar ook maar een seconde over na te denken.

"Meer dan van Nate?"

Ik open mijn mond, maar er komt geen geluid uit.

Nathalie zwijgt ook, maar heeft nu een kleine glimlach om haar lippen. Het is net alsof ze willen zeggen dat ze het wel wist. Ze nipt wat van haar thee en geeft me zo de tijd om mezelf bij elkaar te rapen.

"Je begrijpt het niet," zeg ik uiteindelijk. "Nate en ik hebben samen veel doorgemaakt. Dat heeft een band geschept, het was gewoon iets dieps. Dat heb jij vast ook wel gezien…" Er vormt zich een brok in mijn keel door de herinneringen aan vroeger. "Maar het bestaat uit zoveel negatieve dingen. Dat draait niet alleen om liefde. Er was misschien vuur, maar ook zoveel drama… Tussen William en mij is er ook liefde. Dat je van de één houdt, betekent niet dat de ander niks is Ze betekenen gewoon andere dingen voor me. Maar Nate is mijn verleden. Dat is oké."

Na dat betoog ben ik het wel een beetje zat. Ik gooi wat geld op tafel, al heb ik zelfs niets gedronken, en sta dan op. Nathalie protesteert tot mijn verbazing niet. Wel praat ze gewoon verder.

"Hij was nogal van slag van jullie ontmoeting." Koeltjes kijkt ze toe hoe ik mijn jas dichtrits. Haar blik heeft iets verwijtends.

"Wil je me nu een schuldgevoel aanpraten?"

Boos steek ik mijn handen in mijn jaszakken. Hier heb ik helemaal geen zin meer in. Moet ik nu bang worden dat het zo goed met hem ging en dat hij dankzij mij misschien weer terugvalt? Ik verbaas mezelf erover dat het me wel degelijk iets doet. Ik wil dat het goed met hem gaat.