Fame Vacancy

8.

Het is vrij raar om Nate op sleeptouw te hebben. We mogen niet al te opvallend doen en om eerlijk te zijn praten we ook niet zo heel veel, Nate is namelijk al bang dat hij herkend wordt door zijn stem. Het eerste uur volgt hij me dan ook braaf alle winkels in die op mijn lijstje staan.

Het geeft me een vrij opgelaten gevoel en ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet denken. Aan de andere kant is het ook wel fijn dat ik gewoon mijn ding kan doen en dat er ook nauwelijks opmerkingen van zijn kant komen.

Ik streep het laatste ding van mijn lijstje af en ben toch wel wat bepakt en bezakt. En dan ben ik niet eens gewoon wezen shoppen, dan is het meestal nog veel erger. Als Nate onverwacht aanbiedt om wat van mijn tasjes te dragen kijk ik hem achterdochtig aan, maar sta ze uiteindelijk toch af.

“We moeten nog één ding hebben,” zeg ik plotseling. Ik wenk hem zodat hij me volgt en loop de dichtstbijzijnde drogist in. “We gaan het gewoon doen, oké?”

Hij weet natuurlijk meteen wat ik bedoel. “We?”

“Kan jij zelf je haar verven dan?” praat ik er snel overheen, want ik heb het idee dat ik weet waar hij op doelt.

“Tuurlijk kan ik dat.” Hij staart naar de pakjes verf en zucht diep. “Als ik dit doe… Dan moet jij het ook doen.”

Ik slik hoorbaar en haal automatisch een hand door mijn bruine lokken. Ik heb in mijn hele leven nog nooit mijn haren geverfd en de stap van bruin naar blond is wel heel groot. “Ik denk niet dat het mij staat, ik heb er niet de juiste teint voor,” probeer ik eronderuit te komen.

Nadat ik wat verschillende merken en kleuren heb overwogen haal ik een pakje blonde verf uit het rek waarvan ik zeker ben dat het hem staat. Eerlijk gezegd denk ik dat alles hem wel staat. Aan zijn kapsel ben ik verder sowieso niet van plan iets te veranderen.

Nate duwt voorzichtig zijn zonnebril een stukje naar beneden zodat hij me beter kan aankijken en ik zie dat hij me weer eens goed in zich opneemt. Daarna staart hij naar de haarverf en haalt er dan een pakje uit. Zonder dat ik er zelfs maar goed naar kan kijken gooit hij het in het mandje en loopt richting de kassa.

“We zitten nu samen in dit schuitje,” zegt hij streng. “Je kan nu niet meer terugkrabbelen hoor…”

Moet hij me daaraan herinneren? Dit is namelijk niet de bedoeling. Voor hem kan een nieuwe haarkleur een uitkomst zijn, voor mij heeft het totaal geen toegevoegde waarde.

“Ik heb nu alweer spijt dat ik je heb meegenomen,” mompel ik binnensmonds. “Ik ben jou niks verplicht hoor.” Al die woorden zeg ik heel zacht en heel snel, maar natuurlijk heeft hij me wel gehoord.

Nate mompelt ook iets, maar ik versta hem niet. Hij rekent de verf en stopt het dan bij de rest van zijn tasjes. Zonder nog iets te zeggen verlaat hij de winkel en ik moet wat mensen aan de kant duwen om hem bij te kunnen houden.

“Wat zei je?” vraag ik als ik hem heb ingehaald en we richting de parkeergarage lopen.

Nate staat stil bij de lift en drukt agressief op het knopje. “Dat ik totaal geen hoogte van jou krijg,” zegt hij, nu luid en duidelijk.

“Wat bedoel je daar nou weer mee?” schiet ik meteen in de verdediging en sla beschermend mijn armen om mezelf heen, alsof dat veel nut heeft.

“Dat je het ene moment een hekel aan me hebt, dan doe je weer aardig en dan uit het niets verafschuw je me weer.”

De liftdeuren gaan open en ik stap snel naar binnen, op de voet gevolgd door Nate. Nukkig staar ik voor me uit. “Dat lijkt alleen maar zo, dat is heus niet zo,” zeg ik uiteindelijk.

Een zwak excuus, maar dat kan me niet schelen. Ik vind niet dat ik hem nu een uitleg verschuldigd ben en daarnaast is hij degene die de hele tijd rondloopt alsof hij de koning van ons huis is.

“Oké dan,” zegt Nate schouderophalend.

De liftdeuren springen weer open en we lopen naar mijn auto. Alle tasjes worden achterin gegooid en even later zijn we onderweg naar mijn huis. Voor Nate het moment om vlak bij ons huis eindelijk zijn vermomming af te doen.

“Hoe ben je het huis eigenlijk uitgeslopen?” vraag ik nieuwsgierig.

Grijnzend wijst hij naar de regenpijp die tussen onze ramen inzit. “Ik heb zo mijn vaardigheden.”

“Succes ermee,” zeg ik lachend. Hoe graag ik hem ook naar boven wil zien klimmen, ik moet zelf toch echt nu met alle tasjes naar binnen.

Ik stap uit, klem de vele tasjes in mijn armen en ga het huis binnen. Mijn moeder is nog steeds in de keuken aan het ploeteren, nu wel met hulp van Lydia, dus ik geef haar snel de benodigde spullen en ga dan naar mijn kamer. Verward laat ik me daar op mijn bed vallen.

Ik moet mezelf er steeds vaker aan herinneren dat ik een hekel aan Nate heb. Dat betekent dus eigenlijk dat ik helemaal niet zo’n grote hekel aan hem heb. Ik ben gewoon koppig en moet mezelf aan mijn principes houden.

Het probleem is dat Nate dat nu echt onmogelijk voor me maakt.