Fame Vacancy

28.

Twee weken zijn voorbij gegaan. Twee helse weken. Het lijkt ook veel langer dan twee weken, want elke seconde duurt tegenwoordig dubbel zo lang.

Het is net alsof er een tornado door mijn kamer is gegaan. Op de grond liggen stapels met kussens, vele dekens, bakken vol ijs en zakken vol chips. Ergens te midden van deze chaos ligt Marley op haar buik naar de televisie te staren.

De Teen Choice Awards zijn onze traditie om samen te kijken, dus zoals elk jaar heb ik de uitnodiging van mijn ouders om mee te gaan afgeslagen. Heel even heb ik het wel overwogen toen ik hoorde dat Nate er zou spelen, maar dat bleek al snel geen reden meer te zijn voor mij om te gaan.

De hoeveelheid eten die over mijn vloer verspreid is, is echter stukken meer dan normaal. Marley was blijkbaar onder de impressie dat ik troostvoedsel nodig had. Ze heeft helemaal gelijk, ik kan me nu niet genoeg chocola eten. Het verzacht de pijn echter niet.

Plotseling betreed hij het podium. Mijn adem stokt in mijn keel terwijl ik dichter naar de televisie toeschuif en elke centimeter van hem in me opneem. Zijn lichtblauwe ogen, zijn bruine, warrige kapsel en die prachtige glimlach. Hij is nog precies dezelfde jongen die ik de afgelopen tijd heb leren kennen.

Of beter gezegd, die ik dacht te kennen. Twee weken lang ben ik niet gebeld, niet ge-sms’t, helemaal niks. Ik begrijp het niet, maar ook weer wel. Zijn leven is weer op de rails en daar pas ik blijkbaar niet in. Toch snap ik niet wat er is gebeurd, want bij ons afscheid leek alles juist weer goed te gaan. Blijkbaar had ik het mis.

De eerste klanken van zijn lied klinken en ik staar vol verbazing naar het scherm. Dit ga je niet menen. Net als ik dacht dat het niet erger kon, bewijst hij weer eens wat een eikel het echt is. Als versteend luister ik naar de noten die me recht in mijn hart raken. Ze scheuren me uit elkaar, breken elk stukje van mijn ziel.

Nu weet ik het zeker. Hij gaat me niet meer bellen. Hij heeft me niet alleen gedumpt, maar ook nog eens bedrogen. Ik weet inmiddels wel dat Nate vele gezichten heeft, maar dacht ook te weten welke zijn echte gezicht was en dat de rest alleen voor de buitenwereld was.

Hoe heb ik me zo kunnen vergissen? Dit is dus de echte Nate. Een achterbakse, liegende, bedriegende klootzak.

Alles is een leugen geweest. Echt alles.

“Waarom huil je?” vraagt Marley zacht.

Ik heb pas door dat de tranen over mijn gezicht lopen als ze dat zegt.

Ze kruipt over de grond naar me toe en slaat haar arm om mijn schouders. “Je moet niet meer huilen om die jongen. Hij heeft je laten zitten.”

Ik schud mijn hoofd en knipper de tranen weg zo goed als dat gaat. “Daar gaat het niet om,” mompel ik hees. Ik wijs naar de televisie, waar Nate helemaal los gaat op het podium. Het publiek wordt helemaal wild. Zo te zien is zijn reputatie weer helemaal in orde, het heeft hem in elk geval niet minder fans opgeleverd.

Marley kijkt naar het beeldscherm en dan weer naar mij. “Waar dan wel om?”

“Dat nummer,” fluister ik. “Dat nummer is van mij. Ik heb het geschreven.”

Marley kijkt me verward aan. “Ik snap er eerlijk gezegd nog niks van,” zegt ze aarzelend.

“Nee, ik dus ook niet,” mompel ik.

Marley begrijpt er natuurlijk zelfs nog minder van dan ik. Ze weet niet dat ik zelf nummers schrijf, omdat ik te bang ben om het aan mensen te laten horen. Ze weet dat ik piano speel en dat ik graag zing onder de douche, maar hoe serieus ik het neem, daar heeft ze geen idee van. Ze kan dus ook niet weten dat het nummer dat Nate nu zingt door mij geschreven is. Nog nooit van mijn leven heb ik het iemand laten horen, zelfs Nate niet. Niemand heeft mijn eigen nummers gehoord. Dus hoe komt hij hier dan aan?

Zo kalm mogelijk probeer ik het aan Marley uit te leggen. Gelukkig begrijpt ze mijn verhaal en staart dan ontzet naar de televisie. “Jezus,” vloekt ze zacht. “Dit nummer is fantastisch.”

“Ehm, bedankt,” mompel ik blozend. “Maar hallo zeg, daar gaat het even niet om. Hij heeft mijn nummer gejat.”

“Ik kan het gewoon niet bevatten,” mompelt Marley. “Ik weet dat het een zak is, maar dat schreef ik ergens af op zijn management. Zoiets had ik nooit achter hem gezocht.”

“Ik ook niet,” zeg ik zacht.

Mijn nummer. Het is ongelooflijk. De zaal staat op zijn kop, zo valt zijn nieuwe nummer in de smaak. Nate lijkt totaal op zijn gemak daar op het podium. Hij is ervoor gemaakt om op te treden, dat is wel duidelijk. Elke noot is zuiver en hij weet het publiek perfect te bespelen.

Het is vreselijk raar om mijn eigen nummer te horen. Er is echter niks meer over van het pianospel dat erbij hoort. Mijn ballade is verandert in een popnummer. Het klinkt ontzettend goed, dat kan ik best toegeven, maar hoe erg het ook is aangepast, het blijft mijn ritme en mijn tekst. Vooral de tekst raakt me, het is gewoon zo persoonlijk en nu kan de hele wereld het horen.

Zodra het nummer is afgelopen, zet Marley de televisie uit. De stilte is oorverdovend.

“Wat moet ik hier nou weer mee aan?”

Waarom gaat alles mis in mijn leven? Nate is niet goed voor me, daar ben ik nu wel achter.

In gedachte vervloek ik de dag dat mijn vader hem in mijn leven bracht.